Το ακροδεξιό παρεάκι της ΝΔ αναπολεί χωρίς ενοχές το μνημόσυνο για τα Δεκεμβριανά στου Μακρυγιάννη

Πρώτα έπαιξαν με τη νοημοσύνη μας. Και με το τσουβάλιασμα θρησκευτικών γιορτών και διαδηλώσεων. Αφού δεν έγιναν όπως πρέπει οι πρώτες γιατί να γίνουν οι δεύτερες, –έστω και συμβολικά; Για τους σκληρούς άθεους φιλελεύθερους μάλιστα -είδος υπό εξαφάνιση στη χώρα μας-, αμφότερα (διαδηλώσεις και θρησκευτικές γιορτές) είναι απλώς ένα πανηγυράκι για τους πιστούς.

Τώρα όμως άφησαν αυτό το τροπάρι και επέστρεψαν στο ακροδεξιό τους DNA. Το νέο αφήγημα λέει πως δεν είναι μόνο οι αριστεροί που περιορίζονται και δεν κατεβαίνουν στον δρόμο, όπως κάθε χρόνο, στο Πολυτεχνείο ή στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Και οι δεξιοί αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τις δικές τους πολιτικές εκδηλώσεις; Ποιες; Καλή ώρα το πολιτικό μνημόσυνο για τα Δεκεμβριανά, για να τιμήσουν το Σύνταγμα της Χωροφυλακής που έμεινε κλεισμένο υπό υψηλή εγγλέζικη προστασία, μας… υπερασπίστηκε από το ΕΑΜ και δεν άφησε να γίνει η χώρα μας “σοβιετική αποικία”.

Αλλά το νέκταρ της νίκης είχε γλυκόπικρη γεύση. Οι Δεξιοί πανηγυρίζουν που δε γίναμε “σοβιετία”, αλλά θρηνούν που δε γίναμε Μονακό, βίωσαν κατά φαντασίαν “άγριες διώξεις” από την “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς” στη μεταπολίτευση και δεν μπόρεσαν να τιμήσουν όπως ήθελαν τους ήρωές τους. Τουλάχιστον όμως πρόλαβαν να στήσουν στο Πεδίο του Άρεως, σε άλλους πιο “δημοκρατικούς καιρούς”, που “κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά”, το άγαλμα της προμάχου Αθηνάς για τους Βρετανούς και τους Νεοζηλανδούς “υπερασπιστές” της Αθήνας, που μας γλίτωσαν από τους “απάτριδες” κομμουνιστές του ΕΑΜ.

Αυτός είναι πχ ο καημός του Άδωνη, που μες στον ενθουσιασμό του για την επέτειο, ξεχνά βολικά ότι οι Άγγλοι έφεραν 80.000 στρατό στην Ελλάδα, εν μέσω του πολέμου με τους Ναζί, και βαφτίζει τη μάχη στου Μακρυγιάννη ως την κρισιμότερη των Δεκεμβριανών…

Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην μεταπολίτευση δεν έχει επιτρέψει να τιμήσουμε, όπως τους αξίζει, αυτούς που πολέμησαν στο Σύνταγμα της Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη. Η μάχη εκεί ήταν η κρισιμότερη των Δεκεμβριανών και η νίκη τους επέτρεψε στην Ελλάδα να μείνει στη Δύση. pic.twitter.com/aJgbFw7A7R

— Άδωνις Γεωργιάδης (@AdonisGeorgiadi) December 6, 2020

Πιο πριν είχαν στρώσει το έδαφος δύο άλλα ακροδεξιά φιντάνια του κυβερνητικού λόχου.

-Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που καμαρώνει γιατί πέρσι ήταν από τους λίγους που παρέστη στο αντίστοιχο μνημόσυνο και ελπίζει του χρόνου να υπάρχει ξανά επίσημη εκπροσώπηση από το εμφυλιοπολεμικό μας κράτος. Γιατί οι δεξιοί δεν πρέπει να έχουν ενοχές για το παρελθόν τους -έτσι και αλλιώς δε διαφέρει ουσιαστικά από το παρόν τους.

Βλέπουμε εδώ την Πολιτεία να τιμά τη μάχη των Σωμάτων Ασφαλείας κατά τα Δεκεμβριανά και μετά την πτώση της χούντας.

Πέρυσι πήγαμε μόνο λίγοι βουλευτές με πρωτοβουλία μας. Του χρόνου όμως, ας υπάρξει ξανά επίσημη εκπροσώπηση.

Θυσιάστηκαν για τη Δημοκρατία μας. Θα έχουμε ενοχές; pic.twitter.com/oH8h947QpF

— constantinosbogdanos (@bogdanosk) December 6, 2020

-Και ο Θάνος Πλεύρης, που μεγάλωσε με “σωστές εθνικές αξίες” στην οικογένειά του και ήταν επίσης μεταξύ των κυβερνητικών βουλευτών, που έδωσαν πέρσι το “παρών” στο μνημόσυνο, γιατί δεν ξεχνά τις ιδεολογικές – ιστορικές ρίζες της παράταξής του.

Τιμάμε τη μνήμη των ηρώων της χωροφυλακής του Συντάγματος Μακρυγιαννη που το Δεκέμβριο του 1944 θυσιάστηκαν και κράτησαν την Αθήνα μας ελεύθερη κατά την εγκληματική ανταρσία των Δεκεμβριανών.Φέτος τηρώντας τα μέτρα δεν θα παραβρεθώ στο ετήσιο μνημόσυνο.Αιωνία η μνήμη τους.

— Θάνος Πλεύρης (@thanosplevris) December 5, 2020

Δεν ξέρουμε πόσο έχει “υποφέρει” από την περιβόητη “ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς” ο Μπουμπούκος και τα ακροδεξιά μπουμπούκια του κυβερνητικού λόχου. Το μόνο βέβαιο όμως είναι ότι δεν αποτελούν πλέον “περιθωριακές φωνές” στο κυβερνών κόμμα, απολαμβάνοντας ένα είδος ακροδεξιάς ιδεολογικής ηγεμονίας στις γραμμές του.

Με τον εμφυλιοπολεμικό κατήφορο της ΝΔ δεν είναι απίθανο του χρόνου -covid επιτρέποντος- να πάρει ξανά μέρος η επίσημη Πολιτεία στο μνημόσυνο, για να αποτίσει φόρο τιμής στους υπερασπιστές της αστικής εξουσίας -όπως έκανε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Καλομελέται και έρχεται…