Δύο ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη
“Και εμείς πολιορκημένοι μέσα στην Ιστορία
τραγουδάμε για τα τείχη που δεν χτίσαμε
και έτσι δεν προασπίσαμε ποτέ”
«Η ανυπακοή είναι, από τη σκοπιά εκείνου που καταλαβαίνει κάτι από ιστορία, η βασική αρετή του ανθρώπου. Η ανυπακοή φέρνει πρόοδο, η ανυπακοή και η εξέγερση».
Το έργο του είχε τέτοια απήχηση που το σχολίασε ακόμα και ο Λένιν, χαρακτηρίζοντας το συγγραφέα «Σοσιαλιστή χωρίς θεωρητική κατάρτιση».
Προσέξτε! Ο Ιμπεριαλισμός έχει πολλά πρόσωπα!
Σε δέκα χρόνια θα σε εξετάσουμε/κι ίσως τότε από την Έκτη σε περάσουμε.
Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ, επί 50 σχεδόν χρόνια, επιτίθενται και σαμποτάρουν τις προσπάθειες της Κούβας να βγει από την υπανάπτυξη και έχουν εισαχθεί πολλά μικρόβια στη χώρα, όπως το Thrips Palmi (παράσιτο του πεπονιού) που προκαλεί τον αιμορραγικό δάγκειο πυρετό.
Το νόημα των λέξεων δεν είναι ένας απλός ορισμός λεξικού.
Από τη μία ο συγγραφέας, ο εκφραστής μιας εποχής, από την άλλη ο σοσιαλιστής, που δεν κουράζεται να μιλάει σε συγκεντρώσεις, να συνεπαίρνει τα πλήθη, να καλεί σε επανάσταση…Μπορεί να ζει κανείς μόνος μέσα σ’ έναν ολόκληρο κόσμο τον οποίο ευεργετεί. Τόσο μόνος και τόσο χτυπημένος από τα πάντα, ώστε να σακατεύεται η ψυχή του και να πεθαίνει στα 41 του χρόνια μ’ ένα τραγικό τρόπο…
Γέμισες πάλι τη βαλίτσα. Κι έφυγες ξανά… Όχι για μεροκάματο αυτή τη φορά… Κύθηρα, Λήμνος, Μακρονήσι. Σ’ έναν πόλεμο που ο νικητής τα ’παιρνε όλα έπρεπε ο χαμένος να ποδοπατηθεί… Στάθηκες όρθιος, δε λύγισες. Κάποτε τα «ταξίδια» τέλειωσαν. Γύρισες πίσω και πάλι απ’ την αρχή…