Τι κι αν μισή η καρδιά βαθιά μου υφαίνει
το νήμα της ζωής στον αργαλειό των οραμάτων;
Μύριες ζωές υφαίνουνται μαζί και την κρατάνε
πλατύτερη απ’ τη γη – μια πυραμίδα
θεμελιωμένη στον Άνθρωπο,
με την κορφή στον ίλιγγο του αιθέρα σφηνωμένη.

«Ο θάνατος του Κομσομόλου» ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια του Κόκκινου Στρατού και για πρώτη φορά τραγουδήθηκε από το Πρώτο Σύνταγμα Ιππικού, με κυβερνήτη τον Σεμιόν Μπουντιόνι.

Η ποιήτρια Δώρα Μοάτσου – Βάρναλη γεννήθηκε στις 3 του Νοέμβρη 1895 και έφυγε από τη ζωή στις 16 του Μάρτη 1979. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1927. Ήταν παντρεμένη με τον Κώστα Βάρναλη.

Ο Ανδρέας Κάλβος ήταν πατριώτης και δημοκράτης, εμπνεύστηκε από την επανάσταση και εξύμνησε τα στρατιωτικά κατορθώματα των Ελλήνων, προειδοποιούσε για τη διχόνοια, μισούσε τη τους Άγγλους και την πολιτική τους (ξεχώριζε μόνο τον Βύρωνα) και στιγμάτιζε τους προδότες.

Η αγάπη στην ποίηση μού ήρθε από μακριά και, αν μπορεί να το πει αυτό κανένας, έξω από τη λογοτεχνία…Τι τους έπιανε τους ανθρώπους να συνδυάζουν τις λέξεις έτσι που να μην λεν αυτά που λέμε κάθε μέρα; Και γιατί δεν τραβούσαν ως την άκρια της σελίδας αλλά σταματούσαν και ξανάρχιζαν από την άλλη αράδα;

Τώρα αποκοιμήθηκες σ’ ένα βαθύ χαμόγελο, γνωρίζοντας
πως οι νεκροί δε γερνούν πια, δεν διαψεύδονται
κι ούτε πεθαίνουν.

Τα λαϊκά τραγούδια της Αντίστασης, είναι γνήσια δημιουργήματα του λαού μας. Εκφράζουν τη λαϊκή ψυχή  σε μια από τις πιο δραματικές αλλά και τις πιο φωτεινές ώρες της πρόσφατης εθνικής μας ιστορίας.

Εργάτης είσαι κάνε απεργία και άσε τις καριέρες
αγωνίσου με την τάξη σου να ρθουν ωραίες μέρες

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι σημειώνει στην Αυτοβιογραφία του ότι μέσα στο 1923 «άρχισε να σκέφτεται ένα ποιητικό έργο για τον Λένιν». Στις αρχές του επόμενου χρόνου (21 του Γενάρη 1924) πεθαίνει ο Λένιν. Το ποίημα Β.Ι. Λένιν ολοκληρώθηκε στις αρχές του Οκτώβρη 1924 και είναι αφιερωμένο απ’ τον ποιητή στο Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ποιοι οι αποτελούντες τ’ οργισμένο πλήθος, που με καταδίκαζε κι’ εμένα; Οι αιώνιοι, οι γνωστοί, οι συνηθισμένοι. Πριν απ’ όλα οι αδιάφοροι, που οι συνήθεις ασχολίες τους είναι τελείως άλλες και για τους οποίους: πνεύμα, ποίησις, τέχνες, είναι άφραγο χωράφι, όπου πιστεύουν ότι δικαιούνται να μπαίνουν ως το κρίνει το κέφι τους, ν’ ανοηταίνουν, να «σπαν πλάκα» κατά το δη λεγόμενο. Μάλιστα όταν βρεθούν και καλοθελητές να τους εμπνεύσουν και ναν τους κάμουν την αρχή!…