Ποίημα για την Αγροτιά

Η φλέβα της γης

Λάφυρα πωλούν οι φασουλήδες όλο χάρη.

Τις λέξεις ακρωτηριάζουν

και τις σιωπές μας μισοτιμής τις αγοράζουν.

Δεμένους, όπως λέν’, μας έχουν στο κατάρτι.

Κι έπειτα ήσυχα τα βράδια στα λαγούμια τους

θησαυρίζουν την ασκήμια τους.

Αλλάζοντας μορφή, 

λεηλατούν την ύπαρξή μας, τα χάδια μας, το ψωμί μας.

Κανένα φως δεν τους λούζει.

Κανείς ήλιος δεν τους στεφανώνει.

Καμιά εξιλέωση δεν θα τους σώσει.

Μα κάτω στις μεγάλες λεωφόρους

στριφογυρνά η ζωή

τουρτουρίζοντας 

στην ανυπομονησία μιας άνοιξης που δεν έρχεται.

Σαν τις παλλόμενες χορδές της καθημερινής άροσης

ένα πλατύ ποτάμι η φλέβα της γης ανταριάζεται.

Τόσες ρυτίδες έσκαψε, τόσα θεριά γεννοβόλησε

κι αποδιωγμένους κόσμους έθρεψε

χτίζοντας  της μοιρασιάς τη γενναιοδωρία.

Τούτη η ορμή, η αλλιώτικη, τραπέζι στρώνει έξω στο φως

γιορτή και πάλη ελπίδας συμπόσιο.

Κι όπου λογαριάζεται η θανή της

εκεί του σάπιου κόσμου τα θεμέλια γκρεμίζει.

Ευαγγελία Κούρτη