You’re not joking, you’re jokering!

Το συζητάω, το βλέπω, το μυρίζομαι, το αντιπαραβάλλω με θέσεις φίλων κι οχτρών, το μηρυκάζει ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος που αντανακλάται έστω και διαστρεβλωτικά ενίοτε, στην περικοκλάδα της κοινωνικής δικτύωσης:

Το… όλον πράγμα χοντραίνει, τόσο στον κόσμο των… μικρών, όσο κι αυτόν των μεγάλων πραγμάτων. Πρωταρχικώς γιατί ο δημόσιος διάλογος, πολιτικός ή περί των περιβόητων «κοινών», (δηλαδή αυτών που κατά τον, ερμηνευτικά «πασπαρτού» Αριστοτέλη, σε αποκόπτουν από το σκέτο ζώο και σε ανεβάζουν στο πολιτικό ζώον, δι’ ενός και μόνον επιθετικού προσδιορισμού) υποβιβάζεται σε bonus-malus, λες και πρόκειται για φιλικό διακανονισμό μετά από ελαφρύ τρακάρισμα.

Η ανεπισήμως υποψηφία για νόμπελ Συμφωνία των Πρεσπών, λοιπόν, εξελίσσεται ερήμην μας, όπως πάντα συμβαίνει με έντεχνα μωρές αστικές και μικροαστικές παρθένες, σε νέα Συμφωνία της Ζυρίχης. Κι αυτό γιατί στη γεωπολιτική αναμπουμπούλα οι λύκοι, όχι απλώς χαίρονται, αλλά τη λυκοφωλιά τους τη μετατρέπουν σε ανάκτορο.

Εξηγούμαι αναγκαστικώς: Η άθλια και στα σοβαρά συζητούμενη «ζώνη ασφαλείας» στα σύνορα Τουρκίας με Συρία και Ιράκ, όπου ο Σουλτάνος θέλει να στοιβάξει δυο εκατομμύρια προσφυγικές ψυχές κι έναν εσμό φασιστοειδών μισθοφόρων, συνιστά αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης. Αυτής που επικαλούμαστε κάθε φορά που απλώνει το χέρι ν’ αρπάξει κάτι τις, το παραχωρημένο σε Ευρωπαίους και νατοαμερικάνους, «ελληνικόν συμφέρον», σε γη, θάλασσα κι αέρα.

Κι όμως, αυτός ο Ερντογάν, που λοιδορείται ως αυτοκρατορικός ιδεοληπτικός, έχει αναγνωρισθεί ως τέτοιος εδώ και χρόνια με βούλα του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου στη Χάγη!

Ε, λοιπόν, πάνε χρόνια που δημοσίευσα στη Νέμεσι, την απόφαση του ΔΔΔ, με την οποία η Τουρκία, ως συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κέρδισε με ερμηνεία του άρθρου 16 της συνθήκης, τρία (3!) νησάκια στην… Ερυθρά Θάλασσα από την Ερυθραία και την Υεμένη. Εδραίωσε κυριαρχία, έστησε έκτοτε στρατιωτική βάση στο Σουδάν, έχτισε πόλη στην αφρικανική πλευρά δέκα χιλιάδων κατοίκων κλπ. Το χτύπησα πρωτοσέλιδο, σε συνδυασμό με τα νησιά του Αιγαίου μας, χτυπήθηκα στα κανάλια ρωτώντας επισήμως κι ανεπισήμως τας αρχάς, φευ ψιλό τουμπεκί και χοντρό σιωπητήριο ολούθε. Οι νεκροθάφτες της πληροφορίας θριάμβευσαν. Παρέα με τους μικροπολιτικούς πρωταγωνιστές κάθε ψηφοθηρικού σήριαλ. Οπότε αφήνω στην κρίση σας τις… αναλύσεις των ημερών περί βλέψεων σουλτάνων και βεζύρηδων των αθλίων εμποράκων των εθνών των ημερών μας. Γιατί να επισημάνω, πως εγώ δημοσιεύω το θέμα το  Μάρτιο του 2005, αλλά η απόφαση στη Χάγη είναι του Απριλίου του 2001. Και το γράφω τότε πως δεν είναι δυνατόν να μην έχει γίνει επί μια τετραετία μήτε νύξη δημόσιου διαλόγου.

Απ’ την άλλη πρέπει να ξεχάσουμε όλοι μαζί, με βοήθημα την ψυχανάλυση του συρμού που αντικατέστησε την πολιτική κριτική περί των ηγετών του καιρού μας, πως τα hot spots πχ. των προσφύγων, ήρθαν μετά το κλείσιμο των συνόρων στην Ειδομένη! Κι ακολούθησαν τα Βίζεγκραντ οι φίλοι μας οι Γερμανοί κι άλλα παρόμοια, στα οποία το  τροχιοδεικτικό το έπαιξαν τα τότε φυρομίτικα Σκόπια, προ γενεθλίων Νίμιτς με τούρτα σε αραβική τέντα, στο παραλίμνιο πάρτι με τα κρις κραφτ και τα παναμέζικα καπελάκια… Και τώρα τόμπολα, που με το Brexit και την επαναφορά της αναδυόμενης δια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, αντίστοιχης Αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί θα ξαναγυρίσουν στα προσφιλή τους «οχυρά» απ’ την Κύπρο ως τον κόλπο του Άντεν.

Τότε, όπως και τώρα, όποιος πάει να ξεστραβώσει μάζες πολιτών, ώστε έστω και googleάροντας να κατανοούν τον ανασκολοπισμό της γειτονιάς μας επί το ισραηλινό φρέσκο λήμμα, Νέα Μέση Ανατολή, ξέρω ότι θα κατηγορηθεί για εθνικισμό κι άλλα τέτοια. Ή θα ασχολείται με εκδοτοδημοσιογραφικές μονομαχίες στο Ελ Πάσο της εξουσίας. Γιατί δεν πρέπει να θυμηθεί πως οι Γάλλοι κι οι Ολλανδοί, λόγου χάρη, σκοτίζονται λιγότερο για την Ευρώπη και περισσότερο για τις πρώην αποικίες τους, όταν έχουν να κάνουν με πηγές και δρόμους ενέργειας.

Πέρα απ’ το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και τα κλισέ, περί δολοφονίας χαρακτήρων ή τη δημιουργία σύγχρονων ηρώων μέσα από τα αμερικανόπνευστα κόμικς, δεν πρέπει να πάρει κανείς πρέφα ότι το ζήτημα του τι γη και ύδωρ δώσαμε στους Αμερικάνους, δεν είναι μάχη Αστερίξ εναντίον Τζόκερ.

ΥΓ. 1. Για όποιον θέλει να καταλάβει τι συνδέει, σήμερα, εδώ και τώρα, όπως χτες κι αύριο την Ελλάδα με δήθεν ακατανόητες και παλαβές θέσεις -δηλώσεις- τουηταρίσματα ηγετών, παραθέτω εδώ το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης και την ερμηνεία της Χάγης. Γιατί την Ιταλική κατοχή στα Δωδεκάνησα άντε και τη μάθαμε στο σχολείο. Αλλά την ιταλική κατοχή της πάλαι ποτέ Αβησσυνίας (σήμερα Αιθιοπία κι Ερυθραία) δεν την ακούσαμε καν σε συνδυασμό με τη Λωζάνη.

ΥΓ.2.  Η Τουρκία επωφελήθηκε το 2001 στη Χάγη, από τη διένεξη Υεμένης-Ερυθραίας για τα τρία βραχονήσια.

ΥΓ. 3 Άρθρο 16 (Μετάφραση του ΥΠΕΞ)

«η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων επί των νήσων, εκτός εκείνων ών η κυριαρχία έχει αναγνωρισθεί αυτή δια της παρούσης συνθήκης και των νήσων τούτων κανονισθήσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.

Αι διατάξεις του παρόντος άρθρου δεν θίγωσιν τας συνομολογηθείσας ή συνομολογηθησομένας ιδιαιτέρας συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και των ομόρων χωρών λόγω της γειτνιάσεως αυτών.»

ΥΓ.4 ΔΔΔ Χάγης

«Η ορθή ανάλυση του άρθρου 16 της συνθήκης κατά την άποψη του ΔΔΔ είναι η εξής: το 1923 η Τουρκία επαναβεβαίωσε τίτλους σε αυτά τα νησιά, επί των οποίων είχε ως τότε κυριαρχία. Δεν έγιναν λοιπόν αυτά res nullius- που σημαίνει ανοικτά σε κτητική παραγραφή χρησικτησίας- από οποιοδήποτε κράτος, συμπεριλαμβανομένων και των αμέσως ενδιαφερομένων κρατών (και της Ιταλίας). Ούτε αυτομάτως αποδόθηκαν (εκεί όπου ανέκαθεν ανήκαν) στον ιμάμη. Ο τίτλος κυριαρχίας επί αυτών των βραχονησίδων-νησιών έμεινε αδιευκρίνιστος pro tempore (εις τον χρόνον). Η Μ. Βρετανία βεβαίως τα θεώρησε «ορφανές» νησίδες που ανήκουν στην Υεμένη καλυπτόμενες από το άρθρο 16. Η ακαθοριστία αυτή θα μπορούσε να επιλυθεί από «τα ενδιαφερόμενα μέρη» σε κάποιο μελλοντικό στάδιο το οποίο πρέπει να σημαίνει υπό παρούσες ή μελλοντικές διεκδικήσεις inter se, δηλαδή μεταξύ των μερών. Αυτή η φράση είναι ασύμβατη με την πιθανότητα ένα εκ των ενδιαφερομένων μερών να μπορεί μονομερώς να επιλύσει το ζήτημα δια της μεθόδου της κτητικής χρησικτησίας.»

ΥΓ.5. Εδώ λοιπόν, από το 2001 η Τουρκία διατείνεται κι εκεί πατάει κι εκβιάζει ως σήμερα απ’ το Ιράκ ως την Κύπρο και το Αιγαίο, ότι της αναγνωρίστηκε από τη Χάγη, δικαίωμα του 5% των νησιών και των βραχονησίδων στην Ερυθρά Θάλασσα ως κράτος συνεχιστής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εσείς έχετε αυταπάτες ότι καταλαβαίνετε πού και ποιο παιχνίδι παίζεται με βάσεις θανάτου και hot spots;

Αν ναι you’re not joking, you’re jokering…

(Δεν αστειεύεστε τζοκερίζετε που είναι και της μόδας αμερικανιά, θέλω να πω).