Τώρα όμως έχουν περάσει δυόμιση μήνες από τότε που διοργάνωσε για πρώτη φορά το τραπέζωμα αυτό της γειτονιάς – δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να το αποκαλέσει συσσίτιο, γιατί έβρισκε τη λέξη αυτή στεγνή και δεν μπορούσε να την καταπιεί
Ο Ρίτσος καταφέρνει να κάνει ποιητικό κάθε τι μη ποιητικό. Αμακιγιάριστες εικόνες που μιλούν στην καρδιά του λαού!
Ο Ρεμπώ βρέθηκε στο νησί από τον Δεκέμβρη του 1878 μέχρι τον Ιούνη του 1880, με ένα ενδιάμεσο σύντομο ταξίδι στην Αίγυπτο.
Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.
Είμαι κι εγώ ένα παιδί ταλαιπωρημένων αριστερών αγωνιστών. Τα επισκεπτήρια στις φυλακές και στα τμήματα μεταγωγών αποτελούσαν μέρος της καθημερινής μας ζωής όταν ήμαστε παιδιά. Ο πατέρας μου ήταν από τους τελευταίους αντάρτες της Πελοποννήσου που πιάστηκαν μετά το τέλος του Εμφυλίου. Προσπάθησε να περάσει τον Ισθμό κολυμπώντας κι έπεσε σ’ ένα περίπολο της χωροφυλακής…
Και ίσως, εδώ που τα λέμε, αυτό να έχει και τη μεγαλύτερη σημασία σήμερα. Αυτή η όσμωση, η αλληλεπίδραση, η ανταλλαγή βιωμάτων και εμπειριών ικανών να δημιουργήσουν τα απαραίτητα ρήγματα στο ασφυκτικό παρόν, προκειμένου να ξεπροβάλει ένα καλύτερο μέλλον, να είναι αυτό για το οποίο αξίζει τελικά να ζεις και να παλεύεις.
Παρότι ολιγογράφος, κατόρθωσε να αφήσει ένα έργο που διατηρεί το δυναμισμό του αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων.
Ο “Αλέξης”, το εμβληματικό τραγούδι που ερμηνεύει αξεπέραστα η Μαρία Δημητριάδη στην Καντάτα για τη Μακρόνησο, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, περιλαμβάνεται στη συλλογή ποιημάτων του πρώτου «Πέτρινος Χρόνος», ή «Μακρονησιώτικα» όπως κυκλοφορεί στις μέρες μας από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (Αθήνα 2015).
