Το Κόμμα σ’ έχει φυλαγμένο κι η φάλαγγα καθώς βαδίζει του Δημοκρατικού Στρατού σφυρίζει ένα σκοπό για Σένα λυπημένο
“Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη”
Ο εστέτ ιδεαλιστής μετατράπηκε σε φλογερό κήρυκα της εαμικής αντίστασης, στην οποία εντάχθηκε ήδη από το 1941.
Άλλοι ομολογούν πως παρασύρθηκαν από τη μόδα των καιρών, την ίδια μόδα που μεγάλωνε τα γένια και μάκραινε τα μαλλιά, λες και η επανάσταση ήταν υπόθεση κομμωτικής.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από πρωτοποριακές αισθητικές αναζητήσεις, αλλά οι ριζοσπαστικές του διαθέσεις περιορίζονταν στον χώρο της τέχνης του, καθώς πολιτικά ήταν ιδιαίτερα συντηρητικός.
Θεωρείται ο βασικότερος εκπρόσωπος της λεγόμενης “υπαρξιακής ψυχοθεραπείας”, η οποία βασίζεται στο αξίωμα της οντολογικής μοναξιάς του ανθρώπου, εναρμονιζόμενη ανεξαρτήτως προθέσεων των φορέων της με την κυρίαρχη αστική ιδεολογία.
«Θα είμαι με το μέρος του λαού και ξέρω, γιατί το βλέπω χαραγμένο στη νύχτα, ότι εγώ, ο εκλεκτικός ανατόμος διδασκαλιών και ψυχαναλυτής δογμάτων, ουρλιάζοντας σαν δαιμονισμένος, θα ξεχυθώ στα οδοφράγματα και στα χαρακώματα, θα βάψω τα όπλα μου στο αίμα και, τρελός από οργή, θα σφάξω κάθε νικημένο που θα πέσει στα χέρια μου (…) Τεντώνω κιόλας το κορμί μου, έτοιμο για μάχη, και προετοιμάζω την ύπαρξή μου σαν ιερό τέμενος, για να αντηχήσει εντός του με νέους παλμούς και νέες ελπίδες η μεγαλύτερη κραυγή του θριαμβεύοντος προλεταριάτου». (Τσε Γκεβάρα. Οι τελευταίες γραμμές από τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας. Δεκέμβρης 1951 – Ιούλιος 1952)
Το γνωστότερο πεζό του είναι το διήγημα “Ο αναρχικός τραπεζίτης” του 1922, μια σάτιρα με επίκεντρο έναν τραπεζίτη που σε γεύμα με φίλο παραδέχεται πως είναι αναρχικός.
Κάθε άνιση μάχη που επιζητεί να ξεπληρώσει ένα παλιό και δυσβάσταχτο χρέος, δεν οριοθετείται μήτε από τη ζωή μήτε από το θάνατο…
Το νεαρό της ηλικίας και το «φρέσκο» της ποιητικής φωνής καταγράφονται στην ιδιαίτερη έκφραση της επιθυμίας, ερωτικής και όχι μόνο, που μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπίδοτη, όμως δεν είναι ακυρωμένη, τετελεσμένη ή ανέλπιδη.
