Τι γυρεύετε με μισθοφόρους και πραιτοριανούς;

Το ερώτημα είναι σαφές και ευθύ. Το δανείζομαι ευλαβικά από τον Μάνο Ελευθερίου και το στρέφω σαν αιχμηρό δόρυ απέναντι στο έμψυχο κληροδότημα μιας γενιάς γνήσιων λαϊκών αγωνιστών, κομμουνιστών και μελών του ΚΚΕ. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσει κανείς την καλή του διάθεση και την ψυχραιμία που απαιτείται όταν κοιτά στα μάτια τα εναπομείναντα εν ζωή γονίδια ανθρώπων που με το μπόι τους, τους βίους τους, τους αγώνες τους, τις θυσίες τους έγιναν σύμβολα, έγραψαν τα ονόματά τους στα κατάστιχα της ιστορίας κι ενέπνευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νεότερους συνεχιστές του έργου τους. Δεν κατάφεραν όμως να εμπνεύσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Κι αυτό διότι το λαϊκό αξίωμα που θέλει το μήλο να πέφτει κάτω από τη μηλιά δεν ισχύει. Και γιατί δεν αρκεί μόνο ένα βαρύ όνομα για να γίνεις σύμβολο και να καταγραφείς στη συλλογική ιστορική μνήμη. Χρειάζεται κυρίως δράση, αγώνας, θυσία, πίστη σε ιδανικά και βέβαια το να μην έχεις αυταπάτες, να μην είσαι έρμαιο του οπορτουνισμού και να μην γίνεσαι μέρος, άθελά σου ή μη, σε τυχοδιωκτικά παιχνίδια και πολιτικές με σκοπό να ξαναγραφτεί η ιστορία από την αρχή και από τους νικητές.

Αφορμή για τη γραφή αυτού του άρθρου μπορεί να στάθηκε η πρόσφατη ανακοίνωση των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους με πολύ σπουδή και πονηρία επέλεξε ο κύριος Τσίπρας, ωστόσο δεν είναι και η αιτία, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και πολλοί άλλοι ακόμα ‘διάσημοι’ απόγονοι απασχολούν τη δημοσιότητα αφήνοντας μια πικρή γεύση σε όσους έχουν μια στοιχειώδη πολιτική συνέπεια και ηθική. Ο λόγος βέβαια για τον κύριο Δημήτρη Πλουμπίδη, γιο του Νίκου, για την κυρία Μυρσίνη Λοϊζου, κόρη του Μάνου, τον κύριο Πέτρο Κόκκαλη, εγγονό του Πέτρου οι οποίοι συμπορεύονται με το ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των ευρωεκλογών και βέβαια για τους αδελφούς Λαμπράκη, γιοι του Γρηγόρη, τον Νίκο Μπελογιάννη, γιο του Νίκου και της Έλλης Παππά και κάθε άλλον, ανώνυμο ή επώνυμο γιο και κόρη που συμπληρώνει αυτή τη λίστα, καπηλευόμενος ένα όνομα και έναν μύθο που άλλος έχτισε και άλλος προθυμοποιήθηκε να σπιλώσει, είτε λόγω πολιτικής αδιαφορίας στο καλό σενάριο, είτε λόγω οπορτουνισμού και τυχοδιωκτισμού στο κακό και συνηθέστερο σενάριο. Η άγνοια δεν πρέπει να λογίζεται ως επιχείρημα, διότι κανείς στην εποχή της πληροφορίας και εβδομήντα χρόνια μετά τα εμφύλια πάθη, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνώριζε τι έκανε, όταν συμπορευόταν με το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι κλπ. ή όταν έμενε απαθής και προκλητικά απολίτικος επικαλούμενος μια άγνοια στα όρια της αγνής αφέλειας.

Κανείς δεν μπορεί πλέον, ύστερα από πέντε χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ισχυριστεί πως δεν ήξερε ποιος είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί του. Κανένας έχων σώας τας φρένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως πίστεψε τη μεγαλοστομία του πρωθυπουργού όταν δήλωνε πότε κομμουνιστής, πότε σοσιαλιστής, πότε ριζοσπάστης, πότε επαναστάτης. Κανείς μη υποφέρων από αμνησία δεν μπορεί να ξέχασε πως η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα επέβαλε μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους, ακύρωσε στην πράξη δημοψηφίσματα, συνεργάστηκε αγαστά με τον αμερικανικό, ευρωπαϊκό, και κάθε επί γης ιμπεριαλισμό, μόλυνε τα ιερά εδάφη του Σκοπευτηρίου και της Μακρονήσου και λέρωσε ιδέες, πρόσωπα, σημαίες και σύμβολα.

Πώς μπορείς να μην παρακολουθείς την πολιτική ζωή της χώρας και να δηλώνεις πολιτικά αδιάφορη μέχρι πρότινος κυρία Μυρσίνη Λοϊζου όταν είσαι κόρη του Μάνου; Πώς άραγε μπορείς να πολιτεύεσαι με το ΣΥΡΙΖΑ, κύριε Δημήτρη Πλουμπίδη και να τον υποστηρίζεις και να τον ψηφίζεις κύριε Νίκο Μπελογιάννη, όταν οι πατέρες σας οδηγήθηκαν στο απόσπασμα τιμώντας ως το τέλος την ιδιότητά τους ως κομμουνιστές, όταν άλλοι -βλέπε Λεωνίδας Κύρκος (αλήθεια ο ίδιος αργότερα δεν ήταν με ΚΚΕ Εσωτ., Συνασπισμό και ΣΥΡΙΖΑ) – γλίτωσαν ως οι πιο δημοκράτες και ουχί κομμουνιστές, βουλευτές της ΕΔΑ; Πώς συμπορεύεσαι με τη δεξιά, είτε τη λένε Νέα Δημοκρατία, είτε τη λένε Ποτάμι, κύριοι Γρηγόρη και Θεόδωρε Λαμπράκη, όταν το παρακράτος της δολοφόνησε τον πατέρα σου;

Είναι σαφές πως κανείς, ούτε τα ίδια τους τα τέκνα, δεν μπορεί να κοντύνει, να μικρύνει, ούτε καν να αγγίξει τα έργα και τις ημέρες των λαμπρών αυτών προσωπικοτήτων της κομμουνιστικής αριστεράς, που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για ένα όνειρο, έστω και αν η φωτιά του εν τέλει θα τους έκαιγε. Είναι αυτονόητο πως το μεγαλειώδες έργο του Μάνου Λοϊζου δε μικραίνει ούτε πιθαμή από την απολιτίκ αδιαφορία της Μυρσίνης. Είναι ξεκάθαρο πως ούτε ο Μπελογιάννης, ούτε ο Πλουμπίδης έχασαν έστω ένα χιλιοστό από το μπόι τους επειδή οι γιοι τους στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη σειρά του στήριξε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ενώ εκείνοι έπεσαν παλικαρίσια στο απόσπασμα με τις τελευταίες τους λέξεις να είναι «Ζήτω το ΚΚΕ» και μας ερμήνευαν πώς πρέπει να ζήσουμε για να πάρουμε εκδίκηση.

Το άψυχο κορμί του Νίκου Πλουμπίδη λίγα λεπτά μετά την εκτέλεσή του στις 14 Αυγούστου του 1954

Διαβάζουμε στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 14ης Αυγούστου 2005, πως ‘Εκείνο το πρωινό ο Νίκος Πλουμπίδης καλοντυμένος, ατάραχος, στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουστούν οι πυροβολισμοί, φωνάζει «Ζήτω το ΚΚΕ» και πέφτει νεκρός. Πρόκειται για άλλη μια δολοφονία του αντιδραστικού μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος στην Ελλάδα, σε αγαστή συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. (…) Ο Νίκος Πλουμπίδης ήταν ένα σπάνιο παράδειγμα αλύγιστου αγωνιστή. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, όπως και ο ίδιος δήλωσε στον τόπο της εκτέλεσής του: «Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το λαό και για το Κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα».’ Ύστερα από αυτά τα λόγια του Πλουμπίδη, τι παραπάνω έχει νόημα να σχολιάσουμε;

Ένα άλλο ερώτημα που μπορεί να τεθεί είναι αν έχουν αυτοί οι άνθρωποι δικαίωμα να χαράξουν τη δική τους πορεία, αν μπορούν να διαφοροποιηθούν σαν άτομα, σαν προσωπικότητες και μάλιστα πολιτικές. Σαφώς και μπορούν και έχουν κάθε δικαίωμα. Όμως και όλοι εμείς μπορούμε και έχουμε κάθε δικαίωμα να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε ως προσωπικότητες αλλά και για τις επιλογές τους, ιδίως τις πολιτικές.

Υπάρχει μάλιστα και μια θεωρία που ακούγεται στα ΜΜΕ και που θέλει άτομα με βαρύ όνομα και οικογενειακό παρελθόν να πιέζονται και να ασφυκτιούν σκιασμένοι από το τεράστιο εκτόπισμα της μητρικής ή της πατρικής φιγούρας και εν τέλει να κατευθύνονται αντιδιαμετρικά ώστε να μπορέσουν να αισθανθούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι σκιές προσωπικοτήτων που έχουν φύγει από τη ζωή. Γι’ αυτό πιθανώς θα μπορούσε να μας διαφωτίσει περισσότερο ο κύριος Δημήτρης Πλουμπίδης ως ειδικός του είδους, Ψυχίατρος και Δόκτωρ της Ψυχιατρικής. Σε κάθε περίπτωση όμως, όσο και αν κάποιος είτε δυσανασχετεί, είτε ασφυκτιεί, είτε επιλέγει συνειδητά να χαράξει διαφορετική ρότα στη ζωή του από αυτή που το πεπρωμένο του όρισε, πρέπει να είναι πολιτικά συνεπής και σταθερός και να μην άγεται και να φέρεται με το πέρασμα του χρόνου, προσπαθώντας να εξιλεωθεί πίσω από προσχήματα ανανέωσης και ρεφορμισμού. Αυτό εν τέλει μπορεί να γίνει αισχρό και φτηνό όταν κάποιος καταφέρεται με θράσος και ασέβεια για συγκεκριμένο χώρο που μάλιστα παλαιότερα υπερασπιζόταν με ζήλο, ενώ τώρα λοιδορεί εναντίων του και μιλάω προφανώς για το ΚΚΕ.

Η άποψη του γράφοντος είναι πως σε τούτη τη χώρα, από δημιουργίας του κράτους κυβερνούσαν και κυβερνούν μισθοφορικές κυβερνήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των έξωθεν μεγάλων δυνάμεων του κεφαλαίου. Μαζί με το πολιτικό προσωπικό, συνυπάρχει και ένας πολύπλοκος μηχανισμός που αποτελείται από τις δυνάμεις καταστολής, την ελεγχόμενη δικαιοσύνη, τα καρτέλ των ισχυρών και για τις πιο βρώμικες δουλειές υπάρχει πάντα διαθέσιμο το παρακράτος που παίρνει είτε τη μορφή τρικύκλου που χτυπά βουλευτές, είτε τη μορφή θρασύδειλων κουκουλοφόρων που χτυπούν μαζικές εργατικές και παλλαϊκές κινητοποιήσεις.

Στη σύγχρονη ταυτοχρόνως κοινοβουλευτική και δικτατορική δημοκρατία που βιώνουμε, με κυβερνήσεις που αποφασίζουν και διατάζουν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που κυβερνούν με κοινοβουλευτικές μειοψηφίες και ετερόκλητες, ευκαιριακές συμμαχίες, υπάρχει ένα ευρύ σύνολο πραιτοριανών και μισθοφόρων, που στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι τίθεται εν κατακλείδι το ερώτημα, όλοι εσείς που προανέφερα παραπάνω, απόγονοι ανθρώπων που βάλαν τα άψυχα κορμιά τους ανάχωμα στο φασισμό και στον ιμπεριαλισμό, που μας τα διέθεσαν πρόθυμα και ανιδιοτελώς για να πατήσουμε πάνω τους και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, όλοι εσείς αλήθεια τι γυρεύετε με μισθοφόρους και πραιτοριανούς;