Στην υγειά των έγκλειστων κορόιδων!

Στην υγειά των κορόιδων που ακολουθούν πιστά τις εντολές. Που πιστεύουν ό,τι τους λέμε. Ότι κατά βάθος φταίνε για όσα συμβαίνουν, ότι τιμωρούνται γιατί δεν εφάρμοσαν σωστά τα μέτρα.

Στην υγειά των κορόιδων που πιστεύουν πως όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο και τις απαγορεύσεις. Πως η πλέμπα έγινε ίσα και όμοια με την αριστεία και την κουστωδία της.

Στην υγειά των έγκλειστων κορόιδων που πληρώνουν τα σπασμένα σε κάθε κρίση. Και ακριβοπληρώνουν ακόμα και το κουτόχορτο που τους δίνουμε, γιατί και οι καναλάρχες είναι, κάπως πρέπει να ζήσουν.

Στην υγειά των κορόιδων που δε βγήκαν ποτέ στον δρόμο να αντιδράσουν, γιατί πείστηκαν να μείνουν εσώκλειστοι για πάντα. Πείστηκαν πως πρέπει να βγαίνουν μόνο για να δουλεύουν -μαμ, κακά και νάνι γίνονται και στο σπίτι. Και ο προαυλισμός με μέτρο, γιατί ο ιός κολλάει όταν είμαστε ανέμελοι, όχι στην παραγωγή.

Στην υγεία των κορόιδων που πίστεψαν πως όλοι μαζί τα φάγαμε. Κι όλοι μαζί φταίμε για τη διασπορά του ιού -εκτός από αυτούς που πήγαν ταξίδι στα Εμιράτα και εκδρομές στην Ικαρία. Οι ζημιές είναι όλων μας, τα κέρδη ιδιωτικά. Κι η ευθύνη αυστηρά ατομική, για να κρύψει την κρατική. Τις ευθύνες της εξουσίας και της τάξης που υπηρετεί.

Στην υγειά αυτών που μας εμπιστεύθηκαν την υγεία τους. Που στοιβάζονται στις ουρές, παστώνονται στο Μετρό, σακατεύονται στη δουλειά. Που έμειναν σπίτι και κατέληξαν απροστάτευτοι. Που δεν είχαν λεφτά να κάνουν τεστ, που φοβήθηκαν να λείψουν από τη δουλειά τους, για να μην κολλήσουν το στίγμα και απολυθούν.

Στην υγειά αυτών, που δεν έχουν υγεία, γιατί μας πίστεψαν. Αυτών που έμειναν χωρίς δημόσια υγεία, γιατί δε φέρνει κέρδος. Και πως το βασικό είναι να βγει από την εντατική η αγορά.

Στην υγειά τους -λέμε τώρα. Σε όλες τις ωραίες μας στιγμές, σε όσα είχαμε ζήσει μέχρι χτες, ποδηλατάδες στην Πάρνηθα, εκδρομές, ίνστα στόρι -στο πλαίσιο της δουλειάς πάντα. Στην υγειά των κορόιδων που δε θα τα ζήσουν ποτέ όλα αυτά, με καραντίνα ή χωρίς. Και θα είναι τυχεροί αν ζήσουν απλώς, όσο μας εμπιστεύονται.

Στην υγειά των έγκλειστων κορόιδων, που δε βγαίνουν έξω από το μαντρί, εμπιστεύονται τον λύκο να τα φυλάει και θα συζητήσουν μαζί του τι θα φάμε για δείπνο. Να ένας περιεκτικός ορισμός της δημοκρατίας μας…