Τροφή για σκέψη – όχι για τα θηρία

Πόση μικροψυχία κρύβει άραγε αυτό το χαιρέκακο τρίψιμο χεριών των συστημικών ΜΜΕ (ομοίως και των υποστηρικτών τους) μπροστά στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του Δημήτρη Κουφοντίνα; Κάποιοι εξακολουθούν να διατείνονται «Απεργία πείνας κάνει. Επιλογή του δεν είναι;». Κι η απάντηση είναι πως όχι. Απεναντίας, είναι ξεκάθαρη επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να παραβλέπει τη νομοθεσία – την εφαρμογή της οποίας ζητά ο απεργός πείνας – να λειτουργεί εκδικητικά και να του ρουφά η ίδια το οξυγόνο.

Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν συνεπάγεται αυτομάτως αποδοχή των πράξεών του. Κι η πρακτική όλων όσοι επιζητούν τη θανάτωσή του με στόχο να επέλθει μια κάποια «ισορροπία» είναι δεόντως επικίνδυνη. Μια επικείμενη κρατική δολοφονία – που όσο οι μέρες περνούν γίνεται το επικρατέστερο σενάριο – μόνο την πολυπόθητη «ισορροπία» δε μέλλεται να επιφέρει. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικάζεται ξανά και ξανά από τους θεατές, ενώ εκτίει ήδη την ποινή του και τρόποι για να ακουστεί η φωνή του δεν υπάρχουν πολλοί.

Σε πρόσφατο άρθρο του ο κ. Μπακογιάννης κάνει λόγο για ένα κράτος δικαίου. Για θεσμούς, νόμους και κανόνες που ισχύουν για όλους, δίχως εξαιρέσεις και αποκλεισμούς. Κάνει όμως ταυτόχρονα λόγο για οφειλόμενη γενναιοδωρία. Μα τι ειρωνεία να μιλά έτσι ενώ μέρα με τη μέρα ένας άνθρωπος ξεψυχά στο όνομα της δημοκρατίας που τόσο γενναιόδωρα καταπατά το ίδιο το (φερόμενο ως) κράτος δικαίου. Στον αντίποδα, ο Διονύσης Τεμπονέρας τα συμπυκνώνει όλα σε μια και μόνο φράση: «Εμείς θύτες δε γίναμε ποτέ».

Μία πιστή στο θατσερικό μοντέλο εργαλειοποίηση της απεργίας πείνας θα έπρεπε να βρίσκει απέναντί της καθέναν που θεωρεί εαυτόν προοδευτικό άνθρωπο κι όχι να χρησιμοποιείται ως τροφή για τα θηρία, λειτουργώντας προς τέρψιν των λαϊκών δικαστηρίων, αντί για αυτό που κατ΄ ουσίαν είναι: τρόπος διεκδίκησης νόμιμων δικαιωμάτων και πράξη αντίστασης.