“Αλήθεια Πικασσό Παύλε υ π ά ρ χ ε ι ς Και μαζί με σένα εμείς υπάρχουμε Ολοένα χτίζουν μαύρες πέτρες γύρω μας ― αλλά συ γελάς Μαύρα τείχη γύρω μας ― αλλά συ με μιας Ανοίγεις πάνω τους μυριάδες πόρτες και παράθυρα…”
“Πού είναι ο Λένιν; Εκεί που τις μοίρες του κόσμου κυβερνούν οι λαοί πάνω στη γη!”
“Ποτέ σου, κι αν σε πρόλαβε το βράδυ προτού χαρείς μια δόξα ημερινή, μην κατεβάσεις μέσα στο σκοτάδι της αυγινής σου ελπίδας το πανί…”
“Επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας λόγου χάρη, φροντίζοντας να διατηρήσουν ζωντανούς τους φτωχούς ή στην περίπτωση μιας πολύ προηγμένης σχολής, φροντίζοντας να ψυχαγωγούν τους φτωχούς…Η πρόοδος επιτυγχάνεται μέσα από την ανυπακοή και την επανάσταση.”
“Νύχτα Σαββάτου ξημερώνει Κυριακή κι όλα συγκλίνουν στην αγέλαστη την πόλη, μα εγώ συντρόφισσα κι απόψε θα ‘μαι εκεί αφού δεν έχει ο καιρός αραξοβόλι…”
Λοιπόν πατέρα, δεν ξέρεις τι όμορφη πούναι τούτη η κυψέλη. Δεν έχει βασίλισσα, δεν έχει κηφήνες –μονάχα εργάτες. Κι έχει κάτι εργάτες πατέρα, μουντζούρικους, μα με τη λάμψη στα μάτια, ιδρωμένους, μα με το γέλιο στα χείλη.
Βγήκαν πνιγμένοι στη στεριά και παραμορφωμένοι, πρησμένοι σαν τουμπιά και μελανοί, Μα μην τους θάψετε, γιατί, θα χάσει σχήμα η Φρίκη. Κι όταν γραφτεί η ευγενικιά φασιστικιά ιστορία, έτσι, πρησμένους, βάλτε τους κι αυτούς σε μια προθήκη.
“Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν. Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν…”
Παύλος Φύσσας τ’ όνομά του Και στη ματιά του η λεβεντιά Τραγούδια είχε στα χείλη του Και στην ψυχή του ομορφιά.
Μα αυτές οι σκιές το δικό μας διάστημα κατέκτησαν του χτες. Κοσμοναύτες άφησαν αιμάτινα αχνάρια σε Αιγαιακές πετριές, του πορφυρού Ήλιου τις κηλίδες δεικτοδοτώντας για τις επόμενες γενιές.
