Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Γιατί;» του Άγγελου Κώνστα

Ξανά, γιατί;
Σε ποιον πόλεμο κινάμε
Δεν κοιμάμαι
Μόνο σκέφτομαι τι όνειρο πουλάμε

Βαρύ το φως
Βαρύ και το σκοτάδι
Κάθε βράδυ
Ένα βόλι πάει κι αφήνει,
Του θανάτου ένα σημάδι

Γιατί, ξανά;
Γιατί τους πολεμάμε;
Είναι ανθρώποι σαν και μας που καρτεράνε
Μια δουλειά, μια αγκαλιά,
Κάτι να φάνε

Γιατί, και ποιοι
Και πού μας κουβαλάνε;
Τι έχω γω κι ο Ισμαήλ που μας χωρίζει;
Κι ο Ιβάν για τα παιδιά του που δακρύζει
Ποια πατρίδα μνήματα θερίζει;

Ξανά, γιατί;
Τα ελάφια πια διψάνε
Τα ποτάμια δεν κυλάνε και μετράνε
Μόνο αίμα στις καρδιές, χαλάνε

Γιατί, γιατί;
Η πατρίδα μου είναι ξένη
Περιμένει ένα ξένο πλανεμένη
Και στο θερισμένο χώμα μένει

Πού είστε εσείς;
Πού είστε αδέρφια μου, πού είστε;
Βρε μιλήστε, τη ζωή σας απαιτήστε.
Το θεριό, τώρα, το θάνατο αρνείστε.

Και τη σφαίρα, τη μαχαίρα που κρατάς
Άντε στρέψ’τη, σ’ όσους σε κάναν να πονάς

Ξεκινώ, κι εγώ, ξεκινάμε την πορεία,
Ιστορία, και κινάμε το ποτάμι

Κοίτα, θεριό, κείνοι σύνορα χαράξαν
Με το μνήμα, ένα κάτεργο που φτιάξαν

Κοίτα, θεριό, χώμα ποτισμένο μ’ αίμα
Στις καρδιές τώρα το μάθαμε το ψέμα
Χέρι-χέρι, και κινάμε γι’ άλλο ρέμα

Εγώ, εσύ, ο Ισμαήλ κι η Τζένη
Και ο Μίλτος κι ο Ιβάν, οι πονεμένοι

Πόσες φορές θα ρίχνουμε το κέρμα;
Και σε ειρήνη και σε πόλεμο ένα ψέμα
Χαμένοι εμείς, πάντα, δίνουμε το αίμα

Τώρα λοιπόν,
Που τα “γιατί” μιλήσαν,
Τη φωνή μας και το μπόι μας μετρήσαν
Όλο έσπασε το κέρμα,
Και δικό μας το θεριό!