Δυο λέξεις για όποιον Συριζαίο σας πει για Στάλιν και προσωπολατρία: “Άντζυ Σαμίου”

Είναι γνωστό πως η Αριστερά ανέκαθεν συγκινούσε τα πιο ανήσυχα πνεύματα και τους πιο ευαίσθητους δημιουργούς στον καλλιτεχνικό χώρο,

Είναι επίσης γνωστό πως η “ιδεολογική ηγεμονία” της είχε φτάσει στο (αδύνατο) σημείο της Άντζυς Σαμίου, κατακτώντας και διαπλάθοντας νέες αγωνιστικές συνειδήσεις σε ευρύτερες μάζες, κι ας χρειάστηκε να πέσει πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά.

Υποκλίνομαι στον Πρωθυπουργό, τον Άνδρα, τον Ηγέτη, τον Άνθρωπο @atsipras!

— Angie Samiou (@AngieSamiou) January 13, 2019

Εδώ όμως φτάνουμε στα όρια μιας ερωτικής εξομολόγησης, η οποία:

α) δίνει απάντηση στον “γκόμενο Κούλη” και τη θαυμάστριά του στην Κυψέλη.

β) είναι τόσο φρέσκια όσο και τα σουξέ της τραγουδίστριας ή οι θαυμαστές του Ανδρέα Παπανδρέου με τα πλαστικά σημαιάκια.

γ) δίνει άλλη σημασία στους στίχους της λαϊκής βάρδου:

ο πυρετός με σβήνει (έτσι εξηγείται το παραλήρημα)
κι εσύ είσαι η ασπιρίνη (για τους πόνους του μνημονίου)

Το σύστημα βέβαια δε γιατρεύεται με γιατροσόφια, αλλά αυτό ακριβώς επαγγέλλεται κάθε μορφής σοσιαλδημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της: ασπιρίνες για την ανίατη νόσο της καπιταλιστικής οικονομίας και όσους υποφέρουν.

Και αν αναρωτηθεί κανείς: Γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;

Γιατί ακόμα κι αυτά είναι πιο ενδιαφέροντα από την πολιτική αντιπαράθεση στη Βουλή, που μοιάζει δεύτερο πρόγραμμα (αντι)λαϊκό. Αν έχετε αντίρρηση, δείτε πχ πώς προσεγγίζει το θέμα μια… “έγκυρη” σελίδα που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ.