Ο Δρόμος του Νοέμβρη, οι κυκλικές διαδρομές της αστικής δημοκρατίας και οι ευθύγραμμες πορείες του Πολυτεχνείου

 «…Ίσως εκεί, που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει
η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα…»

Γιάννης Ρίτσος, Η ΕΛΕΝΗ (1972)

*

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Όσοι έπεσαν στο χώρο ετούτο, εγείρονται
και προχωρούν στην ιστορία, κι ο λαός μαζί τους,
εκεί που σμίγουν φως και χώμα κι όνειρο,
εκεί που λευτεριά κι Ελλάδα είν’ ένα.

Γιάννης Ρίτσος
ΑΘΗΝΑ, Νοέμβρης 1978

*

Ο Δρόμος του Νοέμβρη

Πολυτεχείο 1973

Κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη η κραυγή του Πολυτεχνείου τρυπάει τη μνήμη μας. Μνήμη φρέσκια ακόμα από το αίμα και τους Μεγάλους Νεκρούς που έπεσαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, κάτω από το αλύγιστο πέλμα της βίας.

Για μια ακόμα φορά, την τραγική νύχτα του ’73, λέξεις χιλιοειπωμένες πήραν την αληθινή τους διάσταση. Έγιναν τα ιδανικά που αιώνες τώρα, σ’ αυτή την ανηφορική πορεία του κόσμου, γράφουν την Ανθρώπινη Ιστορία.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αυτό ήταν και παραμένει το τρίπτυχο που ορίζει το στίγμα μας στον άγριο ωκεανό της ζωής.

Πραγματικότητα κι όραμα. Αγωνία κι αγώνας.

Το μήνυμα που φτάνει σε μας δεν πρέπει να μένει απλά και μόνο Ιστορία και Μνήμη, στιγμή ή σταθμός. Είναι Ζωή και Παρόν. Αιωνιότης και Σύμβολο.

Κι όμως, σήμερα, πέντε χρόνια μετά(*) τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη, το χρέος μας σ’ αυτά τα παιδιά, που το μπόι τους χωρίς μέτρο και μέγεθος υψώθηκε απέναντι στους παραχαράκτες της ιστορίας του λαού μας, παραμένει ανεκπλήρωτο.

Στόχος μας να το ξεπληρώσουμε, αγωνιζόμενοι ενάντια στους άρπαγες του ψωμιού μας, τους εκπορνευτές της παιδείας μας, τους βιαστές της ελευθερίας μας, που σήμερα κυκλοφορούν ανενόχλητοι.

Το Πολυτεχνείο –πρόσφατη κληρονομιά μας και Δύναμη– μας οδηγεί με σίγουρο βήμα στο δρόμο για την κατάχτηση των Μεγάλων Ιδανικών.

Μπ.Ζ., 1978

***

Τρία υστερόγραφα

ή

Οι κυκλικές διαδρομές της αστικής δημοκρατίας και οι ευθύγραμμες πορείες του Πολυτεχνείου

Υ.Γ. 1 (2002)

Όχι, το «πέντε χρόνια μετά» δεν πρόκειται περί λάθους. Ο Δρόμος του Νοέμβρη είχε γραφτεί για τον ΠΑΛΜΟ [συνδικαλιστικό έντυπο των εργαζομένων της τότε ESSO PAPPAS και νυν ΕΚΟ], στην 5η επέτειο του Πολυτεχείου (1978), κι αναδημοσιεύεται σήμερα [2002], στην τέταρτη (και τελευταία) περίοδό αυτής της εφημερίδας [που την εξέδιδε τότε μια πρώιμη… Μποτίλια Στον Άνεμο] χωρίς καμιά αλλαγή και με το παρόν Υ.Γ.

Μέρες του 1978. Η μεταπολίτευση αγκομαχάει, στην ατμόσφαιρα αιωρούνται «σταγονίδια», ο Λάσκαρης με τον νόμο 330 βγάζει τις απεργίες παράνομες και καταργεί την πάλη των τάξεων, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να καταστείλει το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα…

Μέρες του 2002. Το παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο της βίας [βρισκόμαστε στον πόλεμο του Αφγανιστάν, που τον κήρυξαν όλες οι χώρες -μέλη του ΝΑΤΟ, και στο κυνήγι του Μπιν Λάντεν] ξεφυσάει και σπέρνει τον όλεθρο, τα σταγονίδια γίνονται μαύρα σύννεφα πάνω απ’ τον κόσμο, οι απεργίες (ξανά) παράνομες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πεφωτισμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, η Ν.Δ. υπόσχεται ένα καλύτερο τίποτα…

Μέρες μιας άγριας εποχής. Με κάποια από κείνα τα «παιδιά» να νέμονται σήμερα την εξουσία, βαδίζοντας στο δρόμο της «κονόμας» και των (ι)δανεικών επιταγών του Κεφαλαίου.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αγωνία κι αγώνας. Με όσους δεν αντάλλαξαν τους αγώνες τους με θώκους και δημόσιες αμαρτίες· με όσους την νεανική ορμή τους δε θέλουνε να χάσουν· με όσους –έστω–  ψάχνουν να την ξαναβρούν.

[Ο Δρόμος του Νοέμβρη με το Υ.Γ. 1 εδώ: Ο ΠΑΛΜΟΣ, Δεκ. 2002, Αρ. φ. 8, σελ. 3]

*

Πολυτεχνείο 2014

Υ.Γ. 2 (2008)

Μέρες του 2008. Το νεοφιλελεύθερο όραμα: ένα φάσμα που πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον κόσμο πλέον. Ο άνεμος της ελεύθερης αγοράς (διάβαζε καπιταλισμός) έγινε τυφώνας αφήνοντας στο πέρασμά του εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς.

Στη χώρα μας τα πράγματα τούμπαλιν: τώρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. τυφλωμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, και το ΠΑΣΟΚ [ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4% δεν είχε μπει ακόμα στον αστερισμό του Τσίπρα] σε θέση «αντί» (ξανα)υπόσχεται το νέο καλύτερο τίποτα…

Μέρες μιας άνυδρης εποχής. Με τα όνειρά μας στην παρανομία, μένει να ξαναβγούμε στους δρόμους.

Μέρες του Νοέμβρη. Ένα τόσο μακρινό μας κοντά και ταυτόχρονα ένα πολύ κοντινό μας μακριά…

[Ο Δρόμος του Νοέμβρη με το Υ.Γ. 1 και την προσθήκη του Υ.Γ. 2 προέρχονται από την Μποτίλια Στον Άνεμο: Ο Δρόμος Του Νοέμβρη, 15 Νοε. 2008]

*

Υ.Γ. 3 (2019)

Πολυτεχνείο. Από το φοιτητικό συλλαλητήριο της 14 Νοε. 2019 (όπως και η φωτό της κορυφής), ενάντια στην κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

2008-2019: Το Πολυτεχνείο της «νεομνημονιακής» εποχής μας λέγεται «Άσυλο» και λουκέτο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.

Αλλά και τούτο το  Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε όλους. Σήμερα, τόσο ο πρώην κυβερνών και νυν αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ όσο και η κυβερνώσα Νεοδημοκρατική εκδοχή του, μαζί με τις λοιπές Παλαιοδημοκρατικές δυνάμεις και τα χουντομεταξικά κατάλοιπα του αστικού τόξου περιφρουρούν την Πρεσβεία των ΗΠΑ καταθέτοντας διαπιστευτήρια και στεφάνια στον Τρούμαν.

Και στοιχίζονται με το νεοαποικιακό, σοσιαλδημοκρατικό, ευρωενωσιακό κεκτημένο, που καταχτιέται εισβάλλοντας βίαια στις ενεργειακές αγορές, οι οποίες «αναπτύσσονται» και κινούνται με ερπύστριες, F-14, MiG-21, Tornado κλπ (π)ειρηνικά(!) όπλα.

Το δόγμα Νόμος και Τάξη που εξοντώνει λαούς, διαμελίζει χώρες, με στρατιές ξεσπιτωμένων και προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, μοιράζει και μοιράζεται οικόπεδα υδρογονανθράκων με θέα τον πόλεμο, φτιάχνει νέες στρατιές ανέργων –φτηνό εργατικό δυναμικό στις γαλέρες της άρχουσας τάξης– και προσπαθεί να καταργήσει για πολλοστή φορά την πάλη των τάξεων, με τον «αυταρχισμό να έχει κόψει καπίστρι», όπως γλαφυρά το διατύπωσε ο Θανάσης Παφίλης, μιλώντας στη Βουλή για τον νέο ποινικό κώδικα, το όργιο καταστολής, το άσυλο, το (νέο)«δημοκρατικό» (στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ) εργασιακό-συνδικαλιστικό θεσμικό πλαίσιο…

Με την εμφάνιση ολοένα πιο αυταρχικών και κατασταλτικών πρακτικών, πράγμα καθόλου περίεργο, μιας κι η εξουσία ουσιαστικά το μόνο που αλλάζει με την πάροδο του χρόνου είναι το φιδοπουκάμισό της, και στόχος της, νυν και αεί, θα είναι η χειραγώγηση του εργαζόμενου–πολίτη, η αλλοίωση της συμπεριφοράς του και η μετάλλαξή του σε υπήκοο.

Με τον εφ-οπλισμένο φασισμό και τα μέσα που του παρέχει το κοινοβουλευτικό μας (τους) σύστημα –καθίζοντάς τον στα έδρανά του και δίνοντάς του φωνή, ενώ ταυτόχρονα τον αθωώνει με τα αντικομμουνιστικά μανιφέστα της ΕΕ– να σέρνεται στους δρόμους και στις πλατείες, αφού η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να μειώσει, παρά να απορροφήσει εντέλει ολοκληρωτικά τις  Χρυσές Αυγές της.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η λαϊκή εξουσία μόνο μπορεί να εγγυηθεί το τρίπτυχο του Πολυτεχνείου.

Η λαϊκή εξουσία μόνο μπορεί να σταματήσει το φασισμό, τότε που το κεφάλαιο δεν θα κυκλοφορεί ασύδοτο.

Κι ας αποκαλείται η λαϊκή απάντηση στην αστική βία «βίαια ανατροπή των δημοκρατικών(!) θεσμών(;)» και «σταλινική άποψη».

Κι ας θεωρείται παρανομία η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις νεοφιλελεύθερων πολιτικών και πολιτικών, που μάχονται για να διατηρήσουν οι κεφαλαιούχοι τα χαμένα τους (και) εφοπλιστικά κεφάλαια.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το σύνθημα που πραγματώνεται μόνο σε ένα σύστημα κοινωνικό-οικονομικό, όπου η νομιμότητα της πολιτικής κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετεί. Κι αν υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού τότε, ναι, θα είναι σταλινισμός.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Με τους όρους της δικής μας, κομμουνιστικής πάει να πει, ταξικής νομιμότητας, όπου η παλιά άρχουσα τάξη θα έχει κριθεί ένοχη χωρίς ελαφρυντικά, γιατί είναι αυτή που γεννάει το φασιστικό μόρφωμα, το οποίο όχι μόνο το εκπαιδεύει για να την υπηρετήσει, αλλά και καλείται με την ταξική της Δικαιοσύνη να το… αντιμετωπίσει.

Όμως, μια τέτοια δικαιοσύνη και μια τέτοια δημοκρατία είναι ανίκανες, επειδή ακριβώς είναι ικανό το κεφάλαιο που τις διαχειρίζεται.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το τρίπτυχο που θρέφει, εκπαιδεύει και διαμορφώνει πραγματικά ελεύθερους πολίτες, υπό την προϋπόθεση ότι θα βγουν ΕΞΩ αι ΗΠΑ,  ΕΞΩ το ΝΑΤΟ, όπως απαιτούσαν τα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου. Και που σήμερα πρέπει να συμπληρωθούν και με το ΕΞΩ η ΕΕ.

Το τρίπτυχο της απεξάρτησής μας από οργανισμούς που στήνονται για να περιφρουρήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης με το ιδεολόγημα της άμυνας, της κοινωνίας και της ευημερίας των λαών.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι συγκρούσεις ταξικές ήταν πάντα. Κι αυτό επιμελώς το κρύβουν οι πάντες, οι νυν και οι μέλλοντες διαχειριστές της ζωής μας.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Μπορούμε να τους νικήσουμε.

Αν αντιδράσουμε μέσα από τα ταξικά Σωματεία μας. Αν αντιδράσουν ταξικά οι φοιτητές.

Γιατί το μόνο που μας απομένει είναι η ταξική μας συνείδηση με την οποία θα συγκροτηθούμε σε μια οργανωμένη δύναμη, τη μόνη ικανή να αντιπαλέψει την αιώνια δικτατορία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Άλλο όπλο δεν έχουμε.

Η άρχουσα τάξη το γνωρίζει πολύ καλά.

Εμείς, η τάξη της εργασίας, πώς γίνεται να μην το έχουμε καταλάβει ακόμα;

Εκτός κι αν η πάλη των τάξεων έχει λήξει πια, οπότε να το πούμε και στα αφεντικά για να μην παλεύουν μόνα τους σαν μαλάκες, που λέει κι ο Αλτάν.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για να μπορέσουν οι ευθύγραμμες πορείες του Πολυτεχνείου να κόψουν τον κύκλο της αστικής δημοκρατίας διά παντός.

Μπάμπης Ζαφειράτος, 14 Νοε. 2019

_____________________

Το Επίγραμμα του Γιάννη Ρίτσου δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη, 18/11/1979, και προέρχεται από την έκδοση: Γιάννης Ρίτσος, Συντροφικά Τραγούδια, Αφιέρωμα στα 40χρονα του ΕΑΜ (Σύγχρονη Εποχή, 1988, σ. 177).

*

 Δες και:

Στο ίδιο πάντα σκηνικό