“Άκου, πώς παίρνουν οι αγέρες χιλιάδων χρόνων τη φωνή! Μέσα στο λόγο το δικό μου όλ’ η ανθρωπότητα πονεί…”
“Πάντα αναρωτιέμαι για σένα πώς βλέπεις τον κόσμο μέσα από τέτοια μάτια και μέσα απ´ τα δανεικά σου ματογυάλια…”
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, από τους σημαντικότερους της μεταπολεμικής γενιάς.
Απάντηση στο ερώτημα «Πόσο αργεί ακόμη να ξημερώσει;» δεν πρόλαβε να δώσει. Δεν έζησε στο αλλοιωμένο τοπίο, στην εποχή των «ατυχημάτων» που ζούμε σήμερα εμείς. Υποψιάστηκε μόνο και έγραψε…
“Καταδικασμένους μας είχαν να περνάμε πένθιμα στο πλάι των πόθων μας ξαφνικά ερωτευτήκαμε σαν έφηβοι την ζωή και φανερώνουμε χαμόγελα που γίνονται τραγούδι…”
“Εις ένδειξη απαξίωσης στην ξαπλώστρα γέρνω τη πλάτη μήδε στον δρόμο διεκδικώ μα ούτε και σε κάλπη…”
“Το σόλο του Φίγκαρο” που θεωρείται ως η πιο τολμηρή εκδοχή του πρωτότυπου λογοτεχνικού ύφους του Γ. Σκαρίμπα – “Ταξίδι στο σόλο του Φίγκαρο”: Διασκευή και Καραγκιοζοπαίξιμο Άθως Δανέλλης. Μουσική και τραγούδια – επιτούτου μελοποιημένα του Σκαρίμπα και ζωντανά τραγουδισμένα – ο Γιώργος Τζώρτζης.
“Παράφορα σε είχα αγαπήσει, σε χρόνια μακρινά κι ευλογημένα κι αρχαίες νυκτωδίες είχα ζήσει, μα όλα αυτά φαντάζουνε πια ξένα…”
Μαζί με τους εργάτες, παρά τις ήττες, συνεχίζουμε κρατώντας κόκκινα πλακάτ πανύψηλα, ενάντια σε όλα τα μονοπώλια και τα τραστ, προχωράμε!
“Γιατί αυτό ήταν το όνειρο για κάθε έναν προδότη, Να πάρει το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη. Μα εσύ έφυγες με το κεφάλι στητό και με τους δικούς σου όρους…”
