Έχασε τη μάχη για τη ζωή ο Δημήτρης Χριστόφιας σε ηλικία 72 ετών

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, σε ηλικία 72 ετών, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας, νικημένος από τα πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Ως γραμματέας είχε να διαχειριστεί την κρίσιμη περίοδο του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, όταν και είχαν σημειωθεί έντονοι τριγμοί σχετικά με την ορθή στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στο σχέδιο. Παρά τα έντονα διλήμματα, που τροφοδοτούνταν από το φόβο έξαρσης του εθνικισμού στο νησί, αλλά και την αξιοποίηση της λαχτάρας του κυπριακού λαού για επανένωση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντέλει το κόμμα αποφάσισε να στηρίξει το “ΟΧΙ”. Στην απόφαση είχε βαρύνει και η απόλυτη άρνηση του τότε προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο (“εγώ παρέλαβα κράτος και δεν πρόκειται να παραδώσω Κοινότητα”), που είχε εκλεγεί με τη στήριξη του ΑΚΕΛ.

Έχοντας παραδοσιακά μεγάλη επιρροή στην πολιτική σκηνή της Κύπρου, το 2008 το κόμμα αποφασίζει να αλλάξει την τακτική συμμαχιών που είχε παγίως ως τότε, κατεβάζοντας υποψήφιο από τους δικούς του κόλπους. Ο Δ. Χριστόφιας κατορθώνει να ανταποκριθεί στην πρόκληση, παρότι στον πρώτο γύρο έρχεται οριακά δεύτερος σε μια αναμέτρηση θρίλερ με τον Ιωάννη Κασουλίδη του Δημοκρατικού Συναγερμού. Ο Χριστόφιας αυξάνει θεαματικά τη διαφορά στο δεύτερο γύρο, επικρατώντας με 53% και σχηματίζοντας την πρώτη κυβέρνηση του ΑΚΕΛ στη Μεγαλόνησο.

Μεγάλος πόθος του νέου προέδρου ήταν επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος, αποδεχόμενος ως επώδυνο συμβιβασμό, όπως το χαρακτήριζε ο ίδιος, τη λύση της διζωνικής δικοινωτικής ομοσπονδίας. Η επιδίωξη λύσης και ο φόβος της διχοτόμησης εξάλλου ήταν που, κάποια χρόνια πριν, είχε οδηγήσει σε στη φιλοενταξιακή στροφή του ΑΚΕΛ, προσδοκώντας, μάταια όπως αποδείχτηκε ως τώρα, σε καλύτερους όρους για τη διευθέτηση αυτού του φλέγοντος θέματος. Τα θετικά μέτρα προσέγγισης με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, στα οποία ως σήμερα διατηρεί παράδοση το ΑΚΕΛ, δε στάθηκαν ικανά να οδηγήσουν σε ουσιαστική πρόοδο του Κυπριακού.

Εντέλει το όνομα του Δημήτρη Χριστόφια συνδέθηκε κυρίως με εξελίξεις στην εσωτερική πολιτική του νησιού. Στη μνήμη του κυπριακού και όχι μόνο λαού έχει εντυπωθεί η σκηνή που ο τότε πρόεδρος αναλύθηκε σε δάκρυα, τη στιγμή του διαγγέλματος εισόδου της Κύπρου στα μνημόνια, καθώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Μεγαλονήσου και η διάψευση των ελπίδων βοήθειας από Ρωσία και Κίνα ήταν εξαιρετικά άμεσος. Η χαριστική βολή για τη θητεία του ωστόσο υπήρξε η πολύνεκρη καταστροφική έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί, στις 11 Ιούλη 2011, όπου εκτός από την απώλεια 13 ανθρώπων και των τραυματισμό 62, χάθηκε κι ένας ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός, οδηγώντας την ηλεκτρική παραγωγή του νησιού σε πτώση 50%. Η τραγωδία αυτή χρεώθηκε στην κυβέρνηση (αργότερα καταδικάστηκε σε φυλάκιση και ο τότε υπουργός άμυνας), συμπαρασύροντας φυσικά και τη δική του αποδοχή από τον κόσμο.

Η πολιτική αποτίμηση του έργου του Χριστόφια, χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειας διακυβέρνησης ενός κομμουνιστή σε συνθήκες μη ανατροπής της αστικής εξουσίας, δεν είναι έργο της παρούσης. Ο τέως πρόεδρος της Κύπρου υπήρξε πάντως σίγουρα μια σεμνή μορφή της πολιτικής ζωής του τόπου του, που διαδράματισε σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες καμπές της πρόσφατης κυπριακής δημοκρατίας.