Απόσπασμα από το ποίημα του Κ. Χατζόπουλου «Ένα παραμύθι». Δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», στις 31 του Μάη 1925, με τον τίτλο «Ήρθε καιρός».
«Κάθε 23 Ιουλίου ο Βαπτσάροφ αφήνει το πόστο του κι έρχεται ακάλεστος και ανοίγει το πορτάκι της μνήμης μας τραβώντας μας ενοχλητικά από το μανίκι κι είναι ώρα που κανονικά θά ‘πρεπε να ’μαστε ξυπνοί, δηλαδή ντάλα μεσημέρι… η φωνή του πάλλει καθώς μας μιλάει «εμπρός, παιδιά, κάντε κάτι», και προσπαθεί απεγνωσμένα να καταλάβει αν είμαστε κουφοί, κοιμισμένοι ή διανοητικά ανάπηροι καθώς δεν αντιδρούμε…»
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος παρουσιάζει κριτικά την ποιητική συλλογή του νέου ποιητή Μίλτου Σαχτούρη «Ο περίπατος» (1960), δίνοντάς μας παράλληλα και μια εικόνα για την μέχρι τότε διαδρομή του έργου του ποιητή.
Γράφω, όπως γράφουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Φωτογραφίζω, όπως το κάνουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Όλοι μας έχουμε ένα αφήγημα να μοιραστούμε, έτσι απλά. Ιωάννα Ζορμπά
Το ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος λίγο μετά τη δολοφονία της νεαρής κομμουνίστριας φοιτήτριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, που δολοφονήθηκε έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ επειδή μοίραζε προκηρύξεις στους εργάτες, στις 28 του Ιούλη 1980.
Γραμμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο σε ηλικία 16-17χρονών μετά από ένα ταξίδι που είχε κάνει με τον πατέρα του στη Γιουγκοσλαβία, σ’ ένα μικρό τετράδιο που είχε μαζί του, και γέμιζε τις σελίδες του όπως ένα ημερολόγιο.
«- Μια μάνα κουβάλησε τον Κώστα μου εδώ. Της χρωστάω να κουβαλήσω το λαβωμένο της παιδί απόψε…»
Η Σέλι από την Κυψέλη, αγαπούσε πιο πολύ από όλα το μάθημα των καλλιτεχνικών. Ήταν μόλις 8 ετών, όμως ζωγράφιζε υπέροχα. Ο πατέρας της, της είχε δωρίσει ένα μικρό μεταλλικό κουτί με κηρομπογιές που φυλούσε με πολλή προσοχή στο συρταράκι του γραφείου της.
Στις 26 του Ιούλη 1944 το άψυχο σώμα της κομμουνίστριας ηρωίδας Ηλέκτρας Αποστόλου παραμορφωμένο και μισοκαμένο, κείτεται πεταμένο στην άκρη ενός δρόμου της Αθήνας. Η Ηλέκτρα υπερασπίστηκε τα ιδανικά, την ιδεολογία και τους αγώνες της, και χιλιάδων ακόμα λαϊκών αγωνιστών, για μια κοινωνία λεύτερη από εκμετάλλευση και ειρηνική, με το λαό να κάνει κουμάντο στον τόπο του και θυσίασε τη ζωή της γι’ αυτά.
«Ο βλάχος ήταν πιο στεγνός, δεν είχε αυτό το χαμόγελο. Ήταν ψαρομάλλης, τσαγκός, φωνακλάς και βλάσφημος. Μια ρομφαία. Μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι. Ψηλός, με στήθος λίγο σκαμμένο. Μ’ έναν αέρα λύπησης κι αγρύπνιας στο πρόσωπο. Αν δε φας θαλασσινά στου βλάχου δεν ξέρεις τι θα πει Θεσσαλονίκη…»
