Μέσα σε τούτο το θυελλώδες πέρασμα του χαλαστή ανέμου που μανιάζει αλλάζοντας άρδην τα χρώματα, τους ήχους, τις μορφές και τις εποχές, τίποτα δεν είναι μάταιο, θλιβερό, ασήμαντο και άσκοπο!
Οι λευκοί απέναντι τουφεκάνε με βάρδιες, οι μισοί πολεμούν, οι άλλοι μισοί χώνονται πίσω από τ’ αυτοκίνητα και πίνουν μπύρα, κυκλοφορούν με μιάν άνεση και μια βεβαιότητα πως οι μαύροι δεν μπορούν να τούς πετύχουν. Κάπου – κάπου βάζουν το μεγάφωνο τού αυτοκινήτου να φωνάζει: «αυτές οι σφαίρες είναι φτιαγμένες από λευκούς για να σκοτώνουν μαύρους»…
Να ”εκτελέσουμε” τον παλιό κόσμο…. Να ξαναφτιάξουμε την πλάση. Ιδού το πρόβλημα… Μην ξεφεύγετε άνθρωποι.
“Ράγισαν τα θεμέλια με των λέξεων την ορμή να πέσει το τρισάθλιο εποικοδόμημα Ομπρός, να γκρεμιστεί Ράγισαν με τις λέξεις τα θεμέλια…”
Σαν σήμερα, στις 30 του Νοέμβρη 1900, έφυγε από τη ζωή ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, Όσκαρ Ουάιλντ.
“Πολιπλόκαμος Δράκοντας, με χίλια Μύρια κεφάλια αχόρταγα, αιμοβόρα, Και με γαμψόνυχα χέρια πληθώρα, Που της γης εκμυζώντας τα βασίλεια Μαραίνει τη ζωή και μες στ’ ανήλια Τα δικά του την πάει τα κοσμοφτόρα…”
Όταν τον είδα, κατάλαβα μονομιάς πως η παρουσία του εδώ μέσα θα εσήμανε την καταστροφή μου: σοβαρός, σεμνός, αξιοπρεπής, με ένα πρόσωπο που συνδύαζε την τιμιότητα με την ικανότητα, την ταχύτητα της αντίληψης με τη νομιμοφροσύνη. Θα με υποσκέλιζε – θα μου έπαιρνε τη θέση μου…
-Τώρα να τραβηχτούμε μέχρι την Άμφισσα για να δούμε τον… κομμουνιστή, είπε δύσθυμα. Μα καλά, πώς είναι δυνατόν να είσαι φίλη με κομμουνιστές; Αυτοί είναι γραφικοί, κολλημένοι…
γιατί η ηλικία στους ήρωες και στις μεγαλοφυΐες δεν λογαριάζεται ποτέ με μέρες και με χρόνια παρά με αιώνες λαμπερούς και με χιλιετίες
«Το κράτος, το κράτος που συμβολίζει μόνο τη δύναμη των πλουσίων, που είναι μόνο για να περιφρουρεί και να διαφεντεύει τα δικά τους συμφέροντα, αυτός είναι ο οχτρός μας. Μα ο οχτρός έχει ρίζες, έχει πολλά κεφάλια, είναι χιλιοπρόσωπος και χιλιόμορφος, χρειάζεται όχι μόνο παλληκαριά μα και μέθοδο για να ξεριζωθεί και να πάψει να φλομώνει τον αγέρα με τη φαρμακερή του, τη θολή ανάσα»…
