Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους φτωχούς – Έλαμψε σα χρυσός η αθωότητα του Ριχάρδου, που μένει ελεύθερος

Κι όσοι μιλήσετε για ταξική φύση της αστικής δικαιοσύνης, είστε απλά κακοπροαίρετοι.

Ένα τεράστιο πλήγμα δέχτηκαν οι πολέμιοι της υγιούς επιχειρηματικότητας στη χώρα μας, καθώς έγινε δεκτή η αίτηση αποφυλάκισης του ενεχυροδανειστή Ριχάρδου, αφού κατέπεσαν οι κακουργηματικές κατηγορίες περί λαθρεμπορίου, κι ως εκ τούτου κι εκείνες της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Όλα αυτά καθότι εμφανίστηκε έγγραφο με το οποίο γίνεται γνωστό ότι ο επιχειρηματίας δεν οφείλει δασμούς και φόρους για εξαγωγή χρυσού στην Τουρκία. Έγγραφο που δεν είχε διαβιβαστεί τόσες μέρες, προκαλώντας την άδικη ταλαιπωρία ενός αξιοσέβαστου μέλους της κοινωνίας μας.

Τα αντανακλαστικά της ελληνικής δικαιοσύνης αποδείχθησαν ταχύτητα, κάτι το οποίο αποκλείεται να έχει να κάνει με την οικονομική επιφάνεια του μέχρι πρότινος κατηγορούμενου κι είναι κακοπροαίρετοι όσοι θα υποστήριζαν ότι ο χρυσός λάμπει τόσο που τον βλέπει και η τυφλή δικαιοσύνη. Ούτε η ανάληψη της υπόθεσης από γνωστό δικηγόρο των Αθηνών με παράδοση στην υπεράσπιση αθώων συμπολιτών μας έχει κάποια σχέση.  Στην τελική ο Ριχάρδος δεν άφησε και κανένα αποτύπωμα σε βιβλίο δανειστικής ομάδας που χρησιμοποιήθηκε σε βομβιστική ενέργεια, ούτε έτυχε το DNA του να μοιάζει με εκείνο που βρέθηκε σε όπλο τρομοκρατικής οργάνωσης για να παραταθεί η κράτησή του. Ούτε πλαστογράφησε καμιά τάξη του δημοτικού για να σέρνεται από δικαστήριο σε δικαστήριο επί χρόνια.

Το μόνο που φαίναι πως θα μείνει από την υπόθεση είναι οι θριαμβευτικές ιαχές των Συριζαίων και του Τσίπρα για πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και των κακών επιχειρηματιών και δε συμμαζεύεται. Ποιος εξάλλου θα τα θυμάται όλ’αυτά; Η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, τόσο που όταν κάνει κάτι “καλό”, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, το πιστώνεται η κυβέρνηση, ενώ στα άσχημα, που πληθαίνουν διαρκώς θυμόμαστε την ανεξαρτησία της, τους “χουντικούς” δικαστές που πολεμούν την αριστεράκλπ. Και φτου κι απ’την αρχή: Πανηγυρίζουμε πως πιάσαμε τον τάδε, μετά απελευθερώνεται, αλλά η επικοινωνιακή επίγευση έχει μείνει. Θυμίζει λίγο την πάθηση της βουλιμίας, που ευδοκιμεί στο χώρο του μόντελινγκ, όπου οι πάσχουσες τρώνε κανονικά το φαγητό τους, για να μη στερούνται τίποτε, και μετά προκαλούν εμετό στον εαυτό τους, για να μην πάρουν τις θερμίδες. Κι η ζωή συνεχίζεται…

 

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: