“Η αστυνομία στα πανεπιστήμια είναι το έλασσον…” – Ο Τσίπρας τώρα δικαιώνεται!

Τα παιδιά “πήραν το ρίσκο” να διαδηλώσουν για να μην εφαρμοστεί ο νόμος. Και μες στα κρατητήρια θα τους παρηγορεί η σκέψη πως η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια δεν είναι και τόσο σημαντικό ζήτημα…

Πριν από λίγες μέρες ο Τσίπρας έλεγε στη Βουλή πως η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια είναι το έλασσον -σε σχέση με το κυβερνητικό δωράκι στα ιδιωτικά κολέγια.

Και αυτή η σκέψη θα είναι σίγουρα μια παρηγοριά για τα παιδιά που συνελήφθησαν σήμερα, στην πρώτη έμπρακτη εφαρμογή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη.

Πχ για την κοπέλα με τις πατερίτσες -που για τις αστυνομικές αρχές, λειτουργούν πιθανότατα ως καμουφλάζ, για να καλύψουν τη βίαιη και επικίνδυνη δραστηριότητά της.

Ακόμα μεγαλύτερη παρηγοριά θα νιώθει ο φοιτητής που έγινε παιχνίδι για τους ανθρωποφύλακές του, που τον βασάνισαν σε δημόσια θέα, με φανερό σκοπό να τον ευτελίσουν.

Πόσο παρήγορη θα είναι η σκέψη πως όλα αυτά δεν είναι τόσο σημαντικά…

Και πώς να είναι εξάλλου, όταν η αξιωματική -και όχι μόνο- αντιπολίτευση συμφωνούσε επί της ουσίας με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία και ήθελε απλώς να λογοδοτεί στην Πρυτανική Αρχή κάθε ιδρύματος. Αυτή δηλαδή που κάλεσε την εισαγγελία και τα ΜΑΤ μπροστά από την Πρυτανεία του ΑΠΘ και άφησε απροστάτευτους τους φοιτητές στα νύχια των κατασταλτικών δυνάμεων -οι οποίες, παρεμπιπτόντως, ήταν ένοπλες κι ας μην ιδρώνει το αυτί πολλών δημοσιολόγων με μια τέτοια ανατριχιαστική “λεπτομέρεια”.

Πριν από λίγες μέρες ο Τσίπρας έλεγε σε μια τηλεοπτική συνέντευξη πως δέχεται ότι υπάρχει ρίσκο στις κινητοποιήσεις των φοιτητών -κατά συνέπεια η κυβέρνηση δε θα έπρεπε να προκαλεί την κινητοποίησή τους, με τέτοια νομοσχέδια, εν μέσω πανδημίας. Η δική του κυβέρνηση άλλωστε δε νομοθέτησε ποτέ εν μέσω πανδημίας, παρά μόνο μες στο Πάσχα (για την Παιδεία επί Γαβρόγλου και μερικά χρόνια νωρίτερα για το ασφαλιστικό, με τον νόμο Κατρούγκαλου).

Οι φοιτητές συνέχισαν τις κινητοποιήσεις, γιατί δεν αντιλαμβάνονται ως ρίσκο τον αγώνα τους. Γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ρίσκο από το να αφήσουν τις ζωές τους στα χέρια των κρατούντων, χωρίς να αντιδρούν, χωρίς να διεκδικούν, χωρίς να υψώνουν φωνή και ανάστημα.

Και δε θέλουν κούφια λόγια παρηγοριά. Βασίζονται στον αγώνα τους και στην αλληλεγγύη όσων αγωνίζονται. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα που έρχεται και που είχαμε ποτέ…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: