Η μεγάλη ιστορία τού έτυχε ένα βράδυ που είχε γίνει τάβλα στο μεθύσι. Αντί για παγκάκι, πήγε και ξάπλωσε κάτω από το άγαλμα του Ζάππα. Έκανε κρύο τσουχτερό εκείνο το βράδυ, μα ο Βαγγέλης δεν το έπαιρνε μυρουδιά – είχε φωτιά στα σπλάχνα του και τον ζέσταινε. Εκείνο το βράδυ, όμως, έτυχε να βγει «παγανιά» η αστυνομία…
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Είναι αόμματη. Στη θέση των ματιών της, έχει χαρτονομίσματα. Κι αναρωτιέμαι πια, πως ίσως δεν υπάρχει. Ίσως να ‘ναι ένα παραμύθι, για να κοιμόμαστε ανάλαφρα τις νύχτες.
Ο Τάκης Βαρελάς, ενθουσιώδης, παθιασμένος, αεικίνητος, λαϊκός και καλόκαρδος με παρέσυρε πολλές φορές σε δημιουργικούς δρόμους που δεν ήταν στους δικούς μου προσανατολισμούς, αλλά και με στήριξε με την αποφασιστικότητά του σε σχέδια δικά μου, όταν φοβήθηκα να τα υλοποιήσω.
Πρωτοπόρος αισθητικά και πολιτικά, ο Σέζαρ Βαγέχο σημάδεψε την ποίηση της Λατινικής Αμερικής με την ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας και τις ξεχωριστές του συμβολικές αναζητήσεις.
«Grece, ma rose de raison» («Ελλάδα, ρόδο του λογικού μου»): Έξι ποιήματα του Πωλ Ελυάρ που υμνούν τον αγώνα του ΔΣΕ, και έξι χαρακτικά της Ζιζής Μακρή, στο λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 1949, σε 50 μόνο αντίτυπα, τυπωμένα στο χέρι, από τον σπουδαίο γλύπτη Μέμο Μακρή.
“…Κι όμως ο θάνατος είναι κάτι που γίνεται· πώς πεθαίνει ένας άντρας; Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή…”
Από ψηλά φαίνονταν τα δύο χωριά, το ελληνικό και το τουρκικό. Το ελληνικό ήταν πιο πλούσιο, είχε χρώματα, κεραμίδια, βαμμένους τοίχους, τσιμέντο, ενώ το τουρκικό ήταν μια συνέχεια χώματος, σπίτια από πλιθάρι, σαν τα αραβικά χωριά στην έρημο, (…) στο βάθος ο Πενταδάκτυλος.
Ο πρόλογος του σκηνοθέτη για το μυθιστόρημά του το “Κόκκινο Τανγκό”, με θέμα το Νίκο Ζαχαριάδη, που αρχικά προοριζόταν να γυριστεί ως σήριαλ.
Ένα σατιρικό ποίημα για την Αποκριά.
