Ίσα-ίσα, που η πραγματικότητα σήμερα, 4 Δεκεμβρίου του έτους 1944, τρέχει πολύ γρηγορότερα κι’ εγγίζει περιοχές όπου η φαντασία μου στέκεται μουδιασμένη. Δέκα ντουφέκια, ένα πολυβόλο, μια κάσα πυρομαχικά κι ένα καλάθι με χειροβομβίδες είναι οι επισκέπτες μου που τους καλωσορίζω με παγωμένα μειδιάματα.
“…Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι. Λικνίζει κάτου από το Δρύ και την Ιτιά το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.”
Σημαντικός λυρικός ποιητή μας της μεταπολεμικής περιόδου, ο Λάμπρος Πορφύρας γεννήθηκε το 1879 και έφυγε από τη ζωή στις 3 του Δεκέμβρη 1932.
Αφιερώνεται στους συναγωνιστές, από το κίνημα κατά των αιολικών ανεμοτεράτων, που απειλούνται με διώξεις. ΟΧΙ στην τρομοκρατία και την ποινικοποίηση των αγώνων.
Η μάχη που έδωσε ο λαός της Αθήνας για 33 μέρες, με μπροστάρη το ΚΚΕ, με το όπλο στο χέρι, την προκήρυξη, το χωνί, τα οδοφράγματα, ενάντια στην αστική τάξη και τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κορυφαίους λογοτέχνες και ποιητές.
Φιντέλ: Πόσα τουφέκια φέρνεις; Ραούλ: Πέντε. Φιντέλ: Και δύο που έχω εγώ, εφτά! Εντάξει, τώρα κερδίζουμε τον πόλεμο!
Το κοχύλι με έναν κοφτό ήχο έσπασε στα δύο, κόβοντας την παλάμη του. Το αγόρι έφερε αργά το χέρι του μπροστά του και κοίταξε το κομματιασμένο από την οργή κοχύλι και τις σταγόνες από το αίμα του που γυάλιζαν πάνω του. Εκεί βρισκόταν η δύναμη.
“…Μη μου μιλάς λοιπόν για πλάνα και στρατηγικές Για χτεσινά διδάγματα και ώριμες συνθήκες Αυτοί που πέσανε κι αυτοί που αύριο θα πέσουν φαντάσματα είναι και με κυνηγούν…”
Από την πρόσφατη ποιητική του συλλογή «Το παιδί π’ απέμεινε όρθιο»
Ένα τρυφερό παραμύθι (ή «παραμύθι») για αναγνώστες κάθε ηλικίας.
