Στις 7 του Φλεβάρη του 2017, ο «άνθρωπος με τα περίεργα μαλλιά», αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι, πάρτι από εκείνα τα παλιά και να καλέσει σε εκείνο το πάρτι, να ‘ρθουν τα πιο καλά παιδιά, να ‘ρθει ο Φελίνι, να ‘ρθει κι ο Μάρκος, να ‘ρθουν οι Μπητλς, να ‘ρθει ο Σαρλώ, να ‘ρθει ο Καντίνσκι, να ‘ρθει κι ο Μπόρχες, να ‘ρθει ο Σινάτρα και να είναι κι αυτός. Κι έφυγε κι εγώ πήρα πρώτα την Κλεοπάτρα να της το πω, γιατί ακόμα τραγουδάμε το «Φταίει ο χοντρός».
“Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω που να μην το ‘χει πει κανένας για κανέναν, εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω. Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα”…
Οι γονείς μου τον τραγουδούσαν με ανοιχτά τα παράθυρα στο παλιό κόκκινο μάζντα τους, έπαιζε στο ραδιόφωνο της κουζίνας και οι δίσκοι του κοσμούσαν τη δισκοθήκη του πατέρα. Τα άλλα παιδάκια άκουγαν την pop της εποχής, διάττοντες αστέρες που κανείς δε θυμάται πια, ενώ εγώ σιγοτραγουδούσα «Τα θερινά σινεμά» και το «Αχ Μαρία».
Τα άλλα παιδάκια, εκτός από την Κλεοπάτρα, με την οποία γίναμε φίλες από την πρώτη μέρα στο σχολείο και δεν ένιωθα μόνη, καθώς ουρλιάζαμε στα διαλείμματα χορεύοντας, το «Φταίει ο χοντρός» με το τραγούδι να γίνεται αφορμή για την αρχή μιας φιλίας που βαστά μέσα στα χρόνια κι εννοεί ακόμη να τραγουδά.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα από γονείς ορκισμένους κομμουνιστές. Αμφιταλαντευόμενη - αιωνίως - μεταξύ Νομικής και Φιλολογίας, ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο οι δικηγόροι θα περιττεύουν και θα διδάσκει λογοτεχνία. Προς το παρόν μάχεται για το δίκιο και γράφει μόνο κόκκι...
