Με αφορμή τις αγροτικές κινητοποιήσεις

Μεγάλος καημός από επιτελεία του συστήματος, από μεγάλα εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα του κεφαλαίου για την έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής δύναμης σε ρολό αντιπολίτευσης στα πλαίσια του συστήματος και του αστικοκοινοβουλευτισμού.

Αλήθεια, ως τι αυτή η πρεμούρα;

Για ποια αντιπολίτευση κάνουν λόγο όταν υμνούν κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση που νουθετεί τον λαό να ζει χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα, κατακρημνίζοντας τις ανάγκες του στον Προκρούστη της ανταγωνιστικότητας και του αδυσώπητου κέρδους των επιχειρηματικών  ομίλων;

Ποια αντιπολίτευση αξιώνουν;

Αυτή των «Ζαππείων»  ή του «σκισίματος των μνημονίων με ένα άρθρο και ένα νόμο» ώστε να καναλιζάρεται η λαϊκή οργή και ο θυμός από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, σε πολιτικά υποκείμενα που όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, χωρίς να αμφισβητούν την κυρίαρχη στρατηγική, υπόσχονται εύκολες λύσεις στον λαό, αλλά όταν βρεθούν στον θώκο της αστικής κυβερνησιμότητας συνεχίζουν απρόσκοπτα την ίδια πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και το σύστημα για να αναπαραχθούν.

Η εμπειρία από τα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο βέβαια) είναι η πιο χαρακτηριστική εξαπάτησης του λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από θέση αντιπολίτευσης υπόσχονταν με φθηνές βερμπαλιστικές κορόνες, λύσεις για τον λαό, χωρίς να τον καλεί σε σύγκρουση με την στρατηγική του κεφαλαίου, και αντί αυτού, συνέχισε την ίδια πολιτική και πιο σκληρή από τους προηγούμενους που κατήγγελλε αντιπολιτευτικά, αφού πρώτα σκόρπισε την απογοήτευση σε ένα κόσμο ριζοσπαστικό που πίστεψε στις φρούδες ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις που εσκεμμένα σκόρπισε.

Ανησυχούν ότι δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική αντιπολιτευτική δύναμη,  όχι από την σκοπιά της φιλολαϊκής προοπτικής, αλλά από την σκοπιά της λαϊκής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης, για να καμφθεί με κοινοβουλευτικές ή άλλες αυταπάτες κάθε λαϊκό ριζοσπαστικό σκίρτημα που μπορεί να χειραφετήσει έναν λαό από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.

Για αυτή την αντιπολίτευση κόπτονται, μία βολική αντιπολίτευση στα πλαίσια του συστήματος, που υποτάσσονται όλα εκείνα τα κόμματα, που δίνουν όρκους πίστης και καθημερινά διαπιστευτήρια στους νόμους της αγοράς του κέρδους, του ανταγωνισμού, στο κεφάλαιο, που έχει την πραγματική εξουσία σαν κάτοχο των κλειδιών της οικονομίας, σαν κάτοχο των μέσων παραγωγής.

Η αντιπολίτευση δεν είναι σόου, ατάκες, επικοινωνία, πατριδεμπορία, ύφος και ανέξοδες φωνές όπως θέλουν να παρουσιάσουν παραπλανητικά  τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Γνωρίζουν βέβαια από πριν, ότι υπάρχει στρατηγική σύμπλευση από όλα αυτά τα κόμματα που παρουσιάζονται «φίλοι του λαού» όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση βλ. από κόμμα Κωνσταντοπούλου, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, κόμμα Κασελλάκη μέχρι τα ακροδεξιά μορφώματα της πατριδοκαπηλίας του Βελόπουλου, της Λατινοπούλου, κόμμα Νίκης.

«Κόμματα ειδικού σκοπού» σε συγκεκριμένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, για να εκτελούν συμβόλαια αποριζοσπαστικοποίησης του λαού, για λογαριασμό του συστήματος, που το μόνο που φοβάται είναι, την λαϊκή οργάνωση, την ταξική συσπείρωση και κοινωνική συμμαχία που θα αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική και στρατηγική.

Αυτό τον ρόλο παίζουν τα κόμματα – εφεδρείες του συστήματος, το καθένα βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες και ιστορικές διαδρομές, αλλά με κοινό στόχο, να μην διαρραγεί το οικοδόμημα του κεφαλαίου, που σε συνθήκες κρίσης ή ισχνής ανάπτυξης, αξιώνει όλο και πιο σκληρά μέτρα, γιατί το κεφάλαιο βλέπει και ζει μόνο από το κέρδος και δεν είναι διατεθειμένο να χάσει τίποτα και κυρίως σε συνθήκες όξυνσης των οικονομικών – ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και δυσκολίας αναπαραγωγής του.

Εδώ δεν μιλάμε για κάποια εγχώρια πρωτοτυπία αλλά μιλάμε για την Ευρωπαϊκή και διεθνή τάση της «οικονομίας της αγοράς», που διέπεται από τις δικές της νομοτέλειες, έχοντας για πυξίδα το καπιταλιστικό κέρδος.

Και για να ξανάρθουμε στην Ελληνική πραγματικότητα, στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές διεξάγεται ένας μεγαλειώδης κοινωνικός  αγώνας, αυτός των μικρομεσαίων αγροτών και κτηνοτρόφων, που είναι σε εξέλιξη και κλιμακώνεται καθημερινά συγκεντρώνοντας νέες δυνάμεις.

Ο αγροκτηνοτροφικός κόσμος βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης και αντιλαμβάνεται καλύτερα ότι η εκδίωξη του από τις καλλιέργειες και παραγωγές αποτελεί επιλογή εκείνων των δυνάμεων που υπηρέτησαν πιστά όλες τις αντιαγροτικές πολιτικές της ΕΕ και της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική).

Αυτό μπορεί να μην είναι κατεκτημένο από όλους – που δεν είναι  ή μπορεί να ερμηνεύεται με διαφορετικούς τρόπους από αγροκτηνοτρόφο σε αγροκτηνοτρόφο, το σίγουρο είναι ότι όλοι αγωνιούν, για το αν μπορούν να μείνουν στα χωράφια, στις παραγωγές τους, για να συνεχίσουν να παράγουν.

Το στοιχείο της επιβίωσής τους αποτελεί τον ενωτικό κρίκο που έβγαλε κατά χιλιάδες τους αγρότες στους δρόμους και με κοινά αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους αντιπαρατίθενται μαχητικά στην κυβερνητική πολιτική που νοιώθει την ανάσα τους καθημερινά.

Η υποδειγματική οργάνωση των αγροτών με συντονιστή την «Πανελλαδική Επιτροπή Μπλόκων», αποτελεί κατάκτηση του αγροτικού κινήματος, που συσπειρώνει πανελλαδικά χιλιάδες μικρομεσαίους αγροκτηνοτρόφους,  μαχητικοποιόντας τους, βγάζοντας τους στους δρόμους, στα μπλόκα του αγώνα και της αξιοπρέπειας.

Αυτός ο αγώνας αποτελεί πραγματική μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση που έχει στριμώξει την κυβέρνηση και όποια προσπάθεια απόπειρας για διάσπαση του πέφτει στο κενό.

Χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα είναι η μεγάλη συμπαράσταση και αλληλεγγύη που δέχεται από διάφορες λαϊκές – κοινωνικές ομάδες, όπου οργανωμένα και έμπρακτα στέκονται στο πλευρό των αγροτών, απενεργοποιώντας με αυτό το τρόπο τον μηχανισμό του «κοινωνικού αυτοματισμού» που δεν μπορεί πλέον να ενεργοποιήσει η κυβέρνηση όπως έκαναν σε παλιότερους καιρούς.

Αυτή είναι η πραγματική και ουσιαστική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο λαός, η κοινωνική πλειοψηφία, μακριά από ψεύτικες υποσχέσεις και κάλπικους διαξιφισμούς.

Ο λαός οργανωμένα  πολιτικοποιημένα με όρους πολιτικής ανυπακοής και απειθαρχίας στις αξιώσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, μπορεί να σταματήσει αντιλαϊκά μέτρα, να καθυστερήσει μέτρα, να διεκδικήσει με κριτήριο τις ανάγκες και την ίδια του την ζωή, για να σταθεί όρθιος στα πόδια του με αξιοπρέπεια και σε μια πορεία να αντεπιτεθεί.

Αυτή την γραμμή που στηλιτεύουν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, υποστηρίζει σθεναρά μόνο το ΚΚΕ, και σε αυτή την κατεύθυνση διαθέτει όλες του τις δυνάμεις.

«Μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό» διακηρύττει τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ, σύνθημα που κάνει πράξη μέσα από την αγωνιστική δράση μελών και στελεχών του σε διάφορα μέτωπα και χώρους που εξαπολύεται με λύσσα η αντιλαϊκή επίθεση.

Πχ στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών, είναι εκατοντάδες οι κινητοποιήσεις κυρίως σε μεγάλες πόλεις, και σπίτια σώθηκαν μετά από μαχητική λαϊκή παρέμβαση και δράση. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν μπαίνοντας μπροστά μαζί με τον λαό που σπάει τα δεσμά του φόβου, της ατολμίας και αδράνειας.

Αυτή την γραμμή υποσκάπτουν μηχανισμοί χειραγώγησης του συστήματος, τσουβαλιάζοντας τους πάντες και πάντα, για να ακυρωθεί τεχνητά κάθε προσπάθεια ανάδειξης της ριζοσπαστικής διεξόδου για τον λαό, η μόνη ρεαλιστική για να βγει από τα κοινωνικά αδιέξοδα, που γεννάει και αναπαράγει το σύστημα και οι πολιτικές διαχείρισης του.

Το ΚΚΕ είναι μόνο κόμμα που λέει ότι για να κερδίσει ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο και για αυτό αξιώνει την ενίσχυση του, την ενδυνάμωση του, στις διάφορες εκλογικές μάχες που συμμετέχει.

Δεν τρέφει την απάτη ότι φιλολαϊκές λύσεις – ρυθμίσεις θα επέλθουν μέσα από το αστικό κοινοβούλιο και κυρίως με την σύνθεση κομμάτων, πολιτικών δυνάμεων, που πίνουν νερό στην στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Το ΚΚΕ στο αστικό κοινοβούλιο ξεσκεπάζει τον ταξικό – αντιλαϊκό χαρακτήρα των πολιτικών και μέτρων που κάνουν φτωχό τον λαό, όχι μόνο τον ενημερώνει για αυτά, εξοπλίζοντας τον με επιχειρήματα, τον καλεί  μπαίνοντας το ίδιο μπροστά με τα μέλη και τα στελέχη του, για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, της κοινωνικής αντίστασης.

Χρειάζεται δυνατός λαός, δραστηριοποιημένος  – κινητοποιημένος, όχι θεατής των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, αναζητώντας μέσο της ανάθεσης κάποιον «σωτήρα» να τον σώσει.

Δυνατός λαός σημαίνει οργανωμένος λαός στην δουλειά, στην υπηρεσία, στην γειτονιά, στην συνοικία, στο χωριό, που θα μπαίνει μπροστά και θα φράζει τον δρόμο σε μέτρα και πολιτικές που αποσαθρώνουν το βιοτικό του επίπεδο, σε πολιτικές που δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας για την ζωή και τον μέλλον του.

Αυτό τον λαό φοβούνται οι διάφοροι φαύλοι και θεματοφύλακες της κυρίαρχης πολιτικής που δρούνε ως εντολοδόχοι ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, ως εντολοδόχοι του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Ο μεγαλειώδης αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών  – κτηνοτρόφων που είναι σε εξέλιξη δείχνε αυτό ακριβώς το πράγμα.

Δείχνει τι φοβάται η αστική εξουσία, η κυβέρνηση, για αυτό ψάχνει τρόπους να τρομοκρατήσει (μέσω της διορισμένης διοίκησης από την κυβέρνηση  του Άρειου Πάγου), να ποινικοποιήσει, να καταστείλει τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Ο αγώνας τώρα πρέπει να εμβαθύνει και να κάνει βήματα μπροστά, σε κοινό βηματισμό με εργαζομένους, μικρομεσαίους της πόλης, αυτοαπασχολούμενους,  ανθρώπους βιοπαλαιστές, που δείχνουν την αλληλεγγύη τους καθημερινά στα αγροτικά μπλόκα.

Να βαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο που δείχνουν οι αγρότες, γιατί ο αντίπαλος είναι κοινός, είναι τα μονοπώλια, η ΕΕ των πολυεθνικών   – καπιταλιστών, ο ανταγωνισμός, η ακόρεστη δίψα τους για κέρδη – υπερκέρδη.

Παναγιώτης Σαββίδης