Τα εκατομμύρια στήνουν χορό, τα μεγέθη ζαλιζουν και οι "κοινοί θνητοί" βλέπουν τις ζωές τους να ευτελίζονται.

Η φαντασία στην εξουσία σου λέει... Πόση φαντασία ήθελε όμως να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο μιας παρέλασης στα Εξάρχεια, με έναν εθνικό ύμνο; Όσοι βρέθηκαν πάντως στην... εναλλακτική πλατεία, έγιναν αυτόπτες μάρτυρες και θα 'χουν να το λέν...

Η περίπτωση ενός φασίστα νοσταλγού του Μουσολίνι και η τραγική ειρωνεία που τον έστειλε στη Γουέστ Χαμ, την ομάδα των εργατών του Ανατολικού Λονδίνου...

Τα φαβορί δεν υπάρχουν πια, τα πάτησε το τρένο. Ή μάλλον ο Υπερσιβηρικός ή έστω το τρένο που πάει στο Καζάν όπου βρίσκεται το αίμα τριών ομάδων που ξεκίνησαν με βλέψεις για το Κύπελλο.

Διακρίνεται επίσης από το ήρεμο, σχεδόν απαθές -μέχρι παρεξηγήσεως- βλέμμα του, που ξεγελά όμως, αφού μες στο γήπεδο γίνεται δυναμίτης.

Τέσσερα χρόνια από τότε που "κοιμήθηκε ο Θεός" μαζί με το λαό που νανουριζόταν γλυκά με το ποδοσφαιρικό "θαύμα" και το αφήγημα της ισχυρής Ελλάδας που θα έσκαγε στα μούτρα μας λίγα χρόνια αργότερα.

Τι είδαμε στη φάση των 16, στο δρόμο προς τα προημιτελικά

Τι γυρεύει ένας βασιλιάς στην πόλη των αγγέλων; Και βασικά τι γυρεύει ο Λεμπρόν στην Άγρια Δύση; Δόξα και δαχτυλίδια, είναι η σωστή απάντηση.