Το Γεράκι της Μάλτας κατέχει κεντρική θέση στο έργο του Ντάσιελ Χάμετ, είναι το γνωστότερο και ίσως το καλύτερο βιβλίο του Αμερικανού κομμουνιστή συγγραφέα. Το έργο αυτό έβγαλε οριστικά τον Χάμετ απ’ το γκέτο της αστυνομικής λογοτεχνίας και τον καταξίωσε σαν λογοτέχνη.
Ποιος τιμωρός αναίτια θα σε δικάσει ο νόμος στα εύκολα, πάντα έχει σημασία
“Γράφω για τον κόσμο που με φοβίζει Γράφω για τον κόσμο που θέλω να αλλάξω Είναι ο άνθρωπος που με εξοργίζει Μα κι αυτός που θέλω να αγκαλιάσω…”
Πέτρα η καρδιά του Μεγάλη μα οπλίζει Μικρή σφεντόνα
Δεν ήταν μαυραγορίτης ο κυρ Σπύρος, για τον άλλον δεν ξέρω. Τούς μεγάλους μαυραγορίτες που συνεργάζονται μαζί τους, που ρουφάνε το αίμα μας και θησαυρίζουν, ούτε που τούς αγγίζουν. Υποκριτές κι εγκληματίες!
“…όρκο βάνω στα μάτια τους δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!”
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Ουγκώ δεν ήταν Κομμουνάρος, αλλά μας είναι γνωστή και η ζωή και το έργο του και σε ποια ύψη ουμανισμού και πολιτικής γενναιότητας έφτασε, καθώς ανάλαβε την υπεράσπιση (μετά την ήττα της Κομμούνας) ανθρώπων που ούτε τις κοινωνικές ούτε τις πολιτικές τους πεποιθήσεις αποδεχόταν.
Σαν σήμερα, στις 22 του Μάη 1894, γεννήθηκε η σπουδαία πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, Έλλη Αλεξίου. Τα βιβλία της ένας θησαυρός όπου κυριαρχούν η αλήθεια, ο αγώνας για δίκαιη μεταχείριση, το δικαίωμα της ζωής, όλα αυτά δηλαδή που σημάδεψαν την πορεία της και την ώθησαν στον κομμουνισμό.
Και η κοπέλα, ολόχρυση, έμεινε άφωνη μπρος στα πήλινα ανθρωπάκια που η δυστυχία είχε μεγαλειωδώς σμιλέψει και που για την ώρα ήταν καθισμένα σε καρέκλες στην κουζίνα, μα που ήταν χτες και που θάναι αύριο οι εκτελεστές. Και οι εκτελεσμένοι…
“Αν άκουσες το κλάμα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς Ύψωσε ανάστημα σε αυτά και στα άλλα κτήνη Αύριο ίσως την πόρτα σε σένα να χτυπάν…”