Ελένη Κατσή – Αγριολούλουδα ποτισμένα με δάκρυα στον τάφο της μαχήτριας Παναγιώτας Λόζου • Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ

Η Ελένη Κατσή – Παχή, απ’ την Κτιμένη Καρδίτσας, Αετόπουλο στην Εθνική Αντίσταση, δεν είχε συμπληρώσει τα 17 χρόνια όταν, το 1947, εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Ήταν το πέμπτο μέλος της οικογένειας Κατσή στο ΔΣΕ. Πήρε μέρος στις μεγάλες μάχες του Γράμμου και του Βίτσι και τραυματίστηκε πέντε φορές. Αναδείχθηκε σε διοικητή Διμοιρίας,  Ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ. Εκεί στη φωτιά της ένοπλης πάλης έγινε μέλος του ΚΚΕ και από τις γραμμές του αγωνίστηκε για μια κοινωνία σοσιαλιστική – κομμουνιστική, τα 73 από τα 91 χρόνια της ζωής της.

Η Ελένη Κατσή – Παχή (φωτογραφία) που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, ήταν αδελφή του Μήτσου Κατσή, κομμουνιστή αξιωματικού (διοικητή τάγματος) σαμποταριστή του ΔΣΕ, πολιτικού πρόσφυγα επί 38 χρόνια στην Τασκένδη της ΕΣΣΔ, και συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του εξάτομου έργου “Το ημερολόγιο ενός αντάρτη του ΔΣΕ, 1946-1949”, από το οποίο μεταφέρουμε τη συγκλονιστική όσο και συγκινητική μαρτυρία της για τον θάνατο της αγαπημένης της φίλης, μαχήτριας του ΔΣΕ, Παναγιώτας Λόζου, που σκοτώθηκε σε εχθρικό βομβαρδισμό στο Γράμμο.

Περισσότερα για τη δράση της Ελένης Κατσή – Παχή δείτε εδώ:

Έφυγε από τη ζωή η κομμουνίστρια αντάρτισσα – αξιωματικός του ΔΣΕ Ελένη Κατσή – Παχή

«Με αγριολούλουδα ποτισμένα με δάκρυα σκεπάζω τον τάφο της αξέχαστης φιλενάδας μου»

Δεν είχαμε ακόμα κλείσει καλά-καλά τα 17 μας χρόνια, όταν το καλοκαίρι του 1947 μαζί με τη χωριανή μου Παναγιώτα Λόζου πήραμε το δρόμο του Βουνού. Όλος ο εξοπλισμός μας αποτελούνταν από μια μαντανία απ’ το σπίτι, το συνηθισμένο χωριάτικο ντύσιμο εκείνης της εποχής, (ζακέτα, μπλούζα, φούστα, ξώφτερνα, κάλτσες) και ένα μαντιλάκι στην τσέπη. Άοπλοι, ακολουθούμε ένα μάχιμο τμήμα. Πορευόμαστε απ’ τ’ Άγραφα για τη Β. Πίνδο. Μ’ αυτό το ελαφρό ντύσιμο αλληλοϋποστηρίζοντας η μια την άλλη αντέχουμε την πρώτη σκληρή δοκιμασία, μια τρομερή χιονοθύελλα, που μας βρήκε στις 18 ΟκτώΒρη, όταν περνούσαμε τον υψηλό αυχένα του Περιστεριού των Τζουμέρκων.

Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίσαμε τις σκληρές συνθήκες που μας περίμεναν όταν μέσα στην καρδιά του χειμώνα φτάσαμε και στρατοπεδεύσαμε στο ύπαιθρο χωρίς στέγη, μέσα στα παγωμένα και χιονισμένα δάση της Βωβούσας. Και πάνω απ’ όλα όταν Βρεθήκαμε μπροστά σε μια θανατερή απειλή επιβίωσης απ’ την έλλειψη τροφίμων. Τη διαρκή και τρομερή πείνα της Βωβούσας θα τη θυμάται για πάντα όποιος την έζησε. Μαζί με την Παναγιώτα περάσαμε τη στρατιωτική εκπαίδευση στο Ανταρτικό και με την ίδια ομάδα, με ομαδάρχη τον Κ. ΝτόΒα, πήραμε το πρώτο βάπτισμα πυρός στις 31 Μαΐου του 1948 στην περιοχή του Μετσόβου. Πλάι-πλάι, η μια κοντά στην άλλη παίρνουμε μέρος στις φονικές μάχες του Κλέφτη. Μαζί τρώγαμε, πλενόμασταν, κοιμούμασταν κάτω από μια κουβέρτα, παίρναμε ενεργό μέρος στις ψυχαγωγικές εκδηλώσεις του τμήματος, δεχτήκαμε το άφθονο καυτό σίδερο του Τρούμαν, αντιμετωπίσαμε τις λυσσασμένες επιθέσεις του Τσακαλώτου στην προσπάθειά του να καταλάβει τον θρυλικό Κλέφτη. Παντού και πάντοτε μαζί κι αχώριστες.

Ο δικός μου τραυματισμός στον Κλέφτη μας χώρισε, μας στενοχώρησε πολύ και τις δυο. Μετά την ανάρρωσή μου, κάνω το παν να επιστρέψω στο τμήμα μου και το πετυχαίνω. Στις αρχές Αυγούστου βρίσκω το Τάγμα του Αλευρά να έχει διάταξη στο ύψωμα Λυκοκρέμασμα. Ξανά μεγάλη χαρά και για τις δυο μας. Ξανά σε μια ομάδα με την πολυαγαπημένη μου Παναγιώτα. Την άλλη μέρα ο Λόχος μας ανατρέπει με επιτυχία μια εχθρική επίθεση. Στη συνέχεια επικράτησε μια προσωρινή ανάπαυλα, νομίσαμε ότι σήμερα δεν θα μας ξαναπειράξουν. Έκανε μια δυνατή ανυπόφορη ζέστη.

Καθόμασταν με την Παναγιώτα κάτω από ένα δέντρο, όταν αντιλήφθηκα ότι στο κάτω μέρος του παντελονιού μου υπήρχε ένα μικρό σκίσιμο. Πήρα το βελόνι να το ράψω. Η Παναγιώτα επεμβαίνει, δεν με αφήνει. «Θα το ράψω εγώ, Λένη μου, να με θυμάσαι», μου λέει. Αυτές οι κουβέντες και με συγκίνησαν και με έσκιαξαν, με έβαλαν σε υποψία να σκεφτώ ότι βρισκόμαστε στο μέτωπο, ότι πολλά μπορούν να συμβούν. Με δικό της χακί νήμα το έπιασε και με μια ιδιαίτερη μαστοριά το έραψε με τόση προσοχή που δεν φαινόταν τίποτε πια. Τη συγχάρηκα, την ευχαρίστησα, την αγκάλιασα και την φίλησα.

Σε λίγο ήρθε η καταραμένη στιγμή αυτής της μέρας, που με έκανε να νιώσω μια απ’ τις μεγαλύτερες πίκρες στη ζωή μου, να με χωρίσει μια για πάντα από την πολυαγαπημένη μου Παναγιώτα. Σκοτώθηκε δίπλα μου από εχθρικό βομβαρδισμό που επακολούθησε. Έμεινα απαρηγόρητη, όταν την αντίκρυσα νεκρή. Την κοιτούσα και δε μπορούσα να συγκρατηθώ απ’ τη βαθιά και ανείπωτη συγκίνηση που ένιωθα. Ποτάμι τα δάκρυά μου. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι δεν θα ξαναδώ το στρογγυλό και χαρούμενο πρόσωπό της. Έφυγε όμως για πάντα…

Πλησίαζε να βασιλέψει ο ήλιος, όταν με τη βοήθεια των παιδιών ανοίξαμε τον τάφο και όλοι μας κατασυγκινημένοι και με δάκρυα στα μάτια τη θάψαμε. Εμένα όμως και μετά την ταφή της δεν μου έκανε καρδιά να φύγω, σαν κάτι ακόμα να ήθελα… Συγκρατήθηκα, έτρεξα σε μια ζερβή πλαγιά πιο πάνω κι αρχίζω να μαζεύω αγριολούλουδα. Βιάζομαι να προλάβω, γιατί το τμήμα ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Τα δάκρυα απ’ τα μάτια μου δεν σταματούν, πέφτουν και ποτίζουν τα λουλούδια. Προσθέτω λίγα κλαριά και χόρτα, φκιάνω τρία μάτσα και με αυτά σκεπάζω τον φρεσκοσκαμμένο τάφο της. Έτσι την αποχαιρέτισα, απότισα τον τελευταίο φόρο τιμής.

«Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ». Η στήλη παρουσιάζει πτυχές από γνωστά και λιγότερο γνωστά γεγονότα, φιλοξενεί αναμνήσεις αγωνιστών και καταγράφει μικρές και μεγάλες στιγμές, που χαράχτηκαν με αγώνες και αίμα στις χρυσές σελίδες της Εθνικής μας Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ: Δείτε τις όλες εδώ.