Αν οι Κυκλάδες ήταν Μουντιάλ…

Την “επιλόχειο κατάθλιψη” μετά το Μουντιάλ, την διαδέχτηκε το πένθος για τα θύματα στις πυρκαγιές. Ευτυχώς, πάντως, για κάποιους ο Αύγουστος είναι περίοδος διακοπών ή έστω ονείρων και σχεδίων. Και φαβορί-προορισμός για όσους είναι κάτω από τα Τέμπη, δεν είναι η Ιθάκη κι η Πηνελόπη, αλλά κάποιο νησί των Κυκλάδων, που είναι το αντίστοιχο “σαν τη Χαλκιδική δεν έχει” για εμάς τους νότιους. Αν καταφέρεις λοιπόν να ξεπεράσεις τη Σκόπελο και τους σκοπέλους των προκριματικών με τα ακτοπλοϊκά και τη διαμονή (εκτός κι αν πας με τη λύση του ελεύθερου κάμπινγκ και καλά θα κάνεις), το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου σε περιμένει.

Ναι αλλά ποια Κυκλάδα από όλες; Κι αν όλες μαζί έπαιζαν σε διοργάνωση, ένα μικρό Μουντιάλ, ποια ομάδα θα υποστηρίζαμε; Και ποια Εθνική θα ήταν κάθε νησί; Οι απαντήσεις μόνο εδώ. Οθόνη υπολογιστή σε εμένα.

Τα αντιπαθητικά φαβορί: Μύκονος και Σαντορίνη. Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι -που θέλουν πάντως πάγο- και σα να λέμε Βραζιλία και Γερμανία.

Φαντεζί, εξωτικές (κυρίως ως προς κάτι γραφικά σούργελα που τις επισκέπτονται), ακριβές σαν τις ρήτρες των σούπερ σταρ, αλαζονικές. Αντί για (λάτιν) φολκλόρ μαζεύουν αφόρητο λάιφ-στάιλ, με κόσμο που πάει στα προφανή, ό,τι έχει ακούσει από τα ΜΜΕ και διαβάζει στο ίντερνετ. Έχει όνειρο να φωνάξει και αυτός μια φορά “Μύκονοοοοοοςςς” στο live tv ή να ανεβάσει insta story με ηλιοβασίλεμα, για να νιώσει και αυτός νικητής…

Αμοργός/Φολέγανδρος. Σα να λέμε Αργεντινή.

Πρώην εναλλακτικοί προορισμοί και επισκέπτες. Θέλουν ίσως κάτι διαφορετικό, όχι όμως και να μην έχουν καμία ελπίδα για κοσμοπολίτικη ζωή. Δεν πάνε στο προφανές, που πάει η μεγάλη μάζα, αλλά δεν τους χαλάει η πολυκοσμία κι η εναλλακτική μόδα. Κάποιοι τις στηρίζουν βέβαια από παλιά, όταν ήταν διαφορετικά κι “αντισυστημικά” νησιά, και ξενερώνουν τώρα με την κοσμπολίτικη στροφή, αλλά ξέρουν πως οι πρώτες αγάπες (Ντιέγκο) δεν ξεχνιούνται. Και όταν βλέπεις να ακυρώνει το φιλικό αγώνα με το Ισραήλ ή αν βουτήξεις, τέλος πάντων, στο Μούρο ή στο Αμπέλι ή φας στην Άνω Μεριά, λες: εντάξει, εδώ είμαστε (ακόμα)…

Δονούσα-Ανάφη-Ηρακλειά. Σα να λέμε Κολομβία ή κάποια υποσαχάρια αφρικανική ομάδα, πχ Γκάνα-Σενεγάλη.

Εναλλακτικοί προορισμοί, χύμα παιχνίδι, αίμα κι άμμος, ή μάλλον αλκοόλ κι άμμος, χύμα παιδιά, χαρά γεμάτα. Τζίβες, χρώματα, μουσικές, όσα πάνε κι όσα έρθουν. Και πολλή ζέστη σε κάθε περίπτωση, ιδίως αν δε βρεις σκιά στο ελεύθερο.

Κίμωλος-Κουφονήσι-Σχοινούσα. Σα να λέμε Ουρουγουάη.

Παλιότερα, η “Ουρου” θα μάτσαρε με τέρμα εναλλακτικούς προορισμούς, όπως αυτά τα νησιά που ήταν δυσπρόσιτα κι απευθύνονταν σε λίγους. Τώρα τελευταία όμως έχουν ανέβει κατηγορία κι αναβαθμίζονται σε εναλλακτική μόδα, με ανεβασμένες τιμές και ανταλλακτική αξία για τους παίκτες της ομάδας. Έχουν γίνει και λίγο πιο χίπστερ, αλλά κάθε φορά που δαγκώνει ο Σουάρες ή κάνει κάποιο τάκλιν στην καρωτίδα ο Γκοντίν ή πας στο κάτω Κουφονήσι και σε άλλες αντίστοιχες καβάτζες να αράξεις με τη σκηνή, νιώθεις πως η μαγεία δεν έχει χαθεί.

Ίος. Σα να λέμε Αγγλία-Ολλανδία.

Το ποδόσφαιρο δε θα έρθει σπίτι του. Κι η Ολλανδία παραμένει βασίλισσα χωρίς στέμμα. Κι η Ίος ένα ωραίο νησί, που είναι γνωστό όμως κυρίως για τη μία όψη του, με τους μεθυσμένους πιτσιρικάδες από όλο τον κόσμο που εκδράμουν σαν Άγγλοι χούλιγκαν. Έχει όμως φανατικούς πιστούς οπαδούς που δεν την αλλάζουν με τίποτα. Και η σύγκριση είναι προφανής, δε χρειάζονται περσότερα.

Τήνος-Νάξος. Σα να λέμε Ιταλία-Πορτογαλία.

Αυτή είναι η κατηγορία των παρεξηγημένων νησιών-ομάδων. Υπάρχει η θεωρία πως δεν έχουν ωραίες παραλίες και δεν παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο. Πως έχουν μόνο ωραία χωριά ή μόνο θρησκευτικό τουρισμό. Πως είναι μονοδιάστατες, παίζουν μόνο άμυνα ή έχουν το Ρονάλντο σε ρόλο Παναγιάς της Τήνου.
Αφενός όμως δεν είναι έτσι. Αφετέρου έχουν πολλούς φανατικούς κι αφήνουν τελικά το στίγμα τους σε όποιον θα τις επισκεφτεί. Κι έχουν πολύ ωραίο φαγητό, σαν τις ιταλικές πίτσες που παραγγέλνεις, όταν βλέπεις μπάλα.

Σίφνος-Τζια. Σα να λέμε Μεξικό.

Ωραία μωρέ, αλλά έχουν χαμηλό ταβάνι και συγκεκριμένα όρια. Ξέρεις πως θα αποκλειστούν στους 16 και δεν πάνε πιο πέρα.

Σύρος. Σα να λέμε Ισπανία.

Πολλοί λαοί και αρκετές θρησκείες -αν και στην Ισπανία είναι κυρίως καθολικοί, με καθολική κατοχή μπάλας. Τίκι-τάκα χωρίς πολλές παραλίες και ουσία. Ωραία πόλη, αλλά μέχρι εκεί για καλοκαίρι. Το Πάσχα όμως είναι μαγικά, όπως η Ισπανία τη διετία 2010-12 και οι ισπανικές ομάδες το χειμώνα στην Ευρώπη.

Κύθνος-Αντίπαρος. Σα να λέμε Βαλκάνια.

Η Κύθνος είναι κοντά στην Αθήνα, μια γειτονιά, σαν τις βαλκανικές χώρες. Είναι άγνωστος προορισμός, πολλοί πάνε από ανάγκη για να κάνουν οικονομία και ανακαλύπτουν ένα υπέροχο νησί, που σε πολλά πράγματα είναι σα να έχει μείνει στη δεκαετία του 80′, αλλά είναι γρήγορα αναπτυσσόμενο. Και διατηρεί τελικά μια ιδιαίτερη ομορφιά.

Σέριφος-Πάρος. Σα να λέμε η ομάδα-έκπληξη τουρνουά.

Παραδοσιακοί προορισμοί για τις πρώτες διακοπές μετά το Λύκειο και για φοιτητές. Έκτοτε μπορεί να μην ξαναπάς ποτέ όμως. Πολύς κόσμος που πάει κι ενθουσιάζεται, γιατί δεν έχει δει πολλά και δεν έχει μέτρο σύγκρισης. Αρκετοί βέβαια γίνονται φανατικοί κι επανέρχονται.

ΥΓ: η Ικαρία είναι η προφανής επιλογή αν θες να πολιτικοποιήσεις τις διακοπές. Όπως ήταν η στήριξη στην ΕΣΣΔ παλιότερα ή στην Κούβα και τη Βενεζουέλα σήμερα (εκτός ποδοσφαίρου όπου αντικειμενικά οι σύντροφοι είναι άμπαλοι).

Mariori