Σου δώσαν την εικόνα κάποιου άλλου, τον βάφτισαν αντίπαλο κι εχθρό σου. Σε ντόπαραν με ψεύτικες ελπίδες, να εκτελείς δειλά και να σωπαίνεις.
“Οι εγκληματίες του κέρδους είναι ανίσχυροι καθώς έρχονται πάνοπλα απ’ ομορφιά τα πνιγμένα παιδιά των ονείρων που την φέρνουν πάνω στα φτερά της ιστορίας και του μέλλοντος…”
Στον Άνθρωπο να ορκιστείς που καίει η ψυχή του, που βάφει με το αίμα του, μ’ αίμα την προσευχή του!
“Ύψωσε το λάβαρο της νίκης στον τόπο της ελπίδας κι ας σου λένε «όσο και να φωνάζεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει».”
Είναι απίστευτο, κάποιες φορές, πώς ο χρόνος διαπερνάται από συγκλονιστικά αειθαλή μηνύματα μέσα από τους στίχους ενός παλιού ποιήματος που τυγχάνει να «δένει» τόσο πολύ με τη σημερινή τραγική συγκυρία…
“…Κάηκαν τα χείλη από τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ, κανένας μας δεν μιλούσε χρόνια τώρα. ………………. Ποτέ σου δεν κατάλαβες πως είμαστε όλοι μετανάστες στο ίδιο δουλεμπορικό σαπιοκάραβο…”
“…ονειρευτήκαμε κι εμείς μια ακτή μια που σε παίρνει ο ύπνος γλυκά φανταστήκαμε την άμμο στα δάχτυλα τα ρούχα τα στεγνά και την σιωπή ενός σπιτιού που όλοι κοιμούνται ήσυχοι…”
95 χρόνια από τη γέννηση του Τσε. Ο πόλεμος μεταξύ αμερικανοΝΑΤΟικής Ουκρανίας και Ρωσίας παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα δυο ποιήματα που ακολουθούν, ενός Αμερικανού και ενός Ρώσου, αποδεικνύουν πως ο Τσε, όπως η αληθινή ποίηση, είναι μια μεγάλη πατρίδα δίχως φράχτες.
“Αυτή η χώρα έχει για θεό της, ό,τι βολεύει και ό,τι συμφέρει. Φτάνει μόνο να σκύβεις το κεφάλι, ο από πάνω, να πιστεύεις, πάντα ξέρει.”
Με τα ποιήματά της η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου Χαλβατζή μας ταξιδεύει στη νιότη της, στην ωριμότητά της, στους αγώνες της στο κοινωνικό και στο επαγγελματικό επίπεδο, στα συναισθήματα και τους στοχασμούς της για τον έρωτα, για τη γυναίκα, για τον άνθρωπο συνολικά.
