“…Κι εκεί που αρχίζει η προσδοκία του κόσμου, πάντα ένας Ιούδας σπέρνει πάλι την αμφιβολία στις αναποφάσιστες συνειδήσεις, για να μεσουρανήσει η μέγιστη θανάσιμη αμαρτία,..”
“…Να ΄σαι αυτό που δεν ήταν οι άλλοι. Μην είσαι χαζός. Μην βγεις απ΄το δωμάτιο! Δώσε λόγο ύπαρξης στα έπιπλα εντός. Να γίνεις ένα με την ταπετσαρία. Κλειδαμπαρώσου και ταμπουρώσου πίσω απ΄την ντουλάπα εδώ…”
“Ο Απρίλης κι η Σελήνη μέσα στο άλσος σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι περάσαν μ’ ευθυμία. Και τώρα στη γαλήνη είναι απλωμένη ρεμβαστική ματιά, η μελαγχολία…”
“Στο μυαλό μου ζούνε μονάχα οι ίδιες λέξεις. Τριγυρνούν σαν κομψευόμενες χήρες, προσέχοντας να μην βρεθούνε ποτέ η μία απέναντι στην άλλη. Χρόνια πολλά τις βλέπω να παιχνιδίζουν τα βλέφαρα, κάθε φορά που προσπαθώ να τις διώξω”
“Είναι βραδιές που φέρνω γύρα κάποιο δρομάκι αποσπερνό ζητώντας ό,τι έχω χαμένο μήπως το βρω, καθώς περνώ…”
“…δεν αρνηθήκαμε την ψυχή μας γιατί ο πόνος δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, γιατί η αγάπη δεν είναι το έσχατο όριο…”
Κάτω απ’ τα ψηλά πέτρινα τείχη στάθηκαν γενιές και γενιές για να υπερασπίσουν μιαν αλήθεια…
“Η θερμοκρασία των πολλών παραμένει σταθερή. Η ανταλλαγή σιωπής το νέο νόμισμα. Η βασιλεία του Ιδιωτικού το πολίτευμά μας.”
Πρέπει να πούμε ότι ο Βερλαίν ποτέ δεν ξεστόμισε λόγια οργής για την Κομμούνα όπως κάνανε κάποιοι άλλοι Γάλλοι συγγραφείς μετά τη συντριβή της. Τον χαρακτήρισαν «βασιλιά των ποιητών». Αυτός ο βασιλιάς, όπως είναι γνωστό έζησε και πέθανε όπως ο τελευταίος ζητιάνος.
Η Τάνια Νομικού απαγγέλλει τρία μικρά αποσπάσματα από ποιήματα του Φώτη Αγγουλέ.
