Ξεχώριζε για την ικανότητα του να εντάσσει την πιο σύνθετη πλοκή στην πιο λιτή κι απέρριτη αφήγηση, καθιστώντας ευκολοδιάβαστες ακόμα και τις πιο περίπλοκες ιστορίες του. Πολιτικά στήριξε προοδευτικές και ριζοσπαστικές ιδέες, τασσόμενος στο πλευρό αντιϊμπεριαλιστικών και αντιαποικιακών κινημάτων της Λ. Αμερικής και αλλού.
Μας πιάνουν οι παραξενιές μας, οι παρεξηγήσεις γίνονται ακόμα πιο εύκολες και το κλείσιμο στο καβούκι μερικές φορές αναπόφευκτο. Έτσι είχε γίνει και εκείνο τον χειμώνα με ένα φίλο. Αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες δεν θα το έβαζα κάτω, θα έκανα την κίνηση και στο τέλος ας μην άξιζε.
“Δε γύμνωσε τα στήθη του μπρος στις σφαίρες των εισβολέων για να ποζάρει για τα βιβλία ιστορίας. Αντιμετώπισε τυφώνες σαν ίσος προς ίσος, τυφώνα προς τυφώνα.”
Προκάλεσε σκάνδαλο με την προκλητική και εικονοκλαστική ποίησή του, που σήμερα θεωρείται σταθμός στη λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Έζησε μια ζωή συνειδητά στο περιθώριο, ενώ παρά το πέρασμά του από το ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής, σύντομα αποστρατεύτηκε αναζητώντας τη λύτρωση στο αλκοόλ και τα ψυχοτρόπα.
Κάποια μέρα κατάφερα να διαβάσω τον Σοφοκλή στο πρωτότυπο, και η πρωτόγονη καθαρότητα της ελληνικής γλώσσας μού προκάλεσε ανοσία στις κακές μεταφράσεις και τις πολιτισμικές απώλειες μέσω των λέξεων. Όταν ο Οιδίπους Τύραννος μου αποκάλυψε ότι η ζωή είναι άνεμος και σκιά, πλησίασα λίγο ακόμη στο δρόμο της αληθινής ποίησης [..]
Τώρα αυτός ο άνθρωπος που μοιάζει λίγο με μένα, λίγο με σας, ζητάει ελευθερία του λόγου. Θέλει να μιλήσει αλλά του λένε: -Σώπα!… Από μέσα μου μου ‘ρχεται να του φωνάξω: -Βρε μίλα!… Μίλα!… Μίλα!… Αλλά τι θα πούμε, πώς θα μιλήσουμε; Πού είναι η γλώσσα μας;
Θεμελίωσε ουσιαστικά τη δημοτική γλώσσα ως εκφραστικό όργανο της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συνέθεσε μια σειρά σπουδαίων ποιημάτων, ο ιδεαλισμός των ποιημάτων του βρίσκεται σε αντίστιξη προς τα προσωπικά του πάθη και τις
Με θολωμένα μάτια κοίταξες τον κόσμο για στερνή φορά. Λίγο πριν σε τυλίξουν οι σκιές κι η νύχτα, την ώρα που σου ‘διναν χολή πρόφτασες να αντικρίσεις τους γκρεμισμένους μαντρότοιχους των σπιτιών, το μόχτο του βιοπαλαιστή, το παράπονο του φυλακισμένου, τους τάφους των νεκροπόλεων, τους σταυρούς, τις πόρνες, τους ζητιάνους, τους πρόσφυγες που τριγυρνούν άσκοπα στους αδειανούς δρόμους κάθε πολιτείας, τα παιδιά με τα γαλάζια μάτια και τα βρώμικα ρούχα.
Ένα διήγημα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με «άρωμα» Ελλάδας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα παιδικού βιβλίου που συμπίπτει με την επέτειο γέννησης του μεγάλου Δανού παραμυθά.
Θεμελιωτής του νατουραλισμού στη λογοτεχνία, απεικόνισε τη ζωής της εργατικής τάξης αλλά και του κοινωνικού περιθωρίου. Επηρεασμένος από τον ουτοπικό σοσιαλισμό, αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστή της υπεράσπισης του Εβραίου αξιωματικού Ντρέιφους, αντιμετωπίζοντας δικαστική δίωξη για την περίφημη επιστολή του “Κατηγορώ”.
