Όταν πέθανε ο Χρόνης Μίσσιος, πολλοί είχαν αντιδράσει με τη σχετική αναφορά του Ριζοσπάστη, όπου μεταξύ άλλων σημειωνόταν πως “με το έργο του στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης”. Κάποιοι αντέδρασαν με το περιεχόμενο, άλλοι θεώρησαν άστοχη τη χρονική συγκυρία, λίγοι όμως έμειναν στην ουσία.
Στις 21 του Νοέμβρη 1998 έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Πολέμησε τους χιτλερικούς καταχτητές από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Πιάστηκε από συνεργάτες των Γερμανών που τον παρέδωσαν στην Γκεστάπο. Βασανίστηκε άγρια και τον έκλεισαν στις φυλακές Χατζηκώστα. Ήταν παρών στο Δεκέμβρη του ΄44.
Για τα παιδιά, για την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σήμερα, και για κάθε μέρα.
Με μία απορία ξύπναγε και κοιμόταν: Μα γιατί δεν αλλάζει κάτι; Γιατί δεν έρχεται κάτι καλύτερο, γιατί η κοινωνία αυτή χειροτερεύει;
Ο Δημήτρης Γκόγκος – Μπαγιαντέρας, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ρεμπέτικου, που δεν τον άγγιξε η βρωμιά του υπόκοσμου και δεν τον θάμπωσαν τα φώτα του πάλκου. Ένας αγωνιστής που υπηρέτησε τα υψηλότερα ιδανικά και τον χαρακτήριζε η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Ποια παιδιά έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τους και περιμένουν τις σφαίρες; Τα παιδιά της Αθήνας, τα δικά μας παιδιά. Αγόρια και κορίτσια από το Γαλάτσι, από το Κολωνάκι, από την πλατεία Κολιάτσου, από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κι όμως οι συνοικίες ησυχάζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωΐα –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».
Μια «παραφωνία»… Αυτό ήταν η Γαλάτεια στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να διεκδικήσει το δικαίωμα στον έρωτα, στη δημιουργία, στην καλλιτεχνική αναζήτηση.
Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει στίχους από τη «Ρωμιοσύνη», σκορπίζοντας ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνησης, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες λαού τραγουδάνε τα λόγια του ποιητή, που έκανε τραγούδι ο Μίκης Θεοδωράκης.
«Όπως το σώμα μου έχει ορμόνες που κάνουν τα γένια μου να μεγαλώνουν, έτσι έχει κι ορμόνες που με κάνουν κομμουνιστή. Δεν πρόκειται να αλλάξω, θα ήταν ντροπή να γίνω κάποιος άλλος…»
