Οι εντυπώσεις της πρώτης μέρας του Φεστιβάλ

Όσοι είχαν μπουχτίσει με το ατέλειωτο καλοκαίρι, είχαν σημαδέψει στο ημερολόγιο την έναρξη του Φεστιβάλ, και οι ελπίδες τους δε διαψεύστηκαν. Το μητρικό “ζακέτα να πάρεις” είναι διαχρονικά η καλύτερη συμβουλή για τους επισκέπτες, που βλέπουν το σουρεαλιστικό στίχο “μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη” να γίνεται πράξη. Ευτυχώς όμως σε ήπιες καταστάσεις, χωρίς πολύ αέρα, χωρίς βροχή, ψιχάλες ή απειλητικά συννεφάκια, χωρίς να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας την ώρα που κάνουμε έφοδο καταπάνω του. Με δυο λόγια, αυτό που οι εκφωνητές των αθλητικών μεταδόσεων θα έλεγαν “ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο”. Και για Φεστιβάλ. Ενδεχομένως και για επανάσταση, αρκεί βέβαια να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και “ζακέτα να πάρεις”.

Οι περιβόητες συνθήκες προβλημάτισαν αρκετά και το Ζαραλίκο στη μαθητική-νεανική-πιπινοτέτοια τέλος πάντων -που λέει και μια σφισσα- σκηνή, όχι τόσο για το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε (δεν ξενερώ-δεν ξενερώνουμε ποτέ) όσο για τον Αργο-σαρωνικό -όπως λέμε αργό πετρέλαιο- όπου πλέον η φράση “γεμίζω τις μπαταρίες μου” αποκτά επικίνδυνα πρακτικές διαστάσεις, κι αν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες, θα γινόταν μια υπέροχη μολότοφ.

Ίσως πάντως να έχουν όντως ωριμάσει για τα παιδιά της εποχής του μνημονίου, σαν κι αυτό που συνάντησε τις Απόκριες ο Χριστόφορος, με περικεφαλαία, μάσκα Νταρθ Βέιντερ, φωτόσπαθο και γιαταγάνι, που είχε ντυθεί “θα τα γ…σω όλα”. Κι είναι κρίμα αυτά τα παιδιά να μην τα κάνουμε όλα Κνίτες. Αρκεί αυτή τη φορά να είμαστε πιο προσεκτικοί κι αποτελεσματικοί, για να μην ξεφύγει ο παπούς της επόμενης Καϊλή, το δολοφόνο του οποίου έψαχνε επίμονα αλλά μάταια ο Ζαραλίκος στο Φεστιβάλ.

Α ναι, κι όποιος ξαναπεί ακατάλληλο για ηγέτη τον Κουτσούμπα, ας σκεφτεί ότι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας μπορεί να είναι κάποιος χαιρετά πλαστικές κούκλες σε βιτρίνες -αν και δεν είναι αυτό το βασικό κριτήριο για τις ικανότητές του.

Την ίδια στιγμή, οι λίγο μεγαλύτερες γενιές -σαν τον αγέραστο Φώτη Δαγγλή- απέτισαν φόρο τιμή στα νιάτα τους, που έχουν τα τραγούδια του Μίκη, ως μουσική επένδυση. Κι η εικόνα του τελευταίου πάνω στο αμαξίδιο, έκανε τη σκηνή της υποδοχής του ακόμα πιο συγκινητική και κάπως συμβολική για τη ζωή που τραβά την ανηφόρα, πάρα τις δυσκολίες, έστω και με αναπηρικό αμαξίδιο.

Έχω επίσης την εντύπωση πως χτες κάθε σκηνή είχε σταθερό, φανατικό κοινό, δικό της και κατασταλαγμένο η κεντρική για το Μίκη, η νεανική για όλους (Ζαραλίκο, Ρεμπέλιον Κονέξιον, τους δικούς μας Τοτέμ και Drugitiz, Φρανκ) κι η λαϊκή το παραδοσιακό της κοινό, ανεξαρτήτως ονόματος. Όσοι έκαναν πάντως μερικές στοιχειώδεις μετακινήσεις, θα πέτυχαν μεταξύ άλλων τη Βαβέλ της Διεθνούπολης με τους φορτωμένους πάγκους, αλλά και τα δύο καινούρια καλοσχεδιασμένα μπλουζάκια της ΚΝΕ για την εκατοστή επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, που έβαζαν κάτω κι αυτά των ξένων αποστολών.

Παραδοσιακά, η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ έχει συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, για να πέσουν το ένα πάνω στο άλλο και να τελειώσουν στη μιάμιση. Οπότε γυρνάς σαν τρελό ηλεκτρόνιο, και δεν ξέρεις πού να πρωτοπάς, χάνοντας τα μισά στο δρόμο, το μποτιλιάρισμα από τους επισκέπτες και τους γνωστούς που τρακάρεις στο αντίθετο ρεύμα. Έτσι, παίρνεις λίγη γεύση από όλα, αλλά ο κίνδυνος είναι να μείνεις με άδειο πιάτο, χωρίς καν έναν ταξικό λουκουμά να σε ξεγελά.

Το δικό μου πιάτο, περιελάμβανε τα εξής:

-μια ιδέα από τη θεατρική μεταφορά του “δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, με τη σκηνή όπου πεθαίνει ένας εργάτης και οι σύντροφοί του τον θάβουν στη γη που βρίσκονταν μόνο τσάροι, αλλά τώρα τσάρος είναι ο λαός. Ένα έργο, όπου δεν υπήρχαν σταθεροί ρόλοι, παρά μόνο αφηγητές κι ερασιτέχνες ηθοποιοί που έκαναν τα πάντα κι εναλλάσσονταν μεταξύ τους, σε ένα πρωτότυπο εύρημα.

-την εκδήλωση στη Διεθνούπολη -που είναι ολόκληρο κεφάλαιο από μόνη της και θα το πιάσουμε ξεχωριστά- με το Σκολαρίκο για τον Οχτώβρη και το διεθνή του αντίκτυπο. Όπου σε ένα φευγαλέο πέρασμα, έπιασα ένα από τα μέτρα που πήρε η σύντομη σοβιετική εξουσία στην Ουγγαρία, θέτοντας εκτός νόμου τα αστικά κόμματα και τους μασόνους…

-το κλείσιμο της συζήτησης για τον αντικομμουνισμό στην ΕΕ, με τη συμμετχή της πολωνικής νεολαίας, που έφερε ελάχιστα υλικά μαζί της, στον πάγκο της, και δεν ξέρω αν αυτό είναι τυχαίο ή συνέπεια της πολιτικής κατάστασης συη χώρα, όπου γκρεμίζονται ακόμα και τα μνημεία της απελευθέρωσης από τους Ναζί, για να μην υπάρχει καμία αναφορά στον Κόκκινο Στρατό.

-μία παράσταση με τον Καραγκιόζη, που έβαζε τα πιτσιρίκια να βαδίζουν ρυθμικά, εν-δυο, εν-δυο, και είπε πως θα τους κάνει βουλευτές, σε μια συνειρμική αναφορά στον εκάστοτε κυβερνητικό λόχο.

-το ESCAPE-ROOM (δωμάτιο απόδρασης και μυστηρίου) για τη διέξοδο από την παγίδα των ναρκωτικών, που δυστυχώς δεν το πέτυχα σε λειτουργία.

Σήμερα το Πρόγραμμα συνεχίζεται με Αφιέρωμα στο Μητροπάνο, Υπεραστικούς, Ικαριώτικο, κεντρική συζήτηση στη Λαϊκή με το Μάκη Παπαδόπουλο και πιο εξειδικευμένη, καλλιτεχνική, με τη Μηλιαρονικολάκη, για τους ρέκτες.

Δείτε εδώ φωτογραφικά στιγμιότυπα από την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ.