Τζιμ Μόρισον: «Η τέχνη στολίζει τους τοίχους της φυλακής μας»

46 χρόνια μετά το θάνατο της «ψυχής» τους Τζιμ Μόρισον οι Doors είναι πάντα εδώ, εξακολουθούν να δονούν καρδιές και να συγκινούν και συνεχίζουν ν’ απλώνουν το σεντόνι του μύθου τους στις επόμενες γενιές.

«Ήθελαν να είναι ένα συγκρότημα που δε θα «διασκέδαζε» απλώς τους ακροατές του, αλλά θα τους προσέφερε κάτι διαφορετικό. Ήταν οι Ρέι Μάνζαρεκ, Ρόμπι Κρίγκερ, Τζον Ντένσμορ που διαμόρφωσαν τον ήχο, ενώ ο τέταρτος, ο Τζιμ Μόρισον ήταν η ψυχή, η φωνή και ο νους των «Doors».

Παιδιά καθολικών οικογενειών του Λος Άντζελες, μεγαλωμένα με αυστηρές αρχές, συναντήθηκαν στην εφηβεία τους, γεμάτοι ερωτηματικά, ανησυχίες, φόβους και επιθυμία για ζωή, σε έναν κόσμο όμως που δεν τους «χωρούσε».

Όταν οι συνομήλικοί του μιλούσαν ακόμα για «αγάπες και λουλούδια» στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μετά, ο Τζιμ Μόρισον διάβαζε Αρθούρο Ρεμπό, Ουίλιαμ Μπλέικ και Κάρολο Μποντλέρ. Βαθιά επηρεασμένος από τους «καταραμένους ποιητές», τους προσωπικούς του «δαίμονες» και τη σκοτεινή ρίζα της κραυγής μας, έτσι όπως ακουγόταν στις στροφές των μπλουζ, επιχείρησε να «ενώσει» την ποίηση με το ροκ.

Οι Doors φόρτωσαν το «κρυστάλλινο καράβι» της ύπαρξής τους και της μουσικής τους με σπαρακτικά ερωτήματα, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα μύθο που όμως τους ξεπέρασε.

Το «κρυστάλλινο καράβι» τους τσακίστηκε πάνω στα βράχια του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος, που εν προκειμένω, μέσω της βιομηχανίας του θεάματος, κατάφερε να ενσωματώσει και τελικά να καταστρέψει όλα εκείνα τα λαμπρά μυαλά και τις πραγματικά ευαίσθητες φωνές που «τόλμησαν» να υψώσουν τη φωνή τους.

Τα θραύσματα από το καράβι των «Doors» όμως «διακτινίστηκαν» μέσα στα επόμενα χρόνια, θέτοντας ξανά και ξανά μέσα από τα τραγούδια τους, που κι αυτά ζουν, τα ίδια τραγικά για την βαθιά φύση του ανθρώπου ερωτήματα και φέρνοντας πάντα μπροστά μας την αγγελική φυσιογνωμία του «δαίμονα» Τζιμ Μόρισον που «έφυγε» στα 27 του στο Παρίσι στις 3 Ιουλίου 1971, αφού όμως πρόλαβε να μας δείξει τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού».(1)

«Φαντασμαγορία, παραστάσεις του μαγικού λυχναριού, θεάματα χωρίς υπόσταση. Πετύχαιναν μια απόλυτη αισθητική εμπειρία με θόρυβο, λιβάνι, αστραπή και νερό. Μπορεί να ’ρθει μια μέρα όπου θα πηγαίνουμε στο Μετεωρολογικό Θέατρο για να θυμηθούμε πώς ήταν η βροχή.

Οι κύριοι μας κατευνάζουν με εικόνες. Μας δίνουν βιβλία, συναυλίες, γκαλερί, σώου, σινεμά. Ιδιαίτερα σινεμά. Με την τέχνη θολώνουν τα νερά και μας κάνουν να μη βλέπουμε τη σκλαβιά μας. Η τέχνη στολίζει τους τοίχους της φυλακής μας, μας κρατάει αμίλητους, απασχολημένους, αδιάφορους».(2)

«Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και για να διατηρήσουμε την αγάπη τους, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε την ψεύτικη εικόνα μας. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι μένουν κλειδωμένοι σε αυτήν την εικόνα και το λυπηρό είναι ότι τη συνηθίζουν. Είναι εξαρτημένοι από τη μάσκα τους. Αγαπάνε τις αλυσίδες τους. Ξεχνάνε αυτό που πραγματικά είναι και αν τολμήσεις να τους το θυμίσεις σε μισούνε γι αυτό. Αισθάνονται ότι πας να τους κλέψεις την πιο ακριβή τους ιδιοκτησία. (…) μέρος της αρρώστιας  δεν είναι να γνωρίζουμε πως είμαστε άρρωστοι… Η κοινωνία μας έχει πάρα πολλά για να διατηρηθεί  – η ελευθερία καταλήγει στο κάτω μέρος της λίστας.».(3)

(1) Από αναγγελτικό του Ριζοσπάστη, για αφιέρωμα της εκπομπής «Ποιητική Αδεία» (902 Αριστερά στα FM) στους Doors.
(2) Τζιμ Μόρισον: Σημειώσεις για την όραση, εδώ.
(3) Τζιμ Μόρισον, συνέντευξη στη Lizzie James (1970), εδώ.