Ποίημα της Ρίτας Μπούμη – Παππά, με αφορμή τα 56 χρόνια του ΚΚΕ και τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 17 του Νοέμβρη 1974, μέρα των γενεθλίων του ΚΚΕ, αλλά και των εκλογών, στις οποίες το Κόμμα συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο «Ενωμένη Αριστερά», μαζί με το «ΚΚΕ εσωτερικού» και την ΕΔΑ.
Στις 14 του Οκτώβρη, οι δυο τους θα βρεθούν στο εμβληματικό πανεπιστήμιο της Βοστόνης για να γιορτάσουν την εγκατάσταση του αρχείου του Νίκου Γκάτσου με τη συναυλία «Ο Γκάτσος που αγάπησα», στην οποία συμμετέχει απαγγέλοντας και ερμηνεύοντας τα τραγούδια του και η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη.
Και τώρα πρέπει να βρω τι θα σου πω, όπως πάντα Δε βρίσκω έτοιμες τις λέξεις, είναι κρυμμένες στα συμβάντα Μόνο τα παραμύθια σου με αφορούν, γιατί γελάω Και τα βιβλία που ‘χω του Μαρξ. Σε χαιρετάω.
Ξεκινώντας νέος στο δρόμο της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, δεν άργησε να συναντήσει εκείνον της πολιτικής πρωτοπορίας μέσα από τις γραμμές του ΚΚ, τον οποίο θα ακολουθούσε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Κι έφυγε η Κατερίνα εκείνη τη Δευτέρα, 3 του Οκτώβρη σαν σήμερα, μην μπορώντας να αντέξει ούτε μια Κυριακή ακόμη. Κι έφυγε και τραγουδήθηκαν τα ποιήματά της.. Ακόμη κι όταν έφευγε οι φίλοι της τραγουδούσαν, έτσι για το γαμώτο που δεν έζησε..έτσι για να φύγει χαρούμενη. Πάνε 25 χρόνια από τότε..
Εδώ ο Λέβαδος, εδώ ο Μάντης κι η Ιέρεια, ο Κάδμος κι ο Πλούταρχος, οι Καταλανοί κι οι Τούρκοι, ο Λάμπρος Κατσώνης κι ο Αθανάσιος Διάκος… Εδώ ο Ορχομενός κι οι Μινύες, το Μαντείο κι η Έρκυνα, ο κάμπος της Κωπαΐδας με τα αθέριστα στάχυα κι ο Κηφισός με τις κλαίουσες ιτιές που κοιμούνται ανέμελα πάνω στα κρυστάλλινα νερά…
Αντιτάχθηκε μεν στην διάλυση του ΚΚ μετά τις ανατροπές, μην κατορθώνοντας όμως τελικά να αντισταθεί στις σειρήνες της “ανανέωσης”.
Μικρό εστιατόριο-μπαρ της Αβάνας στη μέση ενός δρομάκου, σημείο αναφοράς στη μουσικοποιητική… γαστρονομία της Λατινικής Αμερικής και της Αμερικής των γκρίνγκος, μα και στην τρομοκρατική κουζίνα των ΗΠΑ.
Ένα λογοτεχνικό κείμενο για το θάνατο του Πάμπλο Νερούδα (23 του Σεπτέμβρη 1973) από το βιβλίο του Αντόνιο Σκάρμετα, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα (αυτό που έγινε ταινία).
Ανεξάρτητα από την άνιση εμπορική επιτυχία των βιβλίων του, αυτά θεωρούνται σημαντικές μαρτυρίες μιας κρίσιμης εποχής.
