Η δικαιωματική ασυλία του ΣΥΡΙΖΑ

Πριν βγει κυβέρνηση η ΠΦΑ, όσοι είχαν δει έγκαιρα πως θα είναι μία από τα ίδια με τους προηγούμενους, συνεχίζοντας απαρέγκλιτα σε μνημονιακή ρότα, προσπαθούσαν να μαντέψουν ποιον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό θα επέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ξεπλυθεί πολιτικά και να αναδείξει το… “ηθικό του πλεονέκτημα”. Θεωρητικά το προνομιακό πεδίο για την κυβερνώσα “Αριστερά” ήταν αυτό του δικαιωματισμού. Ενώ κάποια πρώτα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, με τα καγκελάκια που απομακρύνθηκαν από το Σύνταγμα και την κατάθεση στεφανιού στην Καισαριανή, απέδειχναν πως το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου είχε πιάσει δουλειά από την πρώτη μέρα.

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τότε πόσο άμεση και εκκωφαντική θα ήταν η χρεοκοπία μιας και η κυβέρνησης και ο ρηχός προοδευτισμός της, που δε φαίνεται ικανός να φέρει σε πέρας ούτε καν ώριμους και στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς. Δε θα σταθούμε καν στο περίφημο ζήτημα διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους, που έγινε διαδικτυακό ανέκδοτο ή την άγρια καταστολή και το “αριστερό ξύλο” των “δημοκρατικών ΜΑΤ”, τα χημικά σε κλειστούς χώρους και συνταξιούχους. Δε θα πιάσουμε ούτε το ζήτημα που έκανε σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ για το σύμφωνο συμβίωσης, πιάνοντας μισά και κουτσουρεμένα τα ζητήματα που έθετε η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Θα δούμε όμως μια σειρά δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, αλλά και την πράξη-ψήφο της ίδιας της κυβέρνησης σε αυτά τα -υποτίθεται- προνομιακά για αυτήν ζητήματα. Τα ερωτήματα είναι πολλά κι αμείλικτα.

Τι συμβαίνει λοιπόν, όταν οι Συριζαίοι βουλευτές αποφεύγουν να ψηφίσουν τη δική τους πρόταση στη Συνταγματική Αναθεώρηση για την προστασία των ζώων; Όταν οι ίδιες οι φιλοζωικές συλλογικότητες καταγγέλλουν την υποκριτική στάση και την πρόσδεσή τους με τα μεγάλα συμφέροντα;

Τι γίνεται όταν καταψηφίζουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία την άρση της ασυλίας του Κατσίκη για τις ομοφοβικές δηλώσεις του στη διάρκεια ψήφισης του ΣΣ, όταν είχε συγκρίνει τους ομοφυλόφιλους με τους παιδεραστές, προσθέτοντας αργότερα πως “θέλουν να πάρουν τα παιδιά των άλλων;” Συγκεκριμένα, μόνο 30 από τους βουλευτές του Σύριζα ψήφισαν υπέρ της άρσης ασυλίας, 108 καταψήφισαν, 3 ψήφισαν παρών και 4 ήταν απόντες. Υπενθυμίζουμε ότι μόνο το ΚΚΕ είχε στηρίξει νωρίτερα την πρόταση άρσης στην επιτροπή δεοντολογίας της βουλής, ενώ και 9 παρόντες βουλευτές του την υπερψήφισαν.

Τι γίνεται όταν ένα μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, από τα τελευταία μεταγραφικά του αποκτήματα, πηγαίνει σε τηλεοπτικό στούντιο με ζαρζαβατικά και αφήνει γελοία σεξιστικά υπονοούμενα; Όταν προσβάλλει χυδαία τους ομοφυλόφιλους, λέγοντας στον -επίσης γνωστό ομοφοβικό – Γεράσιμο Γιακουμάτο: “δεν έφερα αγγούρια, γιατί φλερτάρετε γυναίκες και δεν είστε ομοφυλόφιλος ”
Και γιατί πέρασε στα ψιλά αυτή η δήλωση, την οποία αν έκανε ο ίδιος ο Γιακουμάτος θα είχαν πιάσει διπλοβάρδια τα συριζοτρόλ; Τι είδους ασυλία -πέραν της βουλευτικής- απέκτησε η Μεγαλοοικονόμου παίρνοντας μεταγραφή για το ΣΥΡΙΖΑ;

Τι γίνεται όταν ένας Συριζαίος υποψήφιος, από τους προβεβλημένους συνεργάτες της Δούρου, αρνείται να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του ένα Μουσουλμάνο, αλλά σε “ανεξάρτητες δημοτικές αρχές” όπου υπάρχουν στελέχη του Σύριζα συμπεριλαμβάνονται και χρυσαυγίτες; Κι όταν ακόμα και η -αποδεκατισμένη κι αμελητέα- νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά στην καταγγελία του και ανακοινώνει πως δεν πρόκειται να τον στηρίξει;

Τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλά. Τα μνημόνια έγιναν αριστερά, με ταξικό πρόσημο, και ύστερα… “παρελθόν”. Οι τροϊκανοί έγιναν θεσμοί, το ΝΑΤΟ σύμμαχος, το παλιό βαφτίστηκε προοδευτικό μέτωπο, η Νατοϊκή Συμφωνία έγινε “διεθνισμός” από τα Λιντλ της Κουμουνδούρου. Οι λέξεις ξεφτιλίστηκαν, έχασαν το νόημά τους.

Υποτίθεται όμως πως έμεναν κάποιες σταθερές, έστω και σα φύλλο συκής. Υποτίθεται πως η κυβερνώσα “Αριστερά” κρατούσε πάντα τις δικές τις “ευαισθησίες”, πως έπαιζε μπάλα μόνη της στο πεδίο του δικαιωματισμού, πως το επέλεγε συχνά ακόμα και για να ξεπλύνει την πολιτική της σε άλλους τομείς. Είναι αυταπάτη όμως να πιστεύει κανείς πως μια αντιδραστική κυβέρνηση, υπηρέτης των αφεντικών και της αστικής τάξης, μπορεί να έχει προοδευτική στάση σε άλλους τομείς που αφορούν το εποικοδόμημα.

Ας αναλογιστεί ο καθένας, τι χαμό και επικοινωνιακή σκόνη θα σήκωναν τα Συριζοτρόλ αν όλα αυτά αφορούσαν κάποιο άλλο κόμμα, ή κάποιον που δεν είναι δικός τους. Ενώ τώρα, όλα αυτά περνάνε στα ψιλά, και “είναι απλά Τετάρτη”, όπως θα έλεγε κι ο μέσος τουιτεράς, με το ιδιόλεκτο του μέσου.

Παρόλα αυτά, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και η ουσία παραμένει. Και την καταλαβαίνουν πολύ καλά όσοι δεν εθελοτυφλούν, όσοι κατάφεραν να απαλλαγούν από τις αυταπάτες τους. Άτομα, όπως η πρώην επικεφαλής της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Ανδριοπούλου, που έζησε από πρώτο χέρι τι εστί κυβερνώσα “αριστερά” και το “προοδευτικό της μέτωπο” και δήλωσε πρόσφατα τη στήριξη και συμπόρευσή της με τους κομμουνιστές.