Μαρία Παρέντη – Ψάξε λίγο το πρόγραμμα της ΛΑΣΥ, διάβασε και μετά πες “δεν καταλαβαίνω”…

Δεν είναι γιατί αν δεν παινέσουμε τους συνεργάτες μας, θα πέσουν να μας πλακώσουν. Είναι γιατί έχουν κάτι να πουν. Η Μαρία Παρέντη κατεβαίνει με τη Λαϊκή Συσπείρωση και τον Νίκο Σοφιανό στον Δήμο Αθηναίων και πιάνει τα πάντα. Από την κακοποίηση των γυναικών, μέχρι τον φασισμό που δε νικιέται με διάβασμα και αγάπη. Και από τους “βαμμένους” και πεισμένους, ως το πιο ευρύ Τσιωλικό κοινό.

Διαβάστε την απόδειξη επί οθόνης, στη συνέχεια.

-Στην Πάτρα έχουν Πελετίδη, αλλά καπιταλισμό. Συνεπώς τι αλλάζει σε έναν κόκκινο δήμο;

Αλλάζει ότι μία “κόκκινη δημοτική αρχή” εφαρμόζει, δρα, κινείται με βάση ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, όπου δεν βρίσκουν χώρο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ο Πελετίδης, εκτός από την ίδια του την ικανότητα, έχει και μια οργανωμένη και αποφασισμένη παράταξη πίσω του, ε; Έχει ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ και τις πολιτικές του να τον στηρίζει, όσο κι αν κάποιοι εννοούν σκοπίμως να το αποκρύπτουν.

-Πολλοί σιχτιρίζουν με τον Μεγάλο Περίπατο, αλλά ψηφίζουν Μπακογιάννη. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε. Βασική, κατά τη γνώμη μου, η απογοήτευση και η προδοσία αυτού που λέμε “προοδευτικός κόσμος”. Παρατηρούμε ότι ένα σημαντικό κομμάτι δεν πάει καν στην κάλπη.
Εντάξει, πέρα από το χρήμα που πέφτει και την υπερπροβολή που έχει ο Μπακογιάννης, υπάρχει κι ένας ολόκληρος προσεκτικά φτιαγμένος μηχανισμός υποψηφίων, που από πίσω “σέρνει” χιλιάδες προσωπικούς σταυρούς.
Πάντως δε νομίζω ότι μπορεί πολύ εύκολα να δουλέψει απευθείας στην κοινωνία. Η Αθήνα δεν έχει βρεθεί ποτέ σε χειρότερη κατάσταση. Γι’ αυτό και η δουλειά τους γίνεται στα βουβά, με πολλή επικοινωνία, καθόλου διαβούλευση. Και με πολύ χρήμα, το είπα; Το είπα.

-Μπορεί να αλλάξει η ποιότητα ζωής στο κέντρο της Αθήνας, στο συγκεκριμένο ασφυκτικό πλαίσιο;

Ε, τώρα θα με κάνεις να ξαναγυρίσω στην Πάτρα. Άλλαξε εκεί; Φυσικά και άλλαξε. Άρα μπορεί κι εδώ. Ίδιες παρατάξεις, ίδιες πολιτικές. Με κανονική διαβούλευση, με στοχευμένη κοινωνική πολιτική, με επαναστελέχωση τον δημοτικών δομών, με μόνιμες και σταθερές δουλειές εκεί, με την εμμονικά υποστηρικτική μας πολιτική σε ό,τι έχει να κάνει με τα σχολεία και παιδικούς σταθμούς, αλλάζει. Μια χαρά αλλάζει.

-Πώς τον νικάς τον φασισμό / τον Κασιδιάρη;

Πάντως όχι μόνο με αγάπη και διάβασμα. Στον δρόμο, στην γειτονιά, στο σωματείο. Κι εκεί που γεννιέται από το αστικό σύστημα, για να παίξει στην ώρα του τον ρόλο της εφεδρείας. Σε κάθε πεδίο πολιτικής. Όπου εμφανίζονται αυτοί, εκεί να μας βρίσκουν απέναντι για να τους ξεσκεπάζουμε.

-Τι μπορεί να γίνει πρακτικά, με το πρόβλημα του Airbnb;

Να φύγει! Στα σοβαρά τώρα, στους δημότες έχει δημιουργήσει μόνο προβλήματα. Τα ακίνητα -ειδικά στο κέντρο- έχουν καταστεί απλησίαστα για το μισθωτό, τον οικογενειάρχη ή δεν υπάρχουν πια, αφού η πλατφόρμα ελέγχει πάνω από το 70% των διαμερισμάτων. Για αρχή θα πρέπει να επιβληθεί τουλάχιστον βαριά φορολόγηση της βραχυχρόνιας μίσθωσης.

-Πόσο εύκολα συνδυάζονται οικογένεια, επάγγελμα και υποψηφιότητα; (Όχι μόνο για σένα, για κάθε νέο ζευγάρι)

Το σύστημα παρά τα όσα ευαγγελίζεται, εχθρεύεται και τη μητρότητα και την οικογένεια και τον έρωτα. Εχθρεύεται τον άνθρωπο τον ίδιο. Για αυτό και παλεύουμε να το ανατρέψουμε.

Δύσκολα, πολύ δύσκολα συνδυάζονται λοιπόν, με πολύ άγχος, κούραση και αγωνία μήπως φανείς ανεπαρκής σε κάποιον από τους πολλαπλούς ρόλους.

Από την άλλη κανέναν δε θα άλλαζα. Δεν ζω χωρίς το κίνημα, χωρίς τη δουλειά μου, μα κυρίως χωρίς την κόρη μου! Βγαίνει λοιπόν με σκληρή δουλειά, αϋπνία και βιταμίνες! Σε αποζημιώνει η ιερότητα του σκοπού!

-Τι μπορεί να κάνει μια δημοτική παράταξη για τις κακοποιημένες γυναίκες;

Μπορεί να κάνει πολλά, πάρα πολλά. Επιλέγει να μην κάνει το παραμικρό. Οι γυναίκες που κακοποιούνται, τις περισσότερες φορές παραμένουν στο κακοποιητικό περιβάλλον γιατί φοβούνται αυτό που επακολουθεί, δεν έχουν πού να πάνε, δεν έχουν τρόπο να βιοποριστούν και να φροντίσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους – αν έχουν παιδιά. Μπορεί λοιπόν μια δημοτική αρχή να σώσει τις γυναίκες αυτές από την κόλαση την οποία βιώνουν και να τους δώσει έμπρακτα το χέρι, κάνοντάς τες να νιώσουν πρώτα ασφαλείς κι έπειτα δίνοντας την ευκαιρία σε αυτές και στα παιδιά τους να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό όμως χρειάζεται δομές φιλοξενίας, ανθρώπους που θα τις στελεχώσουν, γιατρούς, νομικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, ψυχιάτρους, ακόμη και εκπαιδευτικούς που θα αναλάβουν τη δωρεάν εκπαίδευση των παιδιών ή και των ίδιων των γυναικών. Εμείς έχουμε μελετήσει ενδελεχώς το ζήτημα και έχουμε ολοκληρωμένη πρόταση επ’ αυτού.

-Γιατί να ψηφίσει κάποιος ΛΑ.ΣΥ. και όχι π.χ. κάποιον άλλο αριστερό συνδυασμό;

Έχω πολλούς/ές που εκτιμώ σε άλλους συνδυασμούς, που κινούνται στο φάσμα της Αριστεράς, ανθρώπους τίμιους, με πορεία στο κίνημα, καθαρούς, αγωνιστές και αγωνίστριες. Εμείς λέμε ΚΚΕ και ΛΑ.ΣΥ. γιατί δε βρισκόμαστε ας πούμε σε καιρούς πολιτικής πολυτέλειας. Γιατί ας μου επιτραπεί να πω πως κάποια πράγματα έχουν κάπως κριθεί στην πράξη, έτσι δεν είναι;

Φυσικά ο κάθε χώρος έχει το δικαίωμα στην πολιτική του αυτοτέλεια, δεν λέω το αντίθετο. Αλλά και το άνοιγμα του Κόμματος σ’ αυτόν τον κόσμο είναι προφανές και οι όροι έντιμοι.

-Τι απαντάς σε όσους λένε ότι η ΛΑ.ΣΥ. δεν έχει προτάσεις;

Ότι δεν ξέρουν τι λένε! Δεν υπάρχει το παραμικρό ζήτημα για το οποίο να μην έχουμε καταθέσει προτάσεις ή να μην έχουμε ήδη μελετημένο σχέδιο προσέγγισης και επίλυσης. Κι επειδή είμαστε και φανατικοί Τσιωλικοί: “Ψάξε λίγο, διάβασε και μετά πες δεν καταλαβαίνω”

-Τι απήχηση έχει ο συνδυασμός στους ανένταχτους;

“Παρότι δε μας έχει δοθεί σχεδόν καθόλου βήμα στα ΜΜΕ, για εμάς -όπως πάντα- η απάντηση είναι στο δρόμο, άμεσα στον κόσμο. Από αυτόν εγώ τουλάχιστον έχω εισπράξει αποδοχή κι εμπιστοσύνη. Μας ακούν και κυρίως τους ακούμε. Έχουν ανάγκη να μιλήσουν οι δημότες. Προβληματίζεται ο κόσμος, καταγγέλλει την ολιγωρία της υπάρχουσας αρχής. Βλέπει την πόλη του να καταρρέει, αισθάνεται ανασφάλεια. Δεν τον καλούμε να μας δώσει ψήφο ανάθεσης, δεν τον κοιτάμε αφ’ υψηλού, του δίνουμε το χέρι να έρθει μαζί μας, να ανατρέψουμε αυτό το χάλι από κοινού. ΛΑ.ΣΥ για να πάρουμε την πόλη και τη ζωή μας πίσω”