Για τη “Μυρτιά του Βουνού”

Αγαπημένη μου Λενίτσα από τη Μαριολάτα…

Αντάρτισσα Λενίτσα μου, περνάω κάθε μέρα από τους δρόμους που μ’ έβγαζαν στο σπίτι σου. Στο μικρό ζεστό σου σπίτι που χουχούλιαζα τα απογεύματα της πολύτιμης φιλίας μας.

Οι ιστορίες σου, τα γέλια μας, τα ατελείωτα τηλεφωνήματά μας.

Φοράω μια μπλούζα που μου χάρισες και αναζητώ τη γενναιοδωρία σου για τα πάντα.

Όχι μόνο τα χειροπιαστά.

Θυμάμαι πως καμάρωνες με μια κοινή μας φωτογραφία κολλημένη στο ψυγείο σου.

Την Πρωτοχρονιά μου έψαλες τηλεφωνικά τα Κάλαντα των φυλακών Αβέρωφ  και μου ξανάλεγες περήφανα πως ήταν το Πανεπιστήμιο σου. Επειδή εκεί έμαθες να διαβάζεις και να γράφεις.

Κι έγραψες εξαιρετικά Λενίτσα μου, όπως όμορφα μιλούσες και μας μάγευες με τις ιστορίες σου. Ζωντάνευαν οι μνήμες σου μπροστά μας και μας έκαναν καλύτερους, όμορφή μου στρατιωτίνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με την πλεξούδα και το Τιμημένο δίκοχο.

Έμεινες και θα μείνεις στην καρδιά μας το δεκαπεντάχρονο κορίτσι που διάλεξε να στρατευτεί με το Δίκιο, για το καλύτερο αύριο.

Για όλους εμάς είσαι πάντα “Η Μυρτιά του Βουνού”, η Λενίτσα του Μακρυνιώτη από τη Μαριολάτα.