Γιατί απεργώ στις 21 Σεπτέμβρη
Το «δεν πάει άλλο», το «κάτι πρέπει να γίνει», η δυσαρέσκεια που φουντώνει μέσα στον λαό μπορεί και πρέπει να βρει αγωνιστική διέξοδο, να «χτυπήσει νεύρο», στην αναμέτρηση με την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Στις λίγες μέρες και ώρες που απομένουν μέχρι την Πέμπτη 21 Σεπτέμβρη, μέρα που δίνεται από τα συνδικάτα η μεγάλη απεργιακή μάχη, πρέπει να σημάνει συναγερμός παντού. Για να μετατραπεί η μάχη αυτή σε έναν κορυφαίο σταθμό δράσης και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που η κυβέρνηση θέλει να νομιμοποιήσει με το νομοσχέδιο – έκτρωμα.
Για να δοθεί μαχητική εργατική – λαϊκή απάντηση στην πολιτική που φέρνει τη σύγχρονη σκλαβιά, που μετατρέπει σε συντρίμμια τις ζωές των πολλών για να εξασφαλίζονται τα κέρδη των λίγων.
* * *
Τώρα, δεν χωράει καμιά αναμονή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ορμητική ανάπτυξη της πάλης. Τώρα, τα εκατομμύρια εργαζομένων έχουν πολύ περισσότερους λόγους για να δείξουν τη δύναμή τους, να νεκρώσει κάθε χώρος δουλειάς, να απαντήσουν με κλιμάκωση του αγώνα στην κλιμακούμενη επίθεση.
Γιατί απεργούμε λοιπόν την Πέμπτη;
Απεργούμε για να πεταχτεί στα σκουπίδια το αντεργατικό νομοσχέδιο – έκτρωμα, που άρθρο – άρθρο θωρακίζει την εργασιακή ζούγκλα, η οποία χρόνια τώρα επεκτείνεται σε κλάδους και χώρους δουλειάς.
Γιατί η κυβέρνηση για λογαριασμό της εργοδοσίας παλεύει να κάνει νόμο τη δουλειά «ήλιο με ήλιο» 13 ώρες τη μέρα, την ευελιξία δίχως όρια, τη δουλειά τις Κυριακές, την απεργοσπασία, τις απολύσεις «κατά βούληση» από την εργοδοσία με τον φερετζέ της «δοκιμαστικής περιόδου». Γιατί μετατρέπεται σε ακόμα βαρύτερο «έγκλημα» η απεργιακή κινητοποίηση και η περιφρούρησή της από την υπονόμευση της εργοδοσίας.
Ολα εκείνα, δηλαδή, που έρχονται να συμπληρώσουν το νομοθετικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Γιατί, αν με βάση τους μέχρι σήμερα αντεργατικούς νόμους έφτασε η εργατική τάξη να μετράει πάνω από 7.000 απολύσεις τη μέρα, αν οι μισές σχεδόν προσλήψεις κάθε μήνα είναι μερικής, εκ περιτροπής απασχόλησης και με ημερομηνία λήξης, αν η δουλειά τις Κυριακές είναι καθεστώς σε Εμπόριο, Επισιτισμό κ.α., εύκολα μπορεί να αναλογιστεί ο κάθε εργαζόμενος τι έχει να γίνει αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης… Αυτός ο εφιάλτης θα αγκαλιάσει νέους κλάδους που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους όπως στη Βιομηχανία, ώστε να δοθεί ώθηση για να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα.
* * *
Απεργούμε λοιπόν, γιατί εν έτει 2023 δεν μπορεί να θεωρείται παρωχημένο το να δουλεύει ο εργαζόμενος 8ωρο και να ζει από τη δουλειά του.
Τι είναι αυτό που εμποδίζει να ικανοποιηθεί αυτή η αυτονόητη ανάγκη; Είναι ακριβώς η ουσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ευαγγελίζονται η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Είναι το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η επιδίωξή τους να έχουν εργαζόμενους όσο γίνεται πιο φθηνούς και ευέλικτους για να βγάζουν περισσότερα κέρδη. Είναι η εμπορευματοποίηση μιας σειράς ζωτικών λαϊκών αναγκών, όπως η Υγεία και η Παιδεία, η Πρόνοια κ.λπ. Η ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα, οι «πράσινες μπίζνες» που για να χρηματοδοτηθούν ματώνει ο λαός και ζει μέσα στην ενεργειακή φτώχεια.
Ολα τα παραπάνω μετατρέπουν σε αγώνα επιβίωσης την καθημερινότητα του λαού. Ομολογείται μάλιστα ότι τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα χειροτερέψει, με την κυβέρνηση να ετοιμάζεται να φορτώσει και νέα χαράτσια στα λαϊκά νοικοκυριά, με αφορμή τις καταστροφές στη Θεσσαλία.
Και με το νομοσχέδιο ομολογείται λοιπόν ότι πράγματι τα επόμενα χρόνια οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να ζουν από τη δουλειά τους, γι’ αυτό και η κυβέρνηση φτάνει να βαφτίζει «δικαίωμα» την πολλαπλή απασχόληση, τις «συμβάσεις μηδενικών – ελάχιστων ωρών» κ.ο.κ.
Απέναντι σε αυτόν τον ζόφο δεν μπορεί παρά να προταχτούν τα σύγχρονα δικαιώματα της εργατικής τάξης, αυτά που μπορεί να απολαμβάνει στην εποχή των «αλμάτων» της επιστήμης και της τεχνολογίας, όμως της τα στερούν τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων.
Απεργούμε γιατί το «δεν πάει άλλο» πρέπει να δώσει τη θέση του στη διεκδίκηση όλων εκείνων που μπορούν πραγματικά να βελτιώσουν σήμερα τη ζωή των εργαζομένων, όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, σύγχρονα δικαιώματα. Το σταθερό ωράριο (7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο), χωρίς ευελιξία, με κατοχύρωση συνδικαλιστικών ελευθεριών. Η προστασία του λαϊκού εισοδήματος από τα χαράτσια και την ακρίβεια, της κατοικίας του λαού από τους πλειστηριασμούς, η ουσιαστική προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού από πλημμύρες, σεισμούς και πυρκαγιές.
* * *
Απεργούμε, για να περάσει αυτή η μάχη σε νέα φάση, για να μπουν εμπόδια στον κατήφορο.
Γιατί, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη Βουλή, με παρακαταθήκη μια τέτοια επιτυχημένη απεργιακή κινητοποίηση θα δοθεί από καλύτερες θέσεις η μάχη στους χώρους δουλειάς, για ΣΣΕ που θα κατοχυρώνουν σύγχρονα δικαιώματα και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, που θα ακυρώνουν αντεργατικές επιδιώξεις, όπως ήδη έχουν κάνει μια σειρά σωματεία, καταργώντας στην πράξη τη δουλεμπορική εργασία, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ.λπ.
* * *
Απεργούμε, γιατί το «δεν πάει άλλο», το «κάτι πρέπει να γίνει», η δυσαρέσκεια που φουντώνει μέσα στον λαό μπορεί και πρέπει να βρει αγωνιστική διέξοδο, να «χτυπήσει νεύρο», στην αναμέτρηση με την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Γιατί δεν είναι μοιραίο για τους εργαζόμενους να καίγονται το καλοκαίρι, να πνίγονται με την πρώτη κακοκαιρία, να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, να τσακίζεται το εισόδημά τους, να «βάζουν πλάτη» και να πληρώνουν τα σπασμένα ενός κράτους εχθρικού για τις ανάγκες τους.
Γιατί δεν μπορεί να γίνεται πια ανεκτή η κανονικότητα του διαρκούς πένθους για ανθρώπους που χάνονται άδικα στον βωμό της κερδοφορίας, των «δημοσιονομικών αντοχών», της ίδιας της βαρβαρότητας ενός συστήματος σάπιου μέχρι το μεδούλι.
Γιατί, από τα δάση που έγιναν κάρβουνο μέχρι τις λάσπες της Θεσσαλίας, και από τους νεκρούς από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες μέχρι τα θύματα της εργοδοτικής ασυδοσίας στους χώρους δουλειάς, κάθε τέτοιο έγκλημα φέρει την υπογραφή της καταστροφικής για τον λαό πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ, των κομμάτων που τη στηρίζουν. Της πολιτικής που διαλύει ζωές και καταστρέφει λαϊκές περιουσίες για τα επιχειρηματικά κέρδη, θεωρώντας «κόστος» τα αναγκαία έργα προστασίας, «βαρίδι» τα εργατικά δικαιώματα.
* * *
Τώρα λοιπόν είναι ώρα ευθύνης, για κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, για κάθε δραστήριο συνδικαλιστή, για κάθε εργαζόμενο που ανησυχεί, που διαπιστώνει την ανάγκη να οργανωθεί παντού η πάλη και η διεκδίκηση.
Είναι ώρα να βρεθούν στο στόχαστρο όσοι κάνουν τη δυστοπία πραγματικότητα: Οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι απολογητές της, τα κόμματα που προσκυνάνε την ανταγωνιστικότητα και το κέρδος, οι τοπικές αρχές που έβαλαν και βάζουν πλάτη σε αυτή την πολιτική της εκμετάλλευσης, της καταστροφής, της διαρκούς «έκτακτης ανάγκης», μετατρέποντας σε κρανίου τόπο πόλεις και χωριά.
Σε αυτόν τον αγώνα καθημερινά φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια για να συναντηθούν ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι, τίμιοι συνδικαλιστές, που αγωνιούν για το σήμερα και το αύριο, που βλέπουν κατάματα ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, παρά μόνο νέα εγκλήματα, αλλά και ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα μέσα από τον αγώνα του.
Να βαδίσουν δηλαδή στη διέξοδο που μόνο το ΚΚΕ δείχνει: Της συντονισμένης πάλης, της συλλογικής διεκδίκησης, στον δρόμο της ανατροπής, φέρνοντας στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες στη δουλειά και τη ζωή των εργαζομένων.
