Δύο μέρες μετά την καταστροφή – Αυτοψία στο Μάτι και το Κόκκινο λιμανάκι, και τη δομή αλληλεγγύης… (ΦΩΤΟ)

Λάβαμε από το δημοσιογράφο και συγγραφέα Χρήστο Φιλίππου και δημοσιεύουμε το συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ και τις εντυπώσεις του από την επίσκεψη που έκανε στον κατεστραμμένο οικισμό στο Μάτι και το Κόκκινο λιμανάκι, μόλις δύο μέρες μετά την πύρινη καταστροφή. Παράλληλα είδε από κοντά και καταγράφει και με τη βοήθεια του φωτογραφικού φακού την αλληλεγγύη που είναι ο δρόμος των φτωχών και τις δομές που έχουν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν τους πληγέντες. Μια πολύ δυνατή καταγραφή που αξίζει να διαβάσετε.

Τη δεύτερη μέρα μετά τον μεγάλο χαμό στο Μάτι και τις γύρω περιοχές μπήκα μετά τις πέντε το απόγευμα να φωτογραφίσω ό,τι είχε απομείνει. Έφτασα στην Ραφήνα στις τέσσερις περίπου το μεσημέρι. Έμεινα στην πλατεία της μισή ώρα περίπου. Μετά από υποδείξεις των κατοίκων πλησίασα το παλιό κτίριο του ΟΤΕ, στο ισόγειο του οποίου γινόταν η συλλογή τροφίμων και άλλων συναφών ειδών. Τα πρόσωπα όλα ήταν δοσμένα σε μια υπηρεσία θαρρείς, απορροφημένα. Αφοσιωμένα!.. Υπηρεσία αλληλεγγύης ωστόσο!

Γιατί η αλληλεγγύη είναι ο δρόμος των φτωχών… Είναι ο δρόμος για να παρακάμψουν το φαύλο ελληνικό κράτος, και όποιο άλλο, τις προβληματικές – άρρωστες δομές του με άλλα λόγια και τις εξουσίες του από τις αποφάσεις των ειδικών κρατικών αξιωματούχων με θέσεις ευθύνης… Ένιωθαν όλοι υπέροχα με αυτό, και μαζί με αυτούς κι εγώ! Κι όλοι μαζί εκεί σκυμμένοι σε τούτη την προσφορά. Περνούσα απαρατήρητος σχεδόν ανάμεσά τους… Αγόρια κορίτσια, παιδιά μικρά στο χέρι με τη μητέρα τους. Εκεί είχες κάτι πραγματικά σπουδαίο να υπολογίζεις για να ελπίσεις.

Σε μισή ώρα ετοιμάστηκα για το Μάτι και το Κόκκινο λιμανάκι. Πήρα το αυτοκίνητο και μετακινήθηκα από την πλατεία της Ραφήνας προς το Μάτι. Μπήκα κατόπιν των τυπικών συνεννοήσεων με αστυνομικούς που φύλασσαν την περιοχή στο δρόμο για το Κόκκινο λιμανάκι. Όσο πλησίαζα με έπιανε ένα σφίξιμο στο στομάχι που δυνάμωνε όσο μετέβαινα σε ένα πεδίο στάχτης και ολέθρου… Έμοιαζε με την απόγνωση και τον φόβο που φυσούσε την ώρα της φλόγας και του κακού… Τριγύρω είχαν καθαρίσει τα πολλά καμένα αυτοκίνητα, πάνω στις στάχτες τους οδηγούσαμε όλοι εκείνη την ώρα. Κάποια απομεινάρια παρέμεναν δεξιά – αριστερά, σωρός ή σα φαντάσματα αποκαμωμένα στις γωνίες ή τα πεζοδρόμια. Κι όταν σήκωνα το βλέμμα για να συναντήσω τις αυλές και τις όψεις των αποτεφρωμένων από τη φλόγα σπιτιών, δυνάμωνε ο πόνος μου και ένα δηλητήριο σχεδόν πότιζε τις φλέβες μου. Αρρώσταινα… Απομακρύνθηκα μέσα σε εκτάσεις καμένες, γειτονιές απανθρακωμένες, και σε γωνιές χωραφιών που ακόμη κάπνιζαν. Ήμουν ήδη στο Μάτι.

Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη, έξω από μια αυλή. Πλησίασα και ρώτησα ένα νεαρό άντρα “Πού είμαι;.. Πού είναι το Μάτι;”
“Είμαι από τη Βιέννη”, μου απάντησε στα αγγλικά.
Τον κοίταξα, ήταν ιδρωμένο το πρόσωπό του.., και τον ρώτησα στα αγγλικά:

“Από πού είσαι;”
“Από την Αυστρία είμαι” μου επανέλαβε σχεδόν ήσυχα.
“Πού είναι το Μάτι;”
“Στο Μάτι είσαι. Εδώ είναι το Μάτι…”

Σώπασα για λίγο, και πριν φύγω τον ρώτησα κάτι ακόμη:
“Πώς νιώθεις εσύ με όλο αυτό, εδώ;”
“Είναιιι… Είναι μια τρέλα!” μου είπε.

Το σούρουπο γύρισα στην πλατεία της Ραφήνας. Ακόμη δεν είχα αποβάλει την θανατική εκείνη μυρωδιά από πάνω μου. Η πλατεία της όμως είχε γεμίσει με παιδικά παιχνίδια πια, γέλια, φωνές, και τρεχαλητά… ‘Είναι άδικο η ιστορία να επαναλαμβάνεται! Πρέπει να ζήσουμε έναν καινούριο, καλύτερο κόσμο. Πρέπει να πάρω την ευθύνη στα χέρια μου‘, σκέφτηκα! Τελειώνει ο χρόνος μας… Κι ο χρόνος αυτών των Υπευθύνων είναι απολύτως μάταιος!

Χρήστος Φιλίππου

29/07/2018