Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.
Εκείνο που δεν μπόρεσαν ποτέ να του συγχωρήσουν οι αστοί βιογράφοι και σχολιαστές του ήταν η ειλικρινής αγάπη του για την Οχτωβριανή Επανάσταση, τη Σοβιετική Ένωση και τους ηγέτες της.
Ο Νικόλας Κάλας υπήρξε από τους πρώτους της γενιάς του που αναγνώρισε τη σημασία της ποίησης του Καβάφη, παρόλο που αποσιωπάται, ιδίως από τους συγχρόνους του, αλλά όχι μόνο, αυτή του η συμβολή. Πέρα από την πολιτική του τοποθέτηση στο μαρξισμό, θητεύει στον υπερρεαλισμό και την ψυχανάλυση.
Μετά τα Συνέδρια για τους Ρίτσο, Βάρναλη, Μπρεχτ, Χικμέτ και όπως είχε προαναγγελθεί στη λήξη του προηγούμενου Συνεδρίου, το 5ο Συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ θα έχει θέμα «Η συνάντηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας με το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και τον Μεσοπόλεμο».
Κάποιοι λίγοι έσπασαν ενώ οι εκλογές έδειξαν ότι δε μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Έμεινε όμως η παρακαταθήκη. Ένας αγώνας που έσπασε το φόβο και διαμόρφωσε συνειδήσεις. Έμβρυο του μελλοντικού προλεταριάτου που μας συνέδεσε με την ιστορία του εργατικού κινήματος. Πηγή έμπνευσης και θαυμασμού για όλους εμάς που κρατάμε τη φλόγα ζωντανή.
Στους κατακερματισμένους μας καιρούς ο Λειβαδίτης πρόλαβε να ολοκληρώσει την πονεμένη πορεία του με την αποδοχή και της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και της αστείρευτης πληρότητας της ζωής, που θα παραμείνει πάντοτε μια πρόκληση, ένα κάλεσμα…
Ο Ιβάν Γιεγκόριτς ήταν τυχερός. Γύρισε από το μέτωπο σώος και αβλαβής. Ορισμένοι μάλιστα δεν πίστευαν πως ήταν δυνατόν: ο Ιβάν Γιεγκόριτς δεν έλειψε ούτε μια στιγμή από την πρώτη γραμμή και όχι μόνο δε σκοτώθηκε, αλλά ούτε και τραυματίστηκε.
