Καλό… τσούγκρισμα!

Καλό Πάσχα. Δηλαδή καλό πέρασμα. Στη σωτηρία του λαού και της ψυχής του. Είναι το προσδοκώμενο. Μακριά από σκλαβιά και νίκη επί του θανάτου. Ε λοιπόν φέτος σύντροφοι, δεν μου βγαίνει πανηγυρικός των ημερών από μέσα μου. Παρηγορητικός μπορεί. Η τιμαριθμική ή γαστρονομική προσέγγιση του αρνιού, η τσίκνα όλης της γης, δεν με κάνει να ξεπερνάω μήτε τους αριθμούς, μήτε κυρίως τη φρίκη της εικόνας των νεκρών παιδιών στη Γάζα. Άλλωστε η Μεγαλοβδομάδα κύλησε με τις φρικτές εικόνες απ’ το Μάτι, φορτωμένες σ’ ένα δικαστικό αερόστατο με μικροπολιτικές ρίγες για να πετάξει και να σκάσει, ώσπου ατιμώρητα να ξεχαστεί. Κι όμως, στους δρόμους και τα καφενεία, όλοι σχεδόν εκτός απ’ την ακρίβεια μαρτυρούσαν ψυχικά για τα πάθη του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στον γολγοθά της μπασκετολίγκας. Οι νέοι βέβαια που δεν έζησαν πριν από εικοσιπέντε χρόνια τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι, δεν μπορούν να μπουν στα παπούτσια της γενιάς μου, και να δουν σαν εξωφρενικά διαστροφικό μια ισραηλινή ομάδα που δεν μπορεί να παίξει με ασφάλεια στην επιτιθέμενη χώρα της, να διαλέγει και να της επιτρέπεται το Βελιγράδι για έδρα της!… Πού να πας και τι να δεις με τόσους νεκρούς κάτω από τη γης, που μήτε δικαιώνονται μήτε ανασταίνονται με φιέστες.

Απ’ την άλλη σ’ αυτούς τους διεστραμμένους καιρούς, βλέπω τους φοιτητές, στα φημισμένα και μεγαλόσχημα πανεπιστήμια της Αμερικής, να διαδηλώνουν, να προχωράνε σε καταλήψεις, αλλά κι αποκαλύψεις για την αμερικανοστήριχτη εγκληματική πολιτική του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, και παρηγοριέμαι. Γιατί έχουν προηγηθεί οι αποθηκάριοι, οι φορτηγατζήδες, οι σεναριογράφοι, οι πληροφορηκάριοι, οι εργάτες στους κολοσσούς που στήσαν συνδικάτα κι αφύπνισαν μέρος της δύναμης της εργατικής τάξης. Και τους ακολούθησαν. Δεν μου φτάνει, βέβαια, και για την ακρίβεια τρέμω. Όχι που οι φοιτητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Αλλά εξαιτίας της ευκολίας με την οποία γίνονται συγκρίσεις με τον Μάη του ’68, συχνά ανιστόρητες, ψυχαναλυτικές, και κυρίως από αστική σκοπιά, ξέρετε αυτήν που επιμένει να συνδέει ακόμα και σήμερα (;) τη νεανική εξέγερση με την ψυχεδέλεια και τα ναρκωτικά. Περισσότερες πιθανότητες βέβαια έχει να μας πει, ενόψει φοιτητικών εκλογών αμέσως μετά το Πάσχα, η ΔΑΠ ΝΔΦΚ ότι θέλει να έρθουν τα ιδιωτικά Χάρβαρντ και Γέιλ εδώ, επειδή είναι πιο προοδευτικά από τα δικά μας κρατικά στο θέμα της Παλαιστίνης. Άλλωστε, σ’ έναν λαό που εξαπατήθηκε από κόμμα που λέγεται Σπαρτιάτες, μπορεί να πουλήσει κανείς και σβάστικες με διαμαντάκια, ως στολίδια μιας …Παρίας Φυλής.

Μπορεί τον Μάη του ’68, το πιο εντυπωσιακό σύνθημα για τις αμέτοχες μάζες να ήταν «η φαντασία στην εξουσία» μαζί με το «κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο», αλλά τώρα, κοντά 60 χρόνια μετά, είναι ακριβώς αυτή η καινοτόμα νεανική φαντασία που λείπει πιο πολύ από ποτέ. Θαρρώ ότι είναι όπλο που πρέπει άμεσα να βγει απ’ τα σεντούκια. Να ξαναζωντανέψει από τα μυαλά και να ξαναφουρφουρίσουν οι καρδιές πέρα από τα όρια των χάσταγκς, των λάικς, των αλγορίθμων και των υπολογισμών της Τεχνητής Νοημοσύνης. Δεν μπορείς να αντιστέκεσαι στον καπιταλισμό με κρυπτονομίσματα ή να πιστεύεις ότι ξέρεις ποιοι κρύβονται πίσω από χορηγούς κι επενδυτές που χρηματοδοτούν την έρευνά σου. Έτσι τώρα που μπουμπουκιάζει μια νεολαία, όπου Γης, κόντρα στη σαπίλα του καπιταλισμού, θέλει δουλειά, έμπρακτη, ιδεολογική, κινηματική και οργανωτική, για να ανθοφορήσουν οι αντιστάσεις και να ξεριζωθούν τα ζιζάνια. Καλό… τσούγκρισμα!