Ο Τσίπρας υπέβαλε τα ΣΕΒη του – “Η κυβέρνηση δε στήριξε δυναμικά τις επιχειρήσεις”

Αφού πρώτα συνεχάρη το νεοεκλεγέντα πρόεδρο Δημήτρη Παπαλεξόπουλο, μην κρύβοντας τη χαρά του που «ένας πολύ κρίσιμος κλάδος, αυτός της Βιομηχανίας, παίρνει το τιμόνι του ΣΕΒ», γιατί σαν το τίμιο παραγωγικό κεφάλαιο του τόπου δεν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας στηλίτευσε την κυβέρνηση που “Δεν στήριξε δυναμικά τις ελληνικές επιχειρήσεις”, “όταν πανευρωπαϊκά έχουν ανοίξει οι κρουνοί της κρατικής ενίσχυσης”, υπονομεύοντας έτσι έναν στόχο κάθε γνήσιου αριστερού, που δεν είναι η παρά η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Είναι τόσο απέλπιδα η προσπάθεια της Κουμουνδούρου να εφεύρει διαφορές, που κατορθώνει με θαυμαστή συνέπεια να βγαίνει από τα δεξιά στη ΝΔ. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να θεωρηθούν καν κεϋνσιανισμός (που κι αυτός φυσικά κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικός είναι), αφού ακόμα και οι αλλοτινές δημαγωγικές εξαγγελίες για “αναδιανομή εισοδημάτων” μετατρέπονται σε “αναδιανομή κρατικού χρήματος”, δηλαδή χρημάτων των φορολογουμένων προς τις επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια, το περιλάλητο “κοινωνικό κράτος” μετατρέπεται σε “κράτος πρόνοιας για το κεφάλαιο”.

Ο Τσίπρας κατηγορεί την κυβέρνηση για “συνθηματολογία” και για μπουλντόζες που περιμένουν με αναμμένες μηχανές και μετά γίνονται ανέκδοτο, εννοώντας την επένδυση στο Ελληνικό, που τάχα σε άλλες, ξεχασμένες, περιόδους πολεμούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Διακρίνει “αυταρέσκεια και ερασιτεχνισμό” στην κυβέρνηση, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι η δική του κυβέρνηση έκανε και θα ξαναέκανε τη δουλειά που θέλει το εν λόγω ακροατήριο με σεμνότητα και επαγγελματισμό. Και σε αυτό το δεύτερο σκέλος τουλάχιστον, τα πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητείας του δίνουν απόλυτο δίκιο. Γεγονός εξάλλου που γνωρίζει καλά κι ο ίδιος ο ΣΕΒ, που όχι μόνο επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πρόσφατα, πριν λίγους μόλις μήνες, ομολογούσε πως τα δυο μεγαλύτερα κόμματα «Παρά τις ιδεολογικές διαφορές […] συγκλίνουν στην αναγκαιότητα μετάβασης της οικονομίας σε ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο εστιασμένο στις επενδύσεις και τις εξαγωγές, με περισσότερο σχεδιασμό, λιγότερη παροχολογία και μεγαλύτερη συμμόρφωση προς τους περιορισμού […]»