3 χρόνια Δημοψήφισμα, αυταπάτες και …δικαιώσεις

3 χρόνια από το δημοψήφισμα. 3 χρόνια από το μεγαλύτερο γλέντι της αστικής τάξης στην εργατική τάξη. 3 χρόνια από το μεγαλύτερο παιχνίδι ανάθεσης που έβαλαν το λαό. 3 χρόνια από την μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έφερε την τρομερή απογοήτευση  στην πλειοψηφία του λαού. 3 χρόνια που όλοι δικαιώθηκαν. Ο καθένας από τη δικιά του οπτική.

Η κυβέρνηση που  πέτυχε το όχι, που νίκησε στο δημοψήφισμα εμφαντικά ενάντια στα εγχώρια MME και τους κακούς ξένους εταίρους (που μετά έγιναν καλοί και συνεργάσιμοι). Οι φιλελέδες που ένιωσαν δικαιωμένοι που η κυβέρνηση έκανε το όχι της ναι, όπως αυτοί επέμεναν και μετά ψήφισαν την νίκη της κυβέρνησης (με την 17ωρη διαπραγμάτευση του έρπητα) και έφεραν ΚΑΙ ΟΙ 2 ΜΑΖΙ ψηφίζοντας με χέρια και πόδια το 3ο μνημόνιο.

Οι όχι μέχρι τέλους, αυτοί που μας έλεγαν για έξοδο από την ζώνη, όχι στο ευρώ κυρίως,  και μετέπειτα όχι  και στην Ε.Ε. (;!). Αυτοί που μέχρι και τον Ιούλη δεν είχαν αυταπάτες (και αρκετοί και τον ερχόμενο Σεπτέμβρη). Αυτοί που νιώθουν ότι ο Τσίπρας τους πρόδωσε.

Υπάρχει όμως και μια αλήθεια . Όποια οπτική διάβαζε ο καθένας τα πράγματα είτε από αφέλεια είτε από σκοπιμότητα, η αλήθεια ήταν και είναι ακόμα μία. Το δημοψήφισμα ήταν ένα ναι στις προτάσεις της τρόικα και όχι σε αυτές με ναι στις προτάσεις της συγκυβέρνησης . Οι διαφορές των δύο αποτελεσμάτων αποκαλύφθηκαν στο Ριζοσπάστη της δημοψηφισμιακής εβδομάδας όπως βλέπετε και στην εικόνα παρακάτω:

Ένα ερώτημα για δυνατούς λύτες όπως εύκολα βλέπει ο καθένας. Ένα όχι στο δημοψήφισμα, όχι στην ΕΕ ,όχι στο ΝΑΤΟ που ειρωνεύτηκε, χλευάστηκε, λασπώθηκε… Τι για πτώμα του λαού, τι για μαγαζάκια πολιτικά, τι για το τέλος του Κόμματος που ήρθε στο δημοψήφισμα ακούσαμε… Δεν ακούσαμε όμως καμία αυτοκριτική από όλους αυτούς… Μια αυτοκριτική που ακόμα κάνει το Κόμμα (βλέπε Βελουχιώτη) για όλα τα ιστορικά του λάθη… Δεν ακούσαμε μια συγγνώμη που όλες τους οι αναγνώσεις επιβεβαίωσαν το Κόμμα την ακριβώς επόμενη μέρα… Για τις αναγνώσεις περί ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου του όχι και τη συνέχεια του όχι στους δρόμους, που όπως βλέπουμε 3 χρόνια μετά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ (πλην των γνωστών… «Λακεδαιμονίων», χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η απεργία τις 31/5 )…  Η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου των πλατειών που γέμισε τα πολιτικά μορφώματα της μούτζας και του φασισμού, η ριζοσπαστικοποίηση του όχι που γέμισε το κόσμο απογοήτευση μετά τις συνεχιζόμενες λογικές ανάθεσης…

Και ένα «πτώμα» σαν φωτεινή Κασσάνδρα, να είναι πάντα εκεί, δίπλα στο λαό, δίπλα του στη δουλειά, στο δρόμο, να μην χαϊδεύει αυτιά, να μιλάει πάντα επιστημονικά, τεκμηριωμένα, βγάζοντας τα συμπεράσματά του και τις αναλύσεις του διαβάζοντας την ιστορία μαρξιστικά και όχι οπορτουνιστικά.

3 χρόνια μετά, έχουμε  την TINA, τους πλειστηριασμούς, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία.

3 χρόνια μετά, πιο επίκαιρη από ποτέ η πρόταση του ΚΚΕ… ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

Green Rebel