Ο Θανάσης σκοτώθηκε στην Αλβανία. Το Γιώργη τον κρέμασαν οι Γερμανοί. Ο Βαγγέλης δικάστηκε ισόβια.
Κρατάω το λυχνάρι μου αναμμένο για να λάμπουνε τα πράγματα μαλαματένια. Το αίμα, το αίμα είναι το ψωμί και ο ουρανός μας
Είναι μια έκρηξη που όλο πάει να γίνει, Νοιώθεις πως βράζουνε τα σωθικά του κόσμου. Μία στιγμή και όλα φεύγουν απ’ τον έλεγχο, Φωτιά θ’ αρπάξει το τεράστιο καμίνι…
Ένας χρόνος πέρασε από τον πρόωρο χαμό του κομμουνιστή ποιητή και ζωγράφου Γιώργου Κακουλίδη. Και θαρρείς πως ακόμη ακούγεται ο ήχος της τραγουδιστής φωνής του, η οποία ποτέ δεν συμμάχησε με την παρασιτική φιλολογία των βολεμένων αστών συγγραφέων.
“Αυτός που άφησε το αχνάρι του στη γη τώρα στα σύννεφα κοιμάται και ξυπνάει, μα το μαρτύριο του κόσμου δεν ξεχνάει και μας καλεί για μια καινούρια επιλογή…”
Με το ντουφέκι έγραψε ποιήματα Και νότες με ήλιους, με φεγγάρια και με σφαίρες
Να μην τις αρπάξει κανένας Γιατί είναι μετρημένες Όπως μετρημένοι είναι οι λίγοι Μακριά, πολύ μακριά, απ’ τα βήματά τους…
“Η Παλαιστίνη φονιάδες των λαών δεν θα σβήσει. Δείτε τα ολοκόκκινα λουλούδια που άνθισαν πάνω στις πέτρες που παιδικά χέρια πέταξαν στ΄ αγρίμια που πυρπολούσαν την ζωή σου…”
Ω, ένα ταξίδι ο έρωτας από νερό κι αστέρια, από αέρα πνιγερόν κι από αλευριού φουρτούνες· μια μάχη είναι ο έρωτας από αστροπελέκια και δυο κορμιά που λειώνουνε σε μια σταγόνα μέλι.
“Μόνον αυτός που τη ζωή κατάματα κοιτάζει καθώς και σένα και δεν γυρεύει γαλήνη ούτε δόξα ούτε σκιά να ξαποστάσει…”
