Τι λέξη κι αυτή! Δομές! Ηθικά γιαπιά ανηλίκων. Εκεί όπου τα παιδιά από φτώχεια, ανάγκη, κακοποίηση, αδυναμία, καταλήγουν σαν μπίλιες σε ρουλέτα φιλανθρωπίας.

Δε θα το πάω σε βάθος. Θα μείνω στην πολιτική του καμπινέ, του ξεφορτώματος περισσευάμενων χρημάτων και ιδιωτικής κάλυψης των γενικών κοινωνικών αναγκών.

«Πρέπει να αποφεύγουμε την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής!». Δεν μπορεί, το έχετε ακούσει αυτό το κλισεδάκι, από πολλά και πολύχρωμα στόματα.

«Κι εμείς οι Αθηναίοι γνωρίζουμε, όπως κι εσείς, ότι κατά τον ανθρώπινο νόμο τα δίκαια κρίνονται μόνον από ίσους, ενώ τα δυνατά τα πράττουν οι ισχυροί και τα παραδέχονται οι ασθενείς...»

Έτσι λοιπόν ώρα είναι να μαθαίνουμε ότι στις ΗΠΑ, εκατόν πενήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση των σκλάβων και την κατάργηση της δουλείας, αυτή όχι μόνο δεν έχει καταργηθεί σε είκοσι πολιτείες, αλλά διατηρείται και ως μορφή ποινικής τιμωρίας...

Συναινετικός βιασμός δεν υπάρχει. Όσες αρλούμπες και ακροβατικοί νομικισμοί κι αν επιστρατευθούν.

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ Αν τα έγραφα εγώ όπως και ήθελα, θα ήταν …προσωπικό το μείζον ζήτημα του πνευματικού ξεπεσμού της Ακαδημίας Αθηνών! Τα μεταγράφω μπας και ερυθριάσει έστω και μία παριά αστών σε ξεδιάντροπους καιρούς...

Και τώρα τι κάνουμε;