“Αγάπη και συμπάθεια”…

«Αγάπη και συμπάθεια» επιστράτευσε χθες στη βουλή ο Χρυσοχοΐδης κατά τη συζήτηση της επίκαιρης ερώτησης του ΚΚΕ για την καταστολή.

Με «αγάπη και συμπάθεια» επιδόθηκε σε αλγεβρικές αποδείξεις ανυπαρξίας της καταστολής και της κλιμάκωσής της:

«Σε 12 μήνες», είπε, «έγιναν 12.000.000 αστυνομικοί έλεγχοι για την πανδημία. Πόσα επεισόδια έγιναν; 10, 15, 20, 50, 100; Εγώ λέω 100 στα 12.000.000. Μοιάζει με καταστολή, κλιμακούμενη κιόλας;»

Σωστά! Στους 12.000.0000  αστυνομικούς ελέγχους θα έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον 200.000 «επεισόδια» ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για καταστολή και από 500.000 και πάνω για να την ονομάσουμε κλιμακούμενη…

Μέχρι να συμπληρωθούν αυτοί οι αριθμοί, το να βγάζει ένα αστυνομικό όργανο το ματσούκι και ν’ αρχίσει να κοπανάει όποιον βρει γύρω του επειδή του είπανε «γιατί μας γράφεις, δεν κάναμε τίποτα», δεν είναι «καταστολή», είναι «γεγονός κατάχρησης» από αυτά που συμβαίνουν «όσο υπάρχει αστυνομία, όσο υπάρχει εξουσία». Προσέξτε: «όσο υπάρχει»! Διότι στο τέρμα του δρόμου που βαδίζουν οι υπουργοί της ΝΔ, αστυνομία και εξουσία μέλλεται να εξαλειφθούν…

Ως παρόμοια «γεγονότα κατάχρησης», λοιπόν, οφειλόμενα στο ότι ακόμα υπάρχει αστυνομία και εξουσία, πρέπει να θεωρηθούν π.χ. οι άγριοι αστυνομικοί ξυλοδαρμοί σε πλατείες (οργανωμένοι με ειδικές μάλιστα μεθοδεύσεις  σε ορισμένες περιπτώσεις), το καλοκαίρι, ανάμεσα στον μηδενισμό ουσιαστικά των κρουσμάτων και  την έλευση των 4.500.000 τουριστών. Ένα απλό «γεγονός κατάχρησης» είναι π.χ. και το κατοχικού τύπου αστυνομικό μπλόκο σε τρόλεϊ, πριν τρεις μήνες, όπου το τρόλεϊ ακινητοποιήθηκε και οι επιβάτες εξαναγκάστηκαν σε αποβίβαση προκειμένου να ελεγχθούν, ε, αυτά θα συμβαίνουν «όσο υπάρχει εξουσία»…

Το θέμα, όμως, είναι ότι «εξουσία» υπήρχε και πρόπερσι, αλλά τέτοια περιστατικά δεν ήταν και τόσο συνηθισμένα… Αυτό που έλειπε πρόπερσι δεν ήταν η «εξουσία», ήταν η πανδημία και το πρόσφορο έδαφός της σαν πεδίο «ασκήσεων» των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των επιτελείων του.

Αλλά επίσης, ποιος είπε στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι καταστολή είναι μόνο το ξύλο κι όχι το πρόστιμο, ότι «δεν γίνεται η κρατική καταστολή με ομάδες με μπλοκάκια που κόβουν πρόστιμα κόβιντ», ακόμα και χωρίς «επεισόδια»; Ναι, κι έτσι «γίνεται η κρατική καταστολή», πόσο μάλλον όταν η κατεύθυνση του υπουργείου του δεν καλλιεργεί την κριτική  ικανότητα των αστυνομικών οργάνων στο να εφαρμόζουν τον νόμο, αλλά εξωθεί είτε στον «αυτοματισμό» της εφαρμογής του νόμου ανεξάρτητα από τον υποτιθέμενο σκοπό του είτε και στην τιμωρητική  εφαρμογή του για άσχετους λόγους, όπως π.χ. γιατί μια γυναίκα μόνη της πήγε κι άφησε ένα λουλούδι στην πύλη του Πολυτεχνείου στην επέτειο της 17/11.

Για να μην περιοριστούμε στην κρατική καταστολή της καθημερινότητας, την οποία κυρίως αφορούν τα παραπάνω, ας συνεχίσουμε με τις αλγεβρικές εξισώσεις Χρυσοχοΐδη:

«Σε όλη την Ελλάδα σε 50 μέρες έγιναν 632 συναθροίσεις και 25 μόνο είχαν επεισόδια. Οι 189 έγιναν στην Αθήνα. Και μόνο σε 14 είχαμε επεισόδια».

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι εννοεί ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη λέξη «επεισόδια». Είναι όμως γνωστά τα «επεισόδια» που απρόκλητα προκάλεσε η κυβέρνηση του και η αστυνομική βία της, όχι σε μια, όχι σε δυο, αλλά ίσως και σε 14 ή και σε 25 διαδηλώσεις: Στις 17/11, στις μαθητικές  κινητοποιήσεις, σε κινητοποιήσεις υγειονομικών, σε απεργιακές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις εκδηλώσεις μνήμης του Γρηγορόπουλου,  και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις,  σε μια κατασταλτική έξαρση λίγων μόνο μηνών. Και βέβαια, δεν είναι μόνο τα «επεισόδια». Είναι και οι διώξεις που – χωρίς «επεισόδια», και αθόρυβα, χωρίς τους προβολείς της δημοσιότητας – έχουν ασκηθεί σε «οργανωτές»  εργατικών κινητοποιήσεων, σε υγειονομικούς που απεύθυναν κάλεσμα συμμετοχής σε κινητοποιήσεις, μόλις χθες και σε υγειονομικό επειδή είπε δημόσια ότι πλέον δεν υπάρχουν ελεύθερες ΜΕΘ. Μόλις μερικές δεκάδες διώξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες που θα μπορούσαν να ασκηθούν, θα έλεγε – μαντεύω – ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Από την άλλη, την προηγούμενη βδομάδα στη Νέα Σμύρνη, είπε ο κ. υπουργός, έπεσαν «500 και παραπάνω μολότοφ». Τις «μετρήσαμε» ξανά τις μολότοφ και έξω από το Εφετείο, θυμάμαι, και δεν μας βγαίναν τα νούμερα… Ωστόσο, αν δοκιμάζαμε για λίγο την αλγεβρική υπουργική  λογική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κι αυτός ο αριθμός (500 και παραπάνω) δεν είναι και εκπληκτικός σε έναν πληθυσμό 10.000.000 κατοίκων. Πολύ μικρότερη αναλογία από 25 μόνο «επεισόδια» σε 632 συναθροίσεις. Το πρόβλημα, προφανώς, δεν βρίσκεται στη «διαπίστωση». Βρίσκεται στις αλγεβρικές μεθόδους Χρυσοχοΐδη.

Μπορεί, επίσης, ο κ. Χρυσοχοΐδης να παρέλειψε, εδώ όμως ας μην παραλείψουμε – πέρα από «επεισόδια» και αριθμούς – το κατασταλτικό νομοθετικό έργο της κυβέρνησης το οποίο, από μόνο του, πιστώνεται επίσης στην κλιμακούμενη κρατική καταστολή. Περιορισμοί στο δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, έλεγχος εισόδου και «πανεπιστημιακή αστυνομία» στα ΑΕΙ…

Που όμως δεν είναι η αστυνομία. Είναι η… δημοκρατία!

*

Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι και στη Νέα Σμύρνη, την προηγούμενη βδομάδα, δεν έδρασε η αστυνομία αλλά η δημοκρατία… Ήταν η «δημοκρατία» που την Κυριακή 7/3 άσκησε βία, με μίσος και φανατισμό, ενάντια στους πολίτες. Βία «άσκοπη και καταδικαστέα», βέβαια, από τη στιγμή που έπεσαν στο κενό τα απροσχημάτιστα ψέματα, τα οποία από την άκρη της κυβερνητικής γλώσσας διοχετεύονταν στα μμε και αναμεταδίδονταν από αυτά με βιομηχανική ομοιομορφία.

Πρόκειται για τις χυδαίες ψευδολογίες, από τις οποίες δεν απέμεινε παρά η φράση «ό,τι κι αν προηγήθηκε», την οποία ψέλλισε ο κ. Χρυσοχοΐδης κατά τη χθεσινή κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.

Αν πιστεύαμε  τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι δεν ήταν η αστυνομία αλλά η… δημοκρατία, αυτή που στις 9/3 επιδόθηκε σε μια πολύωρη επιχείρηση κυνηγητού και ξυλοδαρμού διαδηλωτών στους δρόμους της Νέας Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής, μια πολύωρη επιχείρηση τρομοκράτησης των περιοίκων, με το προσφερόμενο πρόσχημα του ξυλοδαρμού ενός αστυνομικού υπό θολές – το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί – συνθήκες, και ακόμα θολότερες με τη διαφαινόμενη μεθοδολογία των συλλήψεων που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες…

Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, στη  Νέα Σμύρνη είχαμε «9 τραυματισμένους αστυνομικούς, κανέναν διαδηλωτή». Οπότε, και στις εικόνες που ακολουθούν, και αποτελούν ένα μόνο παράδειγμα, από αυτά που καταγράφηκαν, ανάμεσα σε τόσα που δεν έτυχε να καταγραφούν,  μπορούμε απλώς να πούμε ότι η κοπέλα, που αστυνομικοί απρόκλητα κι αναίτια την πετάνε από τα σκαλιά και την κλοτσάνε στο σώμα με  όλη τους τη δύναμη, δεν «τραυματίστηκε».

***

Το φάντασμα του «ευρωπαϊκού μέσου όρου» δεν παύει να πλανιέται πάνω από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άλλοτε πρόκειται για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, άλλοτε για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο θανάτων από την πανδημία ανά εκατομμύριο κατοίκους, τώρα προέκυψε και ο ευρωπαϊκός κατασταλτικός μέσος όρος.  Ο κ. Χρυσοχοΐδης βάλθηκε χθες να μας απαριθμεί πόσα ευρωπαϊκά κατασταλτικά μέσα δεν διαθέτει το ελληνικό κρατικό κατασταλτικό οπλοστάσιο.  Διαμαρτυρήθηκε για τα λόγια περί «χούντας» που ακούγονται, μη-προβληματιζόμενος για όσα τείνουν να εξομοιώνουν με χούντα τη «δημοκρατία» που υπηρετεί (κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και πανεπιστημιακή αστυνομία είναι σαφώς ένα από αυτά, αλλά όχι μόνο), και στη συνέχεια, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα φυσά το «δροσερό αεράκι της δημοκρατίας» (σύμφωνα με τα πρωθυπουργικά λόγια) σκιαγράφησε μια εικόνα ευρωενωσιακής «χούντας» που επιτίθεται στους λαούς με ελαστικές σφαίρες, άλογα, χειροβομβίδες, αστυνομικούς σκύλους.

Για να δοθεί «δημοκρατική» επίφαση στο ευρωενωσιακό κατασταλτικό οικοδόμημα, δεν παρέλειψε να τοποθετήσει απέναντί του και τον  «εσωτερικό εχθρό» που θα προτιμούσε, κατατάσσοντας συλλήβδην όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις  που δέχονται την καταστολή των κυβερνήσεων της ΕΕ στην κατηγορία των «ακροδεξιών αρνητών των εμβολίων και της μάσκας»…

Είναι παραπάνω από φανερό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα θα ήθελε να έχει απέναντι του «αρνητές της πανδημίας» αντί για τη λαϊκή διεκδίκηση μέτρων ενίσχυσης των Συστημάτων Υγείας (που πεισματικά αρνείται να πάρει η κυβέρνηση του κ. Χρυσοχοΐδη), αντί για τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλειά και στη ζωή, όπως είναι φανερά και τα αντανακλαστικά στα οποία στοχεύει ο συγκεκριμένος ρητορικός χειρισμός. Αλλά στο σημείο αυτό τίθεται γενικότερα το ζήτημα των ιδεολογικών στοχεύσεων της τοποθέτησής του.

Με «αγάπη και συμπάθεια» απευθύνθηκε προς τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, διερωτώμενος σχετικά με της κινητοποιήσεις στη Νέα Σμύρνη: «Ποιος σας κατέστειλε; Ποιος χάλασε την εικόνα της δικής σας διαμαρτυρίας;». Πέρα από το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε παρά «λούμπεν και βίαιες μειοψηφίες»…  Την σωματική κακοποίηση της κοπέλας που στο παραπάνω βίντεο εικονίζεται να ξυλοκοπιέται απρόκλητα και βάναυσα από τους αστυνομικούς (και βεβαίως δεν είναι η μόνη), την διαδέχθηκε χθες και η ηθική της κακοποίηση από το βήμα της βουλής εκ μέρους  του υπουργού της αστυνομίας, που ουσιαστικά την αποκάλεσε «λούμπεν», αποσκοπώντας ταυτόχρονα να υποβάλει την εντύπωση ότι εκμαιεύει συναινέσεις πατώντας πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συγκροτημένο λαϊκό κίνημα και τη δράση των «λούμπεν» στοιχείων, όπως υβριστικά χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη κοπέλα – ασχέτως που δεν την κατονόμασε – όπως και όλους τους νέους που υπέστησαν στη Νέα Σμύρνη την κρατική κατασταλτική βία.

Με τον ίδιο τρόπο έθεσε στο κατασταλτικό κυβερνητικό στόχαστρο «τα γήπεδα», όχι βέβαια αναγνωρίζοντας το ρόλο των κρατικών προβοκατόρων που δρουν μεταξύ οργανωμένων οπαδών των ομάδων, στον οποίο ρόλο αναφέρθηκε ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, αλλά ψαρεύοντας εντυπώσεις συναίνεσης στα θολά νερά στα οποία νιώθουν σαν το ψάρι τα κρατικά επιτελεία που ως υπουργός εκπροσωπεί ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Την εντύπωση της εκμαιευμένης συναίνεσης θέλησε να υποβάλει ο  κ. Χρυσοχοΐδης και στην περίπτωση των διαδηλώσεων «για τον Κουφοντίνα», 316 στον αριθμό όπως τις μέτρησε («οι μισές από τις 632»), «ξεχνώντας» ότι κι αυτές (όσες στην πραγματικότητα είναι) αποτελούν το όχι-απρόσμενο προϊόν της πολύμορφης κυβερνητικής αυθαιρεσίας (νομοθετικής και εκτελεστικής) στη μεταχείριση του κρατούμενου. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες κάθετες ηθικές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφωνίες με τη δράση του Κουφοντίνα δεν επέτρεψαν και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση την απόσπαση συναίνεσης για τη «διαχείριση» της θέσης του ως κρατούμενου, ποινικά καταδικασμένου για τις πράξεις του. Η ίδια αυτή «διαχείριση» δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να επικαλείται σαν κάτι «ξένο» από την ίδια και την πολιτική της τις διαδηλώσεις «για τον Κουφοντίνα». Και, τέλος, οι πολιτικές και ποινικές ιδιότητες του Κουφοντίνα δεν «αρκούν» για να αποσπαστεί η κυβερνητική μεταχείρισή του από την συνολική επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής και από την κυβερνητική κατασταλτική κλιμάκωση που με τόση ιερή αγανάκτηση, τόση «αγάπη και συμπάθεια», αποποιήθηκε ο κ. Χρυσοχοΐδης στην κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.

***

Δυο φορές στην τοποθέτησή του ο κ. Χρυσοχοΐδης, έκανε λόγο για την «διαγενεακή ανισότητα» που συνιστά η πανδημία για τους νέους…

Η προσπάθεια εξοβελισμού της «κλασικής» κοινωνικο-οικονομικής ισότητας από την κοινωνική συνείδηση δεν είναι πολύ πρόσφατη υπόθεση. Μέρος αυτής της προσπάθειας αποτελεί κι η εφεύρεση «ανισοτήτων» αυτού του είδους, ως υποκατάστατων της ανισότητας που συνεπάγεται η κυριαρχία των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων.

Ποιος θυμάται όμως την «εκλαϊκευση» της «διαγενεακής ανισότητας» από τον πρωθυπουργικό σύμβουλο που διακήρυσσε ότι «σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους»…

***

Έκανε λόγο ο κ. Χρυσοχοΐδης για «παραμύθια με δράκους αστυνομικούς και καταστολές και βασανιστήρια».

Θα όφειλε, από τη θέση του, να είναι μάλλον θορυβημένος από τις λεπτομερείς καταγγελίες βασανισμών σε βάρος συλληφθέντων στο εσωτερικό της ΓΑΔΑ.

Η ελαφρότητα της σχετικής υπουργικής αποστροφής αποπνέει άρωμα συγκάλυψης όχι μόνο ενδεχόμενων βασανιστηρίων που διαπράχθηκαν, αλλά και του μηχανισμού που τα διέπραξε.

Στη θέση της εξονυχιστικής έρευνας των καταγγελιών, οι υπουργικές αναφορές στη φήμη της χώρας (!) και στην επερχόμενη τουριστική περίοδο (!), μόνο ως χυδαιότητα μπορούν να χαρακτηριστούν.

Πηγή: Ιππόκαμπος