Η… εορταστική αντίφαση

«Πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, δελτιάκια για το φως μας παζαρεύετε καλέ…». Νέο άσμα. Εορταστικό. Για να υποδεχθεί κανείς τον καινούριο χρόνο, δεν πάει πια παραδοσιακά σε αστρολόγους αλλά σε συμβούλους Ενέργειας. Αλλαξαν οι καιροί. Κι αν δεν το πήρατε πρέφα ένα σερφάρισμα στο διαδίκτυο σας πείθει ότι ιδανικά πρωτοχρονιάτικα δώρα είναι μικρά μπουκαλάκια με λάδι, τύφλα να ‘χει ο μαύρος χρυσός, μπροστά στον πράσινο που τον έχουμε σε αφθονία ως χώρα, αλλά με το σταγονόμετρο στο τραπέζι μας. Ενδεικτικά όλα αυτά, ολίγον σαρκαστικά, γιατί αν μείνω στην πραγματικότητα έξω από την τσέπη θα μετράω φόνους, θανάτους, εικοσάχρονα παιδιά με κομμένα πόδια από στουκαρισμένα οχήματα, κάτω από τρεμοπαίζοντα λαμπιόνια, και δεκαπεντάρικα με το στίγμα του φονιά. Κι όλοι μαζί με ξεχασμένη τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, εκεί όπου σε μια άδεια Βηθλεέμ, τα βρέφη και τα γυναικόπαιδα έγιναν πιόνια σε μια σκακιέρα ορατών τε και αοράτων Ηρώδηδων.

Δημοσιογραφικές δεκαετίες τώρα παρακολουθώ μια αρρώστια, αυτήν της εορταστικής αντίφασης, που φέτος είναι σε εξωφρενική έξαρση. Από τη μια αυτή η αρρώστια θέλει βομβαρδισμό της κοινής γνώμης από ρεπορτάζ ακρίβειας και ταυτόχρονα έντεχνης φιλανθρωπίας. Κι από την άλλη στα ίδια φύλλα, στις ίδιες σελίδες, στις ίδιες εκπομπές, έρχεται ταυτόχρονος βομβαρδισμός με φωτογραφίες και πληροφορίες των σπιτιών και των ξενοδοχείων των πάμπλουτων. Απ’ τη μια η ακριβή μου φέτα, κι απ’ την άλλη το δέντρο με τις κρυστάλλινες μπάλες και τις βελούδινες κορδέλες αξίας όσο καμιά δεκαριά ετήσιοι κατώτατοι μισθοί. Ηθελα να ξερα ποιος ξορκίζει τι. Η φέτα την μπάλα από μουράνο ή η μπάλα το τυρί; Σ’ αυτήν τη φάκα δεν είναι δύσκολο κάποιος να πιαστεί, κι ύστερα να μελαγχολήσει και να πρέπει και να κρυφτεί. Οχι τίποτα άλλο, αλλά έρχεται και το κράτος ύπουλα και παίζει αυτό το άθλιο παιχνίδι των εορταστικών αντιφάσεων που όμως κινεί την αγορά, που καταλήγει να είναι τελικά αυτή καθ’ αυτή το …άγιο πνεύμα των Χριστουγέννων. Με πρησμένα τ’ αυτιά απ’ τη φιλολαϊκή, φιλάνθρωπη, φιλόχαζη προπαγάνδα για το καλάθι του νοικοκυριού, με τα ακριβά αλλά όχι πανάκριβα προϊόντα που βαφτίζονται φθηνά χάρη στην έκπτωση του 3%, δηλαδή του ενός πέμπτου από τον πληθωρισμό στα τρόφιμα, διαβάζω και ανακοίνωση του ΕΟΔΥ για ασφαλείς επιλογές τροφίμων. Βαράει μαύρο καμπανάκι για τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μαγείρεμα, στα συσκευασμένα τρόφιμα, στις σαλάτες, για να αποφύγουν τις γαστρεντερίτιδες γέροι, έγκυες και παιδιά. Δεν θα σας κουράσω εδώ σύντροφοι με τις λεπτομέρειες και τον κίνδυνο κατάθλιψης μπροστά στο δίλημμα μιας μη ασφαλούς κατά ΕΟΔΥ επιλογής, όπως το μανούρι και το ανθότυρο, σε σχέση με το cottage, το τσένταρ και την απογειωμένη σε τιμή γραβιέρα. Γιατί δίπλα απ’ αυτή την είδηση θα βρείτε πληροφορίες για το πόσες χιλιάδες εγκληματικές θερμίδες κρύβει το γιορτινό τραπέζι και την προτροπή «πάρτε τα μέτρα σας»! Ασε που τώρα τελευταία κυκλοφορούν κι άλλοι κίνδυνοι, που κρύβονται στο ξαναζεσταμένο φαΐ που περίσσεψε την επόμενη μέρα. Πόσες φορές μπορεί να το ξαναζεστάνετε; Δεν ξέρω. Ρωτήστε τον ΕΟΔΥ.

Σαν έθιμο κι από συνήθεια της καρδιάς μας οι οδοί οδηγούν αυτές τις μέρες στην ανάγκη η μικρή ανάπαυλα απ’ τη δουλειά να μεταφραστεί σε παρέες, μικρές ή μεγάλες φαμίλιες, και κάτι από παιδική αθωότητα, την όμως πολλαπλώς βασανισμένη από το μάρκετινγκ. Εξαιρουμένων των πρησμένων ποδιών των πωλητών και των πωλητριών, των οδηγών, των πιλότων, των νυχτοφυλάκων, των ντελιβεράδων, των φαντάρων, των αρρώστων στα νοσοκομεία, των νοσηλευτών, των ναυτικών, των εμπόλεμων όπου Γης. Το ‘χουν βλέπεις οι γιορτές, οι μαζικές, να υπογραμμίζουν τη φτώχεια και τη μοναξιά. Κι εδώ ίσως είναι που άμα θέλουμε βρίσκουμε και τον διπλανό μας και τον εαυτό μας, γιατί ο μη σκατόψυχος άνθρωπος, ο φίλος, ο συναγωνιστής, ο κιμπάρης στα δύσκολα φαίνεται. Τόσο δύσκολα που δεν τον πιάνουν ούτε ρεπορτάζ, ούτε κάμερες, ούτε βαθυστόχαστες αναλύσεις και ετήσιοι απολογισμοί.

Ας φάμε ό,τι έχουμε. Με παρέα και μοιρασμένο είναι ωραίο. Ας πιούμε αν μπορούμε, κι όσο ώστε να μη γίνει μοιραίο. Ας πούμε έναν καλό λόγο. Δεν κοστίζει τίποτα. Ας πάρουμε και δώσουμε μια εγκάρδια αγκαλιά. Αυτό το πάρε δώσε γλιτώνει το χρηματιστήριο. Η ευχή μου είναι, όπως κάθε χρόνο, μια απόδραση στο φυσικό και στο πηγαίο απ’ τα μέσα προς τα έξω. Είναι μεγάλο δώρο να μην πας κάπου γριπιασμένος ή με ίωση, χωρίς μάσκα ή τεστ. Κοντολογίς από μεθαύριο όλοι στη δουλειά, με λίγο ξεχασμένα τα μυαλά απ’ τα δεινά και μια ελαφρύτερη λόγω συναίσθησης καρδιά ότι δεν γιορτάζουν όλοι, ούτε ίσα, ούτε το ίδιο, κι αυτό δεν αλλάζει τόσο απλά όσο μια σελίδα στο ημερολόγιο. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με τους αγώνες σαν γιορτή! Κάθε μέρα!