Όταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 19ου αιώνα συνάντησε το μεγαλύτερο ποιητή του 16ου αιώνα.
Πιστός υπερασπιστής του λαού. Στέκει αναμφισβήτητα πλάι στο μεγάλο μας Γληνό. Δάσκαλος κι αυτός του λαού. Δάσκαλος του Έθνους. Συχνά έλεγε: Ήθελα τα παιδιά να μορφωθούν και να αποκτήσουν πρακτικές δεξιότητες. Όμως όχι για τον εαυτό τους. Όχι για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Τι να τα κάνουν όλα αυτά, αν δεν διαθέτουν τη μόρφωση και τις ικανότητές τους για το καλό των άλλων, του συνόλου, της κοινωνίας.
Και σ’ αυτήν τη Πρωτομαγιά οι στίχοι μου πολυβόλα να γαζώνουν στο σάπιο οικοδόμημα πέτρα να μη μείνει
Δυο ποιήματα που γράφτηκαν για τον Γιάννη Ρίτσο, από τον Οζντεμίρ Ιντζέ, Τούρκο ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφο και μεταφραστή του ποιητή της Ρωμιοσύνης. Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909, στην Μονεμβασιά.
Η μέρα σήμερα είν’ όμορφη, σα μικρή νυφούλα. Η φύση δεν κλαίει. Στολίστηκε! Κι η στιγμή του τέλους πλησιάζει. Η Αθήνα στο ποδάρι! Όλα σπαράζουν. Άγριο κύμα είναι το μίσος, ο οδυρμός κι ο βόγγος. Κι όσο πλησιάζει κανείς στον τόπο του μαρτυρίου και της θυσίας. Παγκράτι, Βύρωνα, Καισαριανή, σ’ αυτό το συνοικισμό πιότερο, εδώ σιμά στο Σκοπευτήριο, στο Θυσιαστήριο, τρέμει το χέρι, σαλεύει το μυαλό, χάνεται ο άνθρωπος, εκμηδενίζεται, δεν υπάρχει…
Βλέπω το φίλο να σηκώνει κάτι με τα χέρια του και να το εναποθέτει στα χορτάρια, μακριά από την άσφαλτο. Πλησιάζω. Εντέλει, πρόκειται για τρία κουταβάκια. Το ένα είναι εμφανώς πεθαμένο ή πιο συγκεκριμένα πατημένο. Έμεινε ένα ακόμη να κλαψουρίζει στην άσφαλτο δίπλα του με κλειστά τα ματάκια του.
”Βαρύ ήτανε το κρίμα της, μα ο πόνος της πικρός. Γι’ αυτό, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια, γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια”
Σπουδαίος ποιητής και συγγραφέας, που ανέδειξε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μεξικού, αφιέρωσε τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθώντας να ξεπλυθεί από το “στίγμα” της στήριξης στο μαρξισμό και τα ριζοσπαστικά κινήματα της εποχής του, διολισθαίνοντας σε ολοένα συντηρητικότερες θέσεις.
Ο Αλμπέρτο ρώτησε κάποτε γιατί στοιχίζουν τους ανθρώπους. είπα πως σίγουρα γιατί δεν επέλεξαν μια ιδέα να κυκλοφορεί ελεύθερα. Γι’ αυτό στοιχίζουν τους ανθρώπους, είπε ο Αλμπέρτο. Για να σκοτώνουν έντεκα.
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ωμό, σκληρό, ίσως αντιηρωικό, αλλά αποκαλυπτικό των ψυχικών συγκρούσεων που προκαλεί η δύναμη των βασανιστηρίων στο ανθρώπινο σώμα και στο νου όταν αυτά γίνονται έρμαια του πόνου και των ανεξέλεγκτων φυσικών αναγκών.
