“Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων…”
“Τα μηνύματα και οι αξίες που εκπέμπει η πένα του Κορνάρου, δεν έχει καμία σχέση με την βρώμα και την δυσωδία που αναβλύζει από τους υπονόμους του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που έχει οδηγήσει τους λαούς στη φτώχεια και την καταπίεση, σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους τώρα στην Ουκρανία, πριν στη ΣΥΡΙΑ, στο ΙΡΑΚ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, κ.ά. στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού με χιλιάδες δολοφονημένα παιδιά.”
“Ποιανού θεού παιδιά είμαστε; Το αίμα μας δεν δόθηκε να το ξοδεύουμε στις θυσίες και τις στερήσεις…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου. Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος! Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος…”
“Τώρα, το φάντασμα της δίψας πλανάται απειλητικό. Όλες οι προγνώσεις συνηγορούν, οι τρύπες στα φράγματα χάσκουν…”
“Σε θέλαμε μαζί μας Βλαδίμηρε τώρα που αλλάζουν οι καιροί να πλέξουμε τις καρδιές μας σκάλα ως τον γαλανό ουρανό μας σαν λάβαρο να σε κυματίσουμε….”
“Σα μια εικόνα-έκρηξη ενός τοπίου όπου αγωνίζονται ακόμα και τα δέντρα είναι ο άνθρωπος που τραβάει το βλέμμα μου στα τέσσερα σημεία του εξαρθρωμένου σταυρού του…”
Γράφει ο Γιώργος Ρούσης Ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και συγγραφέας
“Ξέραμε πως θα διψάσουμε τον χειμώνα, με δηλητήρια και ψήγματα χρυσού το νερό, μοιραίο μίγμα αργού, σιωπηλού θανάτου. Με πείσμα, γερά σφίξαμε τις γροθιές μας να μην χαθούμε στον βωμό του πλούτου τους!”
