Εσύ πόσους λίβελους για το ΠΑΜΕ έγραψες σήμερα;

Ένα νέο πατριωτικό καθήκον προβάλλει επιτακτικό για το “έθνος των εκμεταλλευτών” και τους δημοσιολόγους-γραφιάδες του, σε ευθεία σύνδεση με την, πατριωτική πάντα, υπεράσπιση των ιμπεριαλιστών, της πρεσβείας τους και των συμβόλων τους -όπως του αγάλματος του μακελάρη προέδρου που γέμισε με ναπάλμ την Πίνδο και με ατομικές βόμβες την Ιαπωνία.

Ποιο είναι αυτό το καθήκον; Να γράψουν κάτι εναντίον του ΠΑΜΕ, του “κόκκινου ολοκληρωτισμού” και δε συμμαζεύεται. Και όλα αυτά, γιατί οι διαδηλωτές α) έριξαν συμβολικά μπογιές στο άγαλμα του Τρούμαν και β) δε γύρισαν και το άλλο μάγουλο στα ΜΑΤ που επιτέθηκαν απρόκλητα με χημικά, για να διαλύσουν μια μαζική, ειρηνική διαδήλωση.

Τελευταίο κρούσμα από τα πολλά, η ειδική σελίδα που αφιερώνουν σήμερα στο θέμα “Τα ΝΕΑ”, με τίτλο “Μπορεί να δικαιολογηθεί η βία;”

Σε αυτήν βρίσκουμε δύο άρθρα, όπου μαθαίνουμε μεταξύ άλλων από τον κ. Κανέλλη -καμία σχέση με τη δική μας Λιάνα- ότι το ΚΚΕ είχε αποκηρύξει την πολιτική βία μετά το Φλωράκη, ενώ περιφρουρούσε τη Βουλή στις 20 Οκτώβρη του 2011 -είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα μπλέκεται η δεξιά οπτική με “αριστερά” κριτικά αφηγήματα, για να “τεκμηριώσει” βολικά συμπεράσματα- για να μας πληροφορήσει στη συνέχεια ότι την έδρα της ΚΕ στον Περισσό την φυλάνε αστυνομικοί… Ενώ ο κ. Μητσός μας εξηγεί ότι μπορεί ο Τρούμαν να ‘ναι μακελάρης, ο Μπογδάνος χαφιές και η Ελληνική Αστυνομία να αυθαιρετεί μερικές φορές, αλλά η δημοκρατία (τους) στηρίζεται στο μονοπώλιο της βίας από το κράτος -σε αντίθεση βέβαια με τη Βενεζουέλα, όπου η σκοπιά του αρθρογράφου κάνει στροφή 180 μοιρών.

Έτσι λοιπόν, απαντάται συνοπτικά το ερώτημα που βάζει η σελίδα στην επικεφαλίδα (“μπορεί να δικαιολογηθεί η βία;”) και διαπιστώνουμε πως η καραμέλα “καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται”, λιώνει απότομα, όταν δεν είναι πολύ βολική για το συμπέρασμα που έχει προκαθοριστεί.

Την ίδια στιγμή, άλλος αρθρογράφος της εφημερίδας με… αριστερές ανησυχίες, προτρέπει το ΚΚΕ να κάνει δημοκρατικά μέτωπα και εκτιμά πως τώρα λούζεται μόνο του τις συνέπειες της επίθεσης, ακριβώς επειδή δεν προχώρησε στη συγκρότησή τους. Δε μας εξηγεί βέβαια -αν και χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει- ποιον σύμμαχο είχε υπόψη του, τι θέση είχε αυτός για την επίσκεψη του Πομπέο και πού βρισκόταν το Σάββατο -γιατί εμείς δεν είδαμε κάτι.

Κατά τα άλλα, χρειάζεται πλέον ειδικό παρατηρητήριο, για να τα καταγράφει και να τα προλαβαίνει όλα. Έχουμε και λέμε:

-Οι φασίστες της “Εθνικής Αλληλεγγύης” που επικήρυξαν τους διαδηλωτές με δύο χιλιάρικα και νομική υποστήριξη από 17μελή ομάδα…

-Ο Πάσχος της Καθημερινής, το Liberal, και άλλα δεξιά “think-tank”, πριν αναλάβουν “Τα ΝΕΑ”.

-Η ομάδα αλήθειας του Μουρούτη και τα διαδικτυακά τρολ της, που λύσσαξαν με τη δήλωση του Κουτσούμπα στον Παπαδάκη: “και εσείς θα σηκώνατε χέρι, αν ήσασταν εκεί…”

-Ο Μπογδάνος, που έδωσε επίσημη πολιτική κάλυψη στη στοχοποίηση διαδηλωτών, για να τον καλύψουν με τη σειρά τους το κυβερνών κόμμα και τα ΜΜΕ που ελέγχει.

Και αν από αυτούς ήταν αναμενόμενο, η λίστα διευρύνεται και με άλλες συμμετοχές διαφορετικών αποχρώσεων.

-Η “ροζ γραμμή” για τις… επικοινωνιακές ασκήσεις ενδυνάμωσης των δύο άκρων, ώστε να εξαφανιστεί από το προσκήνιο ο ΣΥΡΙΖΑ -που είχε εξαφανιστεί οικειοθελώς από το δρόμο.

-Τιτιβίσματα μαύρης ζήλιας, “κινηματικής απόχρωσης”, που ένιωσαν πως τους παίρνουν τη δόξα και έδιναν συμβουλές πως αυτά γίνονται με κουκούλα -τα οποία πιθανότατα, στην πλειοψηφία τους, δεν εκφράζουν τον κόσμο που κατεβαίνει τακτικά στο δρόμο, από όποιο μετερίζι κι αν το κάνει.

-Υψηλές καφενειακές αναλύσεις σε social media, για τους… “μπαχαλάκηδες του ΠΑΜΕ”, που τάχα έδρασαν εντυπωσιοθηρικά και όχι με όρους κινήματος, όπως βεβαιώνουν μπαρουτοκαπνισμένοι αναλυτές του πληκτρολογίου, που δεν ήταν στον δρόμο το Σάββατο, και σίγουρα όχι στο επίμαχο σημείο, φροντίζοντας να ευθυγραμμιστούν πλήρως με τον Πάσχο και άλλο λουλούδια.

Όρεξη να έχει κανείς να μετράει πόσοι ενοχλήθηκαν από τη διαδήλωση του Σαββάτου, το περιεχόμενό της και προπαντός από τη στάση του ΚΚΕ, που δεν έκανε δήλωση μετανοίας και δε ζήτησε “συγνώμη για την αυτο-άμυνα”. Προφανώς κάτι κάνει καλά, για να ενοχλεί έτσι, τόσο πολλούς -και τόσο ίδιους.

Προφανώς κανείς τους δεν χώνεψε ότι οι κομμουνιστές δεν είναι εύκολη βορά για τα νύχια της κρατικής καταστολής, που βρήκε το δάσκαλό της στο οργανωμένο, λαϊκό κίνημα. Ένα κίνημα που δεν φετιχοποιεί τη “σύγκρουση”, ούτε διαλύεται στο πρώτο ντου της αστυνομίας, επειδή ακριβώς ενδιαφέρεται για την ουσία και όχι για τις εντυπώσεις. Ούτε “κλεφτοπόλεμος”, ούτε σαν “πρόβατα στη σφαγή”.

Μα ήταν τόσο επικίνδυνη τελικά η διαδήλωση του Σαββάτου; Ασφαλώς όχι. Επικίνδυνο ήταν το δυνατό, συμβολικό μήνυμα που πέρασε η περίφημη εικόνα του κι άλλα στιγμιότυπα διαδηλωτών, που δε χρειάζονταν κουκούλες και μολότοφ, για να δώσουν ένα καλό μάθημα στα ΜΑΤ και την πολιτική τους ηγεσία.

Και όπως ακριβώς οι προπονητές γκρινιάζουν στους αγώνες για τους διαιτητές, έχοντας κατά νου το επόμενο παιχνίδι, έτσι και αυτοί σηκώνουν το θέμα, ζητάνε δόγμα “νόμος και τάξη” και ακονίζουν τα μαχαίρια της καταστολής, έχοντας υπόψη τους αυτά που έρχονται.