Συνολικά σε 15 φυλακές έζησε με σμπαραλιασμένη υγεία για μια 10ετία ο προλετάριος ποιητής και αγωνιστής, ο αλύγιστος κομμουνιστής Φώτης Αγγουλές. Όρθιος και απροσκύνητος, παρά τα βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, δεν υπόγραψε δήλωση «μετανοίας» – αποκήρυξης της ιδεολογίας του και του ΚΚΕ.
Τι κι αν βρυχήθηκε το τέρας του θανάτου, πέταξε αυτός γελώντας πάνω απ’ τη σκιά του.
Ο Φώτης Αγγουλές ποτέ δε διχοτόμησε την προσωπικότητά του σε ποιητή και άνθρωπο. Ήταν ο προλετάριος ποιητής, με τα ροζιασμένα χέρια και την τρυφερή καρδιά, που αγαπά με σιγουριά τη ζωή και τον κόσμο. Αντιμετωπίζει με ευθύνη και αδιαλλαξία τη βασανισμένη ζωή.
Το νέο τραγούδι, που ερμηνεύει η Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου, αποτελεί προάγγελο της ολοκληρωμένης εργασίας του συνθέτη πάνω στην ποίηση του Ρώμου Φιλύρα, με τίτλο «Τα ποιήματα ενός γελοίου» – Ένας φόρος τιμής και μνήμης στον εν πολλοίς ξεχασμένο ποιητή.
Χαμογελάει ο αδερφός ο καπνισμένος. Και δεν έχει ανάγκη να μάθει την κορασιά, πώς πιάνουν το ντουφέκι. Ο πόλεμος βαστούσε πάντα. Με χέρι σταθερό γιόμιζε κείνη και σημάδευε. Κι ο αδερφός της παραπέρα έτρωγε ήσυχος και μοναχά την πείνα του άκουγε τη θεριεμένη μέσα του…
Το αγγλικό «ενδιαφέρον» για την Ελλάδα το έζησε στο πετσί του ο λαός μας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Εικοσιένα, στην Εθνική μας Αντίσταση κατά της τριπλής φασιστικής Κατοχής, στην ωμή στρατιωτική επέμβαση και το ματοκύλισμα της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 και συνολικά στις εξελίξεις που οδήγησαν στη συμφωνία της Βάρκιζας και αργότερα στον εμφύλιο.
“Μα τα κεφάλια τους είναι χαμηλωμένα προς την γη. Λίγα είναι αυτά που κοιτούν τον ουρανό. Βρίσκομαι μπροστά τους, δίπλα τους, τα μάτια μου στραμμένα στα δικά τους, μήπως βρουν ψίχουλα ζεστασιάς…”
“Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά, μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;…”
“Χάσαμε το Ζέβγο – αυτό τα λέει όλα. Κι όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν από πιο κοντά – σαν Άνθρωπο, σαν Αγωνιστή και Διανοητή – ξέρουν τι έκλειναν οι δυο αυτές οι συλλαβές για το Κόμμα, για την υπόθεση του λαού, για τη σύγχρονη αριστερή ελληνική διανόηση και επιστήμη…”
Δυο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
